Μέρες τωρα βαραίνει τη ψυχή μου ο πόνος ότι σιγά-σιγά, αν και μαχητής ως το τέλος, φεύγει από τη ζωή αυτή ο Νέλσων Μαντέλα, ο άνθρωπος που, μαζί με τον Μαχάτμα Γκάντι, μας έδειξε έναν άλλον δρόμο, εκείνον της μη βίας και της συμφιλίωσης, για να βγούμε από την τρέλα μας.
Μέρες που εμείς εδώ ασχολούμαστε με τα ευτράπελα της ΕΡΤ, το μυαλό μου γυρνάει πίσω στο καλοκαίρι του 2004 όταν, γυρνώντας τον κόσμο με την Ολυμπιακή Φλόγα, βρέθηκα στο Ρόμπεν Άϊλαντ, στ' ανοικτά του Κέϊπ Τάουν, όπου ο μάυρος ηγέτης του Αφρικανικού Εθνικού Κονγκρέσου πέρασε 27 χρόνια της ζωής του στη φυλακή. Όπως περπατούσαμε στους χώρους της φυλακής, στα κελιά, στο δικό του κελί, στο προαύλιο, εκεί όπου οι λευκοί ρατσιστές έβαζαν τους μαύρος να σπάνε πέτρες, ξαφνικά ένας ψίθυρος άρχισε να απλώνεται παντού, μια λέξη μόνο, Madeba, που έφτανε όλο και πιο δυνατά στ' αυτιά μας, "τί γίνεται, ρε παιδιά;"
"He's coming", μας είπαν, και η φωνή τους δεν είχε ούτε στόμφο, ούτε έπαρση, ούτε δέος, ούτε υπερβολή. Απλώς, "έρχεται".
Κι έβλεπες στα πρόσωπά τους αυτό που πραγματικά σημαίνει "σεβασμός".
Σταθήκαμε στο προαύλιο και περιμέναμε, καμμιά 50ριά άνθρωποι της αποστολής. Κι όταν έφτασε ο Madeba, μια κοπέλλα δίπλα μου, η Τζέμα, μου είπε: Isn't it like he's just coming out of his cell for a walk?
Κι ηταν ακριβώς έτσι! Σαν νά'βγαινε από το κελί του για μια βόλτα στο προαύλιο.
Στα λίγα μέτρα που διάσχισε πριν ενωθεί με μας που τον περιμέναμε στη μέση του προαύλιου, κοίταζε αριστερά-δεξιά μερικές πέτρες, τι πέτρες δηλαδή, κοτρώνες ήταν, που είχαν μείνει εκεί, άσπαστες, για να θυμίζουν οτι η Ιστορία δεν σβήνεται. Κοίταζε, και κουνούσε σιωπηλά, ανεπαίσθητα το κεφάλι του.
Τι δεν θάδινα νάξερα εκείνη τη στιγμή τι σκεφτόταν; Όπως και την ημέρα της απελευθέρωσής του, που ήμουν νεαρός ρεπόρτερ στο BBC στο Λονδίνο, και είχα καρφωθεί μπροστά στη τηλεόραση παρακολουθώντας, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο, κάθε βήμα που έκανε περπατώντας, χέρι-χέρι με την τότε σύζυγό του, Ουίνι Μαντέλα, από την φυλακή Βίκτωρ Βέστερ, όπου ειχε μεταφερθει το 1988 από το Roben Island όπου, λόγω της φοβερής υγρασίας στο κελί του εκεί είχε πάθει φυματίωση. Ηταν Φεβρουάριος του 1990, και ο Μαντέλα ήταν 72 ετών.
Μας είπε λίγα λόγια στο προαύλιο των φυλακών του Roben Island, εκείνο το ζεστό πρωινό Μαίου, 2004. "Έρχεστε από μια σπουδαία χώρα. Οι φιλόσοφοί σας με συντρόφευσαν όλα μου τα χρόνια στη φυλακή. Με κράτησαν ζωντανό, όπως και οι ανάσες των συμπατριωτών μου που έφταναν ώς τα αυτιά μου κάθε στιγμή. Σήμερα το πρωί, έμαθα ότι σας πήγαν στα tin townsips (τους τενεκεδένιους οικισμούς, όπου ο μισός κόσμος πεθαίνει από Είτζ, και ο άλλος μισός από ναρκωτικά, βία και φτώχεια). Οταν γυρίσετε στην Ελλάδα, θυμηθείτε τις εικόνες, και μεταδώστε τες στον κόσμο. Οχι για να μας βοηθήσουν οι κυβερνησεις και οι πολίτες - κάνουμε ό,τι μπορούμε - αλλά για να εκτιμήσουν τα καλά που έχουν, και να μήν ζητούν συνεχώς περισσότερα".
Θα γράψω πολλά για τον Μαντίμπα. Θα βρω και τις φωτογραφίες από εκείνη τη γνωριμία μας στις φυλακές Ρόμπεν.
Ολος ο κόσμος του χρωστάει μια προσευχή.
Καλημέρα καί καλή εβδομάδα Χρήστο .
ReplyDeleteFree Nelson Mandela τών Special Aka εν' έτει 1984 ! το πρώτο τραγούδι που απ' όσο θυμάμαι αναφερόταν στον Madeba , 1988 Wembley καί οί Simple Minds τραγουδούν το Mandela Day !! 2009 Invictus ( ανίκητος ) ή ταινία που σκηνοθέτησε ό Κλίντ Ίστγουντ με προταγωνιστές τους Morgan Freeman & Matt Damon που αναφέρεται στην συμφιλίωση τών διαφορετικών εθνοτήτων της Νοτίου Αφρικής μέσω της εθνικής ομάδας rugby της Νοτίου Αφρικής ( τών Springboks ) που έγινε με πρωτοβουλία του Νέλσον Μαντέλα καί του Φρανσουά Πιεναάρ του λευκού αρχηγού της εθνικής ομάδας της Ν.Αφρικής !
Αυτές είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη κάποιες χαρακτηριστικές συνεισφορές του κόσμου της τέχνης στον άνθρωπο που λέγεται Nelson Mandela καί που σιγά σιγά καί ήρεμα δείχνει να εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο , άς ευχηθούμε αυτός ό γεννημένος μαχητής που πολέμησε βασανίστηκε καί κουράστηκε τόσο πολύ να ταλαιπωρηθεί όσο δυνατόν λιγότερο σε αυτή την τελευταία μάχη της ζωής του !
Φιλικά.
Αγγελίδης Θεόδωρος