Χάζευα αυτήν την φωτογραφία
στο παλιό μας Αναγνωστικό. Μαθαίναμε τα δίφθογγα – εδώ, το «όμικρον» με το
«ιώτα». Μαζί, «οι», όπως «οικογένεια». Και, μαζί με έναν φίλο, παρατηρώντας τη
σημειολογία της φωτογραφίας, σημείωναμε:
1.
Ο πατέρας φοράει γραβάτα (άρα, το σέβεται το τραπέζι,
«τον άρτον ημών τον επιούσιον»).
2.
Η οικογένεια
είναι πολύτεκνη (σήμερα, δεν έχουμε χρόνο, λέμε, και επικαλούμαστε και λόγους
οικονομικούς, λές και οι παλιότεροι ήταν πάμλουτοι).
3.
Η γιαγιά είναι
στο σπίτι (και όχι πεταμένη σε κάποιο γηροκομείο).
4.
Κανείς δεν έχει
αρχίσει να τρώει (γιατί η μητέρα σερβίρει ακόμα, και όταν τελείωσει το
σερβίρισμα, θα ακολουθήσει η προσευχή «Χριστέ ο Θεός, ευλόγησον την βρώσιν και
την πόσιν των δούλων σου…»)
5.
Το γεύμα
περιλαμβάνει ψάρια, σαλάτα και ψωμί (Που είναι τα take-away χάμπουργκερς; Που είναι οι κατεψυγμένες πίτσες; Και τα
μαύρα, κίτρινα και άσπρα αναψυκτικά;)
Κάποιοι θα πουν: «Μα αυτά
είναι … νοσταλγίες. Οπισθοδρομικά πράγματα». Λάθος! Είναι ευχή και νοσταλγία
για το μέλλον που περιμένουμε ναρθεί. Το μέλλον, όπως απεικονίζεται στο
Αναγνωστικό των παιδικών μας χρόνων…
Χωρίς να είμαι κολλημένη στο παρελθόν αλλά αντικειμενικά,αν η εικονογράφιση αυτών των αναγνωστικών δεν είναι τέχνη,τότε δεν μπορώ να καταλάβω τί είναι τέχνη.Δεν είσαι ο μόνος,το τί ιστορίες,προεκτασεις και αναπολησεις έχω κάνει με αυτές τις εικόνες,δεν φανταζεσαι.Οι επόμενες γενεές δεν εχουν τίποτα να θυμηθούν απ τα αναγνωστικά,<>,κρίμα στην τεχνολογία που έχουν χρησιμοποιήσει!
ReplyDelete