ΟΙ ΝΕΟΙ, ΑΛΛΟΥ...

ΓΚΟΥΪΝΤΟ ΒΕΣΤΕΡΒΕΛΕ, 52, Υπουργός Εξωτερικών και Αντικαγκελάριος της Γερμανίας από τον Οκτώβριο του 2009, στη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μέρκελ. Μιλώντας χθες στο Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη, αναφέρθηκε στα τελευταία γεγονότα στη Τουρκία και τα όσα είπε ξέφυγαν από τα «συνηθισμένα λόγια των πολιτικών» και, με την αστραπιαία ταχύτητα μετάδοσής τους από τα Κοινωνικά Μίντια, μεταδόθηκαν παντού με πολύ θετικά σχόλια. Είπε, ότι οι διαδηλώσεις, που συχνά κατακρίνονται από τις πιο συντηρητικές δυνάμεις, «αποτελούν ένδειξη ότι η κοινωνία των πολιτών ωριμάζει», έχει ανάγκη να εκφραστεί, και θέλει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η γνώμη της από εκείνους που παίρνουν αποφάσεις. Ο κ. Βέστερβελε, που έχει σπουδάσει νομική στη Βόννη και έχει ασκήσει το επάγγελμα της δικηγορίας (σε αντίθεση με πολλούς πολιτικούς που είναι … ανεπάγγελτοι), μιλώντας σε εκπροσώπους Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης απ’ όλο τον κόσμο είπε ότι «οι άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες κοινωνίες οι οποίοι υποφέρουν κάτω από αυταρχικά συστήματα, συνειδητοποιούν μια στιγμή ότι κάποιοι τους στερούν το δικαίωμα της ίσης συμμετοχής στις αποφάσεις που λαμβάνονται για τη ζωή τους». Ειδικά για τους νέους, τόνισε ότι «θέλουν να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους τις τύχες της δικής τους ζωής», αισθανόμενοι έως και ταπεινωμένοι – προσθέτουμε εμείς -  που κάποιοι μεσήλικες, τυχάρπαστοι και φανφαρόνοι «εκπρόσωποι των πολιτών», αποφασίζουν και νομοθετούν για λογαριασμό τους.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, 63. Λαϊκός τροβαδούρος, είναι ο τίτλος που εγώ του … προσάπτω, έχοντας νοιώσει στο πετσί μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια που τον ακούω, ότι όταν αυτός ο άνθρωπος τραγουδά, βγάζει από πάνω του ένα κομμάτι του εαυτού του και φωνάζει «ελάτε, πάρτε το». Τον θυμήθηκα χθες, και συνδέω αυτό το στιγμιότυπο με όσα έγραψα πιο πάνω για τον Βέστερβέλε, όταν πήγα να ψηφίσω στην ΕΣΗΕΑ (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) για νέα διοίκηση, πειθαρχικά συμβούλια, μέλη Μορφωτικών Ιδρυμάτων, κλπ, σ’ ένα κτίριο επί της οδού Ακαδημίας, στο κέντρο της Αθήνας, που εάν ανήκε σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, εμείς οι δημοσιογράφοι, που έχουμε την υπερβολή ψωμοτύρι, θα τη λέγαμε «μεγαθήριο». Εκτός του ότι τόσο μεγάλα ψηφοδέλτια δεν έχω ξαναδεί πουθενά (τι διάολο, πόσους συνδικαλιστές θα εκλέξουμε, φώναξα από μέσα μου…), στη μία ώρα που έμεινα μέσα στο κτίριο, αλλά και έξω από αυτό στα διάφορα «πηγαδάκια», εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η απουσία των νέων παιδιών.

ΘΑ μπορούσα μάλιστα να πάρω και όρκο ότι η νεώτερη γενιά της ΕΣΗΕΑ (που για μένα ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει ΟΛΟΥΣ τους δημοσιογράφους), είναι η δική μου, η οποία βαδίζει κιόλας στην 5^η δεκαετία της ζωής της! Άντε, για να μην με πείτε «εντελώς λαϊκιστή», να υπάρχουν και κάποιοι 40άρηδες… Τι γίνεται, λοιπόν; Ερώτηση αφελής. Η απάντησή της, είναι … έξω! Στην πραγματική ζωή. Εκεί όπου οι νέοι είναι αποκλεισμένοι. Οπου, όπως λέει και ο Βασίλης σε ένα τραγούδι του, φοβούνται «όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα». Την ίδια, ακριβώς, έλλειψη «νέου αίματος», πρόσεξα όλες αυτές τις μέρες που το ρεπορτάζ με έφερε μέσα και έξω από το κτίριο της ΕΡΤ επί ώρες και ώρες. Δεν έχω στατιστικά στοιχεία διαθέσιμα (ούτε και αυτοί έχουν, είναι σίγουρος), αλλά χωρίς δυσκολία διακινδυνεύω την εκτίμηση ότι στο payroll της ΕΡΤ, οί κάτω των 35 είναι peanuts. Φυστίκα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ από τον Διονυση Σαββόπουλο: Κράτος ασυστόλων, και πεσμένων κώλων. Καληνύχτα σας!