ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ;

Από την ημέρα που έκλεισε η ΕΡΤ, αλλά και από μήνες πριν όταν λόγω των ανεκδιήγητων και συνεχών στάσεων εργασίας των δημοσιογράφων της (όπου εκεί έφτασαν για πρώτη φορά στα αυτιά μας η δικαιολογημένη οργή των ακροατών: "όποια και αν είναι τα αιτήματά σας, βρείτε άλλον τρόπο να τα διεκδικήσετε, αλλά μήν κλείνετε την ΕΡΤ"), αναγκαστικά μπήκε φραγή και στην εκπομπή μου "Μικρές Ιστορίες" στο Β' Πρόγραμμα, δεκάδες είναι τα e-mails που συνεχώς έρχονται, και πραγματικά δεν βρίσκω τρόπο και λόγια για να σας ευχαριστήσω όλους.

Νοιώθω σαν νάχουν κάπως αντιστραφεί οι ρόλοι. Δηλαδή, μέχρι τώρα ήταν ένας άνθρωπος σε ένα στούντιο, και έξω από ατό πολλοί άνθρωποι που τον άκουγαν. Τωρα, αισθάνομαι σαν αυτός ο ένας να είναι "απ' έξω", και δεκάδες-εκατοντάδες να του "μιλάνε" και αυτός να ακούει.

Παραθέτω, ως ελαχίστη ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης μεγάλης, όσα μηνύματα λαμβάνω, με την υπόσχεση ότι μέχρι νάρθει το επόμενο βήμα, απ' αυτό εδώ το ιστολόγιο θα συνεχίσω να κάνω "εκπομπές" για σας. Δεν ειναι τόσο αμεσο, ξέρω. Αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω.

Ας απολαύσουμε, όμως, πρώτα, στο "κλασικό μας ξεκίνημα" όπως πάντα, την υπέροχη Φαντασία πάνω σ' ένα θέμα του Τόμα Τάλλις, του Ραλφ Βον Ουίλλιαμς, σε μία από τις ωραιότερες εκτελέσεις ποτέ, από την Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας, και με μαέστρο τον μεγάλο Ευγένιο Όρμαντι.

Είναι λίγο μακάβριο το σχόλιο που γράφει στο YouTube ένας επισκέπτης, αλλά πολύ χαρακτηριστικό της ομορφιάς και του βάθους αυτού του κομματιού. "Οταν θα με αποσυνδέσετε - λέει - από το μηχάνημα που με κρατάει στη ζωή, θέλω τη στιγμή που θα φεύγω να ακούω αυτό το έργο!"

 

Αγαπητέ κ. Μιχαηλίδη – αγαπητέ Χρήστο

Συγχώρα μου τον ενικό, αλλά σε νιώθω πραγματικά δικό μου άνθρωπο, λόγω της ανεπανάληπτης παρέας σου κάθε πρωί στο Δεύτερο.

Φίλε Χρήστο, την Τρίτη 11 Ιουνίου το βραδυ που ανακοινωθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ έκλαψα. Έκλαψα γιατί την Τετάρτη δεν θα μπορούσα να ακούσω εσένα, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Φλωράκη, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Αϊβαλή, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Χρυσοστόμου,δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ. Πρίντεζη, δεν θα μπορούσα να ακούσω τον κ.Μητρόπουλο… Δεν θα μπορούσα να χαλαρώσω με τον δέκτη στη συχνότητα του Τρίτου, ούτε να σεργιανίσω στον «Cosmos».

Ναι, η ΕΡΤ οπωσδήποτε χρειάζονταν αναμόρφωση και εξορθολογισμό. Αλλά,αν έπρεπε να «αναμορφώσουμε» ή να «εξορθολογήσουμε» την ΔΕΗ ή την Εταιρία Υδάτων, θα κόβαμε για δύο μήνες απ’ όλους τους Έλληνες το ρεύμα ή το νερό αντίστοιχα;

Αλλά ας μιλήσουμε και λίγο για Δημοκρατία.

Τι σημαίνει «ψήφος εμπιστοσύνης»;

Σημαίνει ότι στηρίζω μια κυβέρνηση, χωρίς να συμφωνώ απόλυτα μαζί της,αλλά της έχω ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Όταν αυτή η κυβέρνηση παίρνει μια απόφαση«αποφασίζομεν και διατάσσομεν», όχι απλώς χωρίς την σύμφωνη γνώμη των δύο εκ των τριών εταίρων που την στηρίζουν, αλλά με δηλωμένη την αντίθεσή τους, πού ακριβώς βρίσκεται η εμπιστοσύνη; Πολύ δε περισσότερο όταν η απόφαση περικλείει ακραία και αποτρόπαια χαρακτηριστικά (απότομο μαύρο στις οθόνες και απότομη σιγή στα ραδιόφωνα, εισβολή των ΜΑΤ σε πομπούς με βανδαλισμούς, απειλές σε όποιον τολμήσει να αναμεταδώσει το πρόγραμμα κ. ά.). Ακόμα, όταν η απόφαση αφήνει μια σειρά περιοχές της χώρας έρμαιο ξένων σταθμών (ή –ακόμα χειρότερα- χαμηλότατης στάθμης ελληνικών) και όλους τους απόδημους Έλληνες αποκομμένους από την πατρίδα τους. Ή, όταν η απόφαση κάνει την Ελλάδα θλιβερό πρωτοσέλιδο σε όλη την Ευρώπη με ένα εξαιρετικά δυσάρεστο ερωτηματικό μετά τις λέξεις«Ελληνική Δημοκρατία».

Εύχομαι σύντομα (αύριο κιόλας αν είναι δυνατόν!) να σε ξανακούσω το πρωί μαζί με όλους τους άλλους αγαπημένους (μας) συναδέλφους σου.

Χάρης Τσώνος

Θεσσαλονίκη 

 

 

Ευχαριστώ πάρα πολύ. Συμπληρώνω μόνο, ότι από τη πρώτη στιγμή, μολονότι πίστευα και πιστεύω ακόμα ότι η ΕΡΤ χρειάζεται "ριζική ανακαίνιση", ο τρόπος που επελέγη να γίνει αυτή ηταν όντως ακραίος και, αντί να δώσει λύση, την έχει καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη.  Η πάγια "ωδή" όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, αλλά δεν μπορούν και να το πουν κιόλας ανοικτά, είναι ότι "έπρεπε να προηγηθεί διάλογος". Κατηγορηματικά σας λέω ότι διάλογος, με εκ των προτέρων όρο ότι "δεν θα φύγει κανένας", δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει. Αυτό ειναι, ακριβώς, το πρόβλημα της ΕΡΤ. Ό,τι είναι ένας γιγαντιαίος οργανισμός που, όπως έχει δομηθεί το οργανόγραμμα και το πρόγραμμά της, για να παραμείνει έτσι, πρέπει να συνεχίσει να απασχολεί ... μυριάδες. Το ουσιώδες είναι να πειστούν οι κρατούντες (αλλά εδω χρεια΄ζεται να ακούσουν ανθρώπους με γνωσεις του αντικειμένου), ότι αυτό πρέπει να αλλάξει πρώτα: το οργανόγραμμα, το πρόγραμμα, και ο τρόπος της δουλειάς.

 

Πάμε τώρα να ακούσουμε ένα υπέροχο τζαζ κομμάτι, το Softly, as in a morning sunrise, με το Sonny Clark Trio, που μου έστειλε η φίλη μου η Ειρήνη, που την αγαπώ πάρα πολύ. 

 

  

 

Αγαπητέ Κύριε Μιχαηλίδη,

Χίλιους δυο λόγους μπορεί να βρεί κάποιος για να εναντιωθεί στο κλείσιμο της ΕΡΤ,και όλοι θα είναι σωστοί. Χτές, Κυριακή,υπήρξε κι ένας άλλος:η μετάδοση της Λειτουργίας.Εγώ, που για τους δικούς μου λόγους δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία, πιστέψτε με ένοιωσα πολύ άσχημα. Εγώ και πάρα πολλοί άλλοι.

Είναι λοιπόν,η ποιότητα και η θεματική ποικιλία που παρείχε η ΕΡΤ,που μας κάνει να θλιβόμαστε και να οργιζόμαστε γι αυτή την εκτροπή.Είναι ο πολιτισμός που υπηρετούσε και παρήγαγε που θα μας λείψει, είναι ο λόγος που εκφέρονταν από σας και πάρα πολλούς άλλους συναδέλφους σας.

Συνεχίστε,με το ίδιο κέφι την προσπάθειά σας,έστω και μέσω της ιστοσελίδας σας,εμείς είμαστε πάντοτε κοντά σας.

Σας ευχαριστώ για την ποιότητα που υπηρετείτε.

Στέλιος Θ. Μαφρέδας

 

Συμμερίζομαι απόλυτα τη στεναχώρια σας και για τη μη μετάδοση της Θείας Λειτουργίας τις Κυριακές, που ειναι φάρμακο ψυχής ιδίως για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πάνε στην Εκκλησία. Την περασμένη Κυριακή, η Θεία Λειτουργία από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου νομίζω πως μεταδόθηκε από το κανάλι της Βουλής, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια. Εύχομαι η καινούργια ΕΡΤ να μήν καταργήσει και αυτήν την προσφορά. Μπορεί κάποιοι, αρκετοί, να διαμαρτύρονται, ισχυριζόμενοι ότι ένα δημόσιο μέσον δεν πρέπει να είναι ... προπαγανδιστικό, ιδίως στη θρησκεία, αλλά εγω δεν το είδα ποτέ ως τέτοιο. Ζούμε σε μία χώρα όπου πέραν του 90% των πολιτών της (δηλώνουν τουλάχιστον ότι) είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, η Θεία Λειτουργία είναι κορυφαία στιγμή της χριστιανικής λατρείας, η τηλεοπτική μετάδοσή της γίνεται για τους εκατοντάδες χιλιάδες αρρώστους, ηλικιωμένους, κλπ, που δεν μπορουν να βρίσκονται σε μία Εκκλησία, και δεν καταλαβαίνω την "προοδευτικότητα" της κατάργησης αυτής της προσφοράς. Άλλωστε, επειδή ξέρω καλά τους ανθρώπους αυτούς, πολλοί από τους οποίους είναι άθεοι, και το σέβομαι (αλλά αυτοί δεν σέβονται εμένα), κατηγορηματικά σας λέω ότι το 99% αυτών, τα πρωινά της Κυριακής που η τηλεόραση μεταδίδει την Θεία Λειτουργία, αυτοί κοιμούνται.

 

Διονύσης Σαββόπουλος, "Εμείς του '60 οι Εκδρομείς", ζωντανή ηχογραφηση από την παράσταση Σαββόραμα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μαζί του η Νατάσα Φλουρή.

  

Ωρα Ελλάδος 10.00. Εθισμένη στο δεύτερο πρόγραμμα από μικρό παιδί και στις μικρές ιστορίες του κ.Μιχαηλίδη από το ξεκίνημα της μετάδοσής τους, γύρισα στη συχνότητα της ΕΡΑ. Εκκωφαντική σιωπή, όπως και μαύρο χρώμα στην τηλεόραση. Αυτό με πονάει, με θυμώνει, με φοβίζει, με αγριεύει. Φτώχυναν πολύ το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Θέλω ποιότητα λόγου, μουσικές επιλογές που δεν βανδαλίζουν την ακοή μου, αλλά αντίθετα ικανοποιούν την απαίτησή μου για αισθητική και ψυχική απόλαυση. ΄Οσο και αν ψάχνω απεγνωσμένα, δεν βρίσκω ραδιοφωνική συχνότητα αναλόγου επιπέδου. Η είδηση του λουκέτου της ΕΡΤ με χτύπησε σα δυνατή γροθιά. Αισθάνομαι ένα απέραντο κενό, όπως ένοιωθα κάθε φορά που έχανα κάτι πολύτιμο κι αγαπημένο. Κατεβήκαμε κι άλλα σκαλοπάτια κι αυτή τη φορά μάλλον κατρακυλήσαμε. Είναι κάτι σα δυνατή γροθιά στην πολιτιστική μας ταυτότητα. Εύχομαι να μη λυγίσετε και να έρθει σύντομα η στιγμή που θα σας ακούμε πάλι. Καλή δύναμη. Αν είναι για σας μικρή παρηγοριά, είμαι βέβαιη ότι δεν νοιώθω μόνο εγώ έτσι, αλλά πάρα πολλοί ακροατές σας. Η ποιότητα της δουλειάς σας ανέβασε ψηλά τον πήχυ. Για ό,τι πολύτιμο μας χαρίσατε, ένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό. Δήμητρα Παπαδοπούλου,Δράμα.

Αγαπημένη μου κα. Παπαδοπούλου.

Δεν ξέρω εάν το κλείσιμο της ΕΡΤ ειναι όντως, όπως λέτε, "μια δυνατή γροθιά στην πολιτιστική μας ταυτότητα". Αυτα είναι λόγια ισχυρά, που όμως εμένα με φοβίζουν διότι πραγματικά αισθανομαι πως αυτή η "πολιτιστική μας ταυτότητα", ως όρος ατέλειωτων συζητήσεων, έχει αφόρητα κακοποιηθεί. Όποτε επιχειρώ να την αναζητήσω, τη βρίσκω στα πιο απλά και ... ασήμαντα πράγματα, τα ανόητα ρομαντικά όπως θα πει ίσως κάποιος.

Σ' ένα τραγούδι γυμνό, τη στιγμή που ο ερμηνευτής ή ο συνθέτης θα νοιώσει μέσα του ό,τι μόνο έτσι αξίζει να το πεί ή να το γράψει. Έχω νοιώσει άπειρα τέτοια τραγούδια, σε μέρη που βρέθηκα τυχαία ή σκόπιμα. Ένα κλάμα δημοτικό, στην Ήπειρο. Μιά -α-καπέλα ερμηνεία ρόκ τραγουδιού σε ένα μπαρ της Αθήνας από φοιτήτρια που είχε πιεί κάτι παραπάνω, και έβγαλε πολύ παραπάνω. Ακόμα κι ένα βαρύ λαϊκό, ξημερώματα σε μπουζουξίδικο του συρμού, από τραγουδιστή "της μόδας", που όμως είχε ντέρτι, και θέλησε να "εξαφανιστεί" με ένα τραγούδι.

Ο πολιτισμός μας, είναι αυτός που δεν αγαπήσαμε ποτέ. Η ΕΡΤ τον άγγιξε πολλές φορές, σπάνια τον χάιδεψε. Για να χαιδέψεις κάτι, πρέπει να το κάταλάβεις πρώτα, και έπειτα να το νοιώσεις δικό σου. Στο Τρίτο, θυμάμαι, κάναμε ωραίες βραδιές με απ' ευθείας μεταδόσεις από το Φεστιβάλ του Μπαϊρόϊτ, με εκπληκτικές ερμηνείες των έργων, αλλά σπάνια ένοιωσα αυτό που λέμε "ατμόσφαιρα". Δεν κακίζω κανέναν συνάδελφό μου του Τρίτου για αυτό - αντίθετα, η περιγραφή του Κυριάκου Λουκάκου, που ειναι δικηγόρος, είναι στον Συνήγορο του Πολίτη, και η αγάπη και οι γνωσεις του γυρω από την όπερα είναι αξεπέραστες, ήταν εξαιρετική πάντα, και την παρακολουθούσα με λαχτάρα. Όμως, δεν ήταν εκεί! Οπως ήταν ο "αντίστοιχός του" από το Radio 3 του BBC, όπως και από το Radio New Zealand που, για μένα, έχει αό τα καλύτερα κλασικά προγράμματα στον κόσμο.

Η ΕΡΤ, λοιπόν, δεν ηταν εκεί, παρά μόνο μέσω της σύνδεσης μέσω της EBU. Κάτι ήταν κι αυτό, αλλά ήταν μόνο "κάτι". Ο Λουκάκος, εάν η ΕΡΤ τον έστελνε στο Μπαϊρόϊτ, αντί να στέλνει στρατούς συνεργατων στα ποδόσφαιρα και στες Eurovision, οι βραδιές όπερας εκεί, με την δική του, επί τόπο περιγραφή, θα ήσαν μεγαλειώδεις.

ΑΥΤΟ, κυρία Παπαδοπούλου μου, είναι για μένα Πολιτισμός. Να τον ζείς. Όχι να τον περιγράφεις, απλώς.

Πολλά είπα πάλι, αλλά σας αγαπώ πολύ  και δεν μπορώ παρά να θέλω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας.

Και μιας και μιλήσαμε για όπερα, άς απολαύσουμε τώρα την σοπράνο Τζάνετ Μπέϊκερ στην άρια Κε Φαρό Σενζά Εουριντίτσε, από την όπερα "Ορφέας και Ευριδίκη" του Κριστόφ Βίλιμπαλντ Γκλίκ.

Καλή ακρόαση, και ευχαριστω πάλι από καρδιάς.