Καλησπέρα, και καλωσορίσατε στην "εκπομπή" μας. Οι "Μικρές Ιστορίες" - αληθινές ή όχι - έρχονται από μακριά. Από κάπου, δηλαδή, που επέλεξα να είμαι αυτές τις μέρες, ακριβώς για να είμαι "μακριά".
Τώρα, αυτό το "μακριά", από τη στιγμή που έφερα μαζί με εδώ, στο "Χ" ας πουμε, το λάπτοπ μου, ειναι λιγάκι σχήμα οξύμωρο. Πόσο μακριά μπορείς να είσαι, τη στιγμή που θα δικτυωθείς;
Good question. Και η αλήθεια είναι ότι, μελετώντας εδώ και λίγο καιρό τον ρόλο των social media στην οικονομική κρίση της Ελλάδος, έφερα μαζί μου και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο το οποίο, πράγματι συστήνω ανεπιφύλακτα.
Έχει τίτλο "We Think", υπότιτλο "Mass inovation. Not Mass Production", και είναι γραμμένο από τον Charles Leadbeater, o οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους στον κόσμο σε θέματα καινοτομίας και δημιουργικότητας μεσα σε οργανισμούς, εργάστηκε στους Financial Times για 10 χρόνια, και ψηφίστηκε από την πολυεθνική εταιρεία management & consulting, Accenture, ώς έναν από τους 10 Top Management Thinkers στον κόσμο.
Ιδιαιτέρως με απασχολεί το ερώτημα "πόσο δημοκρατικό είναι, πράγματι, το Διαδίκτυο;", και εδώ η συζήτηση που ανοίγεται είναι μεγάλη. Θα έλεγα και γόνιμη, υπό την έννοια ότι δεν φιλοδοξεί ο Leadbeater να καταλήξει σε "ετυμηγορία" βάσει της οποίας θα υπάρξουν από τη μία "νικητές" και από την άλλη "ηττημένοι".
Αυτές οι ποδοσφαιρικού τύπου λογικές, που στην Ελλάδα έχουν απλωθεί σε κάθε λειτουργία της κοινωνίας, ευτυχώς είναι ξένες και απορριπτέες από την πραγματική επιστήμη.
Ο συγγραφέας ισχυρίζεται, και τείνω να συμφωνώ μαζί του, είναι ότι η "δημοκρατικότητα του διαδυκτύου", όπως το ονομάζει, εξαρτάται από το πόσο δημιουργικοί και συνεργάσιμοι μεταξύ μας μπορεί να γίνουμε όλοι εμείς, εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, που ξοδεύουμε ώρες, μόνοι μας, μπροστά στην οθόνη. Στο δικό μας χέρι είναι, λέει, να καταφέρουμε να διαδώσουμε και να ενδυναμώσουμε την Δημοκρατία, προωθώντας την ελευθερία στην πραγματική της διάσταση (ελευθερία σκέψης, έκφρασης, πίστης, κλπ), μικραίνοντας και όχι μεγαλώνοντας την ανισότητα και την αδικία.
"Η περισσότερη συμμετοχή σε ατομικό επίπεδο", λέει ο Leadbeater, "δεν θα επιτύχει από μόνη της σπουδαία πράγματα, παρά μόνο εάν συνδυαστεί και με την γνήσια επιθυμία και θέληση του καθένα να μοιραστεί τις ιδέες του με άλλους".
Επίσης, με ενδιαφέρει πολύ η έννοια της "φιλίας", όπως αυτή έχει υιοθετηθεί στη γλώσσα των social media. O όρος εδώ, συμπεριλαμβάνει γνωριμίες με "περαστικούς", σχέσεις που πολλές φορές παίρνουν και διάσταση φανατισμού ("εγώ - λέει κάποιος - είμαι φίλος στο facebook με τον τάδε - και τον γουστάρω τρελλά"), χωρίς κάν να έχει συναντηθεί ποτέ μαζί του, ούτε έχει μοιραστεί κοινές παραστάσεις.
"Πως μπορεί, λοιόν, το Διαδίκτυο να είναι τόσο καλό και τόσο σπουδαίο όταν τόσο εξώφθαλμα και απροκάλυπτα υποτιμά μιά έννοια τόσο δυνατή, όπως είναι αυτή της φιλίας;", αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Ας απολαύσουμε τη Σωτηρία Λεονάρδου στη μοναδική της ερμηνεία στο "Δίχτυ" από το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου, στη ταινία του Κώστα Φέρρη.
Τώρα, αυτό το "μακριά", από τη στιγμή που έφερα μαζί με εδώ, στο "Χ" ας πουμε, το λάπτοπ μου, ειναι λιγάκι σχήμα οξύμωρο. Πόσο μακριά μπορείς να είσαι, τη στιγμή που θα δικτυωθείς;
Good question. Και η αλήθεια είναι ότι, μελετώντας εδώ και λίγο καιρό τον ρόλο των social media στην οικονομική κρίση της Ελλάδος, έφερα μαζί μου και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο το οποίο, πράγματι συστήνω ανεπιφύλακτα.
Έχει τίτλο "We Think", υπότιτλο "Mass inovation. Not Mass Production", και είναι γραμμένο από τον Charles Leadbeater, o οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους στον κόσμο σε θέματα καινοτομίας και δημιουργικότητας μεσα σε οργανισμούς, εργάστηκε στους Financial Times για 10 χρόνια, και ψηφίστηκε από την πολυεθνική εταιρεία management & consulting, Accenture, ώς έναν από τους 10 Top Management Thinkers στον κόσμο.
Ιδιαιτέρως με απασχολεί το ερώτημα "πόσο δημοκρατικό είναι, πράγματι, το Διαδίκτυο;", και εδώ η συζήτηση που ανοίγεται είναι μεγάλη. Θα έλεγα και γόνιμη, υπό την έννοια ότι δεν φιλοδοξεί ο Leadbeater να καταλήξει σε "ετυμηγορία" βάσει της οποίας θα υπάρξουν από τη μία "νικητές" και από την άλλη "ηττημένοι".
Αυτές οι ποδοσφαιρικού τύπου λογικές, που στην Ελλάδα έχουν απλωθεί σε κάθε λειτουργία της κοινωνίας, ευτυχώς είναι ξένες και απορριπτέες από την πραγματική επιστήμη.
Ο συγγραφέας ισχυρίζεται, και τείνω να συμφωνώ μαζί του, είναι ότι η "δημοκρατικότητα του διαδυκτύου", όπως το ονομάζει, εξαρτάται από το πόσο δημιουργικοί και συνεργάσιμοι μεταξύ μας μπορεί να γίνουμε όλοι εμείς, εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, που ξοδεύουμε ώρες, μόνοι μας, μπροστά στην οθόνη. Στο δικό μας χέρι είναι, λέει, να καταφέρουμε να διαδώσουμε και να ενδυναμώσουμε την Δημοκρατία, προωθώντας την ελευθερία στην πραγματική της διάσταση (ελευθερία σκέψης, έκφρασης, πίστης, κλπ), μικραίνοντας και όχι μεγαλώνοντας την ανισότητα και την αδικία.
"Η περισσότερη συμμετοχή σε ατομικό επίπεδο", λέει ο Leadbeater, "δεν θα επιτύχει από μόνη της σπουδαία πράγματα, παρά μόνο εάν συνδυαστεί και με την γνήσια επιθυμία και θέληση του καθένα να μοιραστεί τις ιδέες του με άλλους".
Επίσης, με ενδιαφέρει πολύ η έννοια της "φιλίας", όπως αυτή έχει υιοθετηθεί στη γλώσσα των social media. O όρος εδώ, συμπεριλαμβάνει γνωριμίες με "περαστικούς", σχέσεις που πολλές φορές παίρνουν και διάσταση φανατισμού ("εγώ - λέει κάποιος - είμαι φίλος στο facebook με τον τάδε - και τον γουστάρω τρελλά"), χωρίς κάν να έχει συναντηθεί ποτέ μαζί του, ούτε έχει μοιραστεί κοινές παραστάσεις.
"Πως μπορεί, λοιόν, το Διαδίκτυο να είναι τόσο καλό και τόσο σπουδαίο όταν τόσο εξώφθαλμα και απροκάλυπτα υποτιμά μιά έννοια τόσο δυνατή, όπως είναι αυτή της φιλίας;", αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Ας απολαύσουμε τη Σωτηρία Λεονάρδου στη μοναδική της ερμηνεία στο "Δίχτυ" από το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου, στη ταινία του Κώστα Φέρρη.
No comments:
Post a Comment