Μία ακόμα λίστα βρίσκεται από σήμερα στη δημοσιότητα. Η λίστα "Λαγκάρντ". Σε έκτακτη έκδοσή του το περιοδικό HOTDOC του Κώστα Βαξεβάνη δημοσιεύει λίστα 2059 καταθετών της ελβετικής τράπεζας HSBC με την επισήμανση πως όσοι καταθέτες αναφέρονται σ' αυτήν δεν είναι απαραίτητα και ένοχοι, ούτε ένοχοι φοροδιαφυγής. Κάποιοι είχαν απλώς τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Κάποιοι άλλοι όμως, "όσα είχαν κλέψει από αυτή τη χώρα". Η πολιτεία οφείλει να διερευνήσει κατά πόσον η λίστα είναι ή όχι αυθεντική, γράφει σήμερα το vima.gr.
Η λίστα δημοσιεύεται σε άπειρα sites, και τα σχόλια που τη συνοδεύουν αναμενόμενα. Φάτε τους ζωντανούς! Πιείτε το αίμα τους!
Το σκέφτηκα πολύ, και έκρινα ότι ακόμα κι αν την είχα πρώτος, και αποκλειστικά, στα χέρια μου, δεν θα την δημοσίευα. Εδώ στην Ελλάδα, τώρα που ο ένας είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλον, όχι. Σε άλλη χώρα της Ευρώπης, ίσως.
Αλλά σε άλλη χώρα της Ευρώπης δεν ξέρω πόσο θα ενδιέφερε το κοινό η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας λίστας αφού, στην ενωμένη ήπειρο στην οποία ζούμε, και που επιτρέπει και την διακίνηση κεφαλαίων, το να διατηρεί κάποιος έναν τραπεζικό λογαριασμό σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί, αρκεί η χώρα αυτή να το επιτρέπει, και ο ίδιος ο καταθέτεις να είναι εντάξει με τις φορολογικές του υποχρεώσεις εκεί όπου εισέπραξε τα λεφτά, δεν αποτελεί ούτε πρόβλημα, ούτε παρανομία.
Από εκεί και ύστερα όμως, μπορεί πράγματι, μελετώντας τη λίστα και κυρίως τα επαγγέλματα των όσων αναφέρονται, να καταλήξει κάποιος σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
2. Η ύπαρξη ονομάτων πολλών φαρμακοποιών, όπως τουλάχιστον δηλώνουν οι ίδιοι. Προσέξτε: όχι φαρμακευτικών εταιρειών, άλλο είναι αυτό, αλλά σκέτο "φαρμακοποιός". Αυτό, λοιπόν, εγείρει ερώτημα όχι ως προς το νόμιμο της κατάθεσης σε ξένη τράπεζα (αυτά τα είπαμε προηγουμένως), αλλά, κάνοντας και την, λογική νομίζω, υπόθεση ότι όποιος καταθέτει χρήματα έξω μάλλον είναι από τα πολλά που του περισσεύουν, ως προς το πόσο είναι τέλος πάντων το κέρδος των φαρμακοποιών στην χώρα μας; Ξέρουμε ότι είμαστε μια χώρα που καταπίνει φάρμακα με τις χούφτες, δόξα νάχουν οι γιατροί, και δόξα νάχουν και οι εταιρείες που "ταΐζουν" πολλούς γιατρούς για να τα συνταγογραφούν. Ξέρουμε όμως ταυτόχρονα, ότι φαρμακεία υπάρχουν πολλά και παντού. Τόσα, ώ ου έστι αριθμός. Τώρα, μάλιστα, που έκλεισαν τόσα άλλα εμπορικά καταστήματα τριγύρω, τα φαρμακεία έμειναν μόνα και ξεχωρίζουν πια σαν τη μύγα μες το γάλα. Τόσα πολλά, λοιπόν, αλλά φαίνεται πως όχι μόνο αντέχουν, αλλά και πως όχι λίγοι φαρμακοποιοί έχουν θησαυρίσει από αυτήν τη δουλειά. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα, το εξασφαλισμένο κέρδος τους από το ίδιο το Κράτος (ιδιαίτερη ρύθμιση, λέγεται αυτό) έφτανε κοντά στο 25% και, μολονότι ότι μειώθηκε κάτω από το 20%, παραμένει ακόμα υψηλό, προκλητικό και αδιανόητο. Όπως αδιανόητο παραμένει το να σπουδάζει το παιδί σου φαρμακοποιός και να μην μπορεί εσαεί να αποκτήσει δικό του φαρμακείο, επειδή αυτό το προνόμιο το έχουν μόνο τα παιδιά εκείνων που ήδη έχουν. Κλειστό επάγγελμα λοιπόν ακόμα, και άρα να μία επιπρόσθετη εξήγηση γιατί η λίστα έχει και πολλά ονόματα φαρμακοποιών.
3. Σημειώνω, τέλος, και την ύπαρξη ονομάτων μερικών δημοσιογράφων, με την απαραίτητη διευκρίνηση ότι, όπως και σε άλλα επαγγέλματα, δεν θα πρέπει να αποκλείσει κανείς και την πιθανότητα κάποιος να έχει ενισχύσει το εισόδημά του από κάποια κληρονομιά, γονική παροχή, και λοιπά. Όμως, για έναν γνωστό δημοσιογράφο-εκδότη, που μάλιστα έχει το χάρισμα να ωρύεται σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις "εναντίον της πλουτοκρατίας", (φανατικός αντιμνημονιακός είναι, αλλά μη σας ξεγελά ότι τοποθετείται εκεί έχοντας έγνοια για τα "βάσανα του λαού", αλλά μάλλον για τα δικά του), δεν μπορεί κάποιος να μην εκπλαγεί και να θυμώσει, αφού ο συγκεκριμένος φωνακλάς (διότι μόνο αυτό είναι), είναι γνωστό στην πιάτσα ότι, όπως και κάποιοι άλλοι του συναφιού που γίνανε και εκδότες, ότι αφήνουν τον κόσμο απλήρωτο επί πολλούς μήνες, κάποτε και εντελώς, από τα έτσι κι αλλιώς πενιχρά χρήματα που τους δίνουν. Εδώ, λοιπόν, ναι, υπάρχει και μία ηθική διάσταση στην "παρουσία" του ονόματός του στην περίφημη "Λίστα Λαγκάρντ".
4. Πλούσιοι δημοσιογράφοι. Αυτό δεν εκπλήττει, και δεν ειναι αναγκαστικά κακό. Το επάγγελμα, μέχρι πριν λίγο καιρό, είχε μεγάλη πέραση - όχι για όλους, αλλά για πολλούς. Τα ΜΜΕ δεν ήξεραν από που τους έρχονταν τα λεφτά (τώρα "έμαθαν", μάθαμε και εμείς, και αποδεκατίζονται...), και οι δημοσιογράφοι, ιδίως στο λαμπερό μέσο της τηλεόρασης αλλά και αλλού, πήραμε μισθούς που όταν τους αναφέραμε σε φίλους μας επαγγελματίες από άλλους χώρους στο εξωτερικό (αυτό μου συνέβη εμένα προσωπικά, με καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο Σιτι του Λονδίνου), απαντούσαν "Gosh! Is there any job for me?, δηλαδή "Θεέ μου! Υπάρχει εκεί καμιά δουλειά για μένα;". Όπως όλα, λοιπόν, εδώ στην Ελλάδα, έτσι και στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, ο όρος "υψηλόμισθος", ακόμα και σε σχέση με ανάλογα αξιώματα στην Ευρώπη, ήταν πολύ πιο πάνω από τον πήχυ κάθε λογικής. Και βεβαίως, αυτό δεν ίσχυε για όλους, αλλά δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που αμειβόμασταν με την κλίμακα της υπερβολής! Όμως, όπως συμβαίνει και με άλλα επαγγέλματα, δεν είναι παράξενο και δεν είναι και αθέμιτο να υπάρχουν και εκείνοι που θα αμείβονται και "ποδοσφαιρικά" - δεν λέω "βασιλικά", γιατί οι καλές αμοιβές στο ποδόσφαιρο "φτωχαίνουν" και τους βασιλιάδες. Αρκεί, όμως, επαναλαμβάνω, αυτές οι αμοιβές να είναι καθαρές, δεδηλωμένες, και αποτέλεσμα μόνο της δουλειάς για τον οποίο έχεις προσληφθεί!
5. Οι «αγνώστων λοιπών στοιχείων». Εδώ, βρίσκω μεγαλύτερο ενδιαφέρον! Πολλές νοικοκυρές. Πολλές χήρες. Πολλοί με αδήλωτο επάγγελμα. Και πάλι, τίποτα από αυτά δεν τους καθιστά ενόχους. Αλλοίμονο. Όμως, δεν αποκλείεται πίσω από πολλά τέτοια «άγνωστα» πρόσωπα, να κρύβεται και ένα μέρος της αλήθειες που δεν θέλουμε να δούμε, διότι περισσότερο μας αρέσει να πιστεύουμε ότι μόνο οι «μεγάλοι και τρανοί», επιχειρηματίες και βιομήχανοι, γιατροί και δικηγόροι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, βγάζουν πολλά λεφτά, και τα βγάζουν και έξω. Πίσω από κάποιο όνομα, φερ ειπείν, μπορεί να κρύβεται «επάγγελμα: ιδιαίτερα μαθήματα», που είναι από τα πιο προσοδοφόρα, και αυτό, σίγουρα, δεν δηλώνεται ποτέ και πουθενά. Είναι γνωστό φερ ειπείν σε γονείς που τα παιδιά τους φοιτούν στο Κολλέγιο η στου Μοραΐτη (αναφέρω δύο, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα), ότι εάν χρειαστεί να κάνουν ιδιαίτερα στα παιδιά – και, πιστέψτε με, υπάρχουν καθηγητές που φροντίζουν να πειστούν οι γονείς ότι οπωσδήποτε χρειάζεται! – ότι δεν γλυτώνουν με λιγότερα από 100 την ώρα. Οι περισσότεροι, μάλιστα, το τραβούν ακόμα περισσότερο, και σου λένε ότι «δεν κάνω και λιγότερο από μιάμιση ώρα την φορά», διότι κρίνει ότι τόσο χρειάζεται για να αναπτύξει, εκείνο, και να εμπεδώσει ο μαθητής το μάθημα. Λοιπόν, ένας τέτοιος «εκπαιδευτικός» (και επαναλαμβάνω ότι υπάρχουν πολλοί), μπορεί να εισπράξει μέχρι και 10 χιλιάρικα τον μήνα από «ιδιαίτερα» - ας πούμε έστω και 3 χιλιάρικα στις λιγότερο εύπορες συνοικίες, και μάλιστα από καθηγητές δημοσίων σχολείων. Λίγα είναι; Και μάλιστα «μαύρα»; Λοιπόν: ίσως, λέω, στη περιβόητη λίστα, πίσω από κάποια ονόματα «αγνώστων λοιπόν στοιχείων», να υπάρχουν και τέτοιοι εισοδηματίες. Που, όμως, κανένας δεν θα τους αναφέρει. Σε κανένα «παράθυρο» δεν θα συζητηθεί το όνομά τους. Σε καμία εφημερίδα δεν θα δημοσιευτεί η φωτογραφία τους.
Αυτά, μέχρι να βγει η επόμενη λίστα. Και τα λέμε πάλι…
No comments:
Post a Comment