ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩ. ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ.

Το άρθρο αυτό είναι, συμφωνα με τον ίδιο, το τελευταίο που γράφει ο Γιώργος Λιγνός, φίλος καλός και τακτικός contributer στο filoftero, στο blog "Εν Χορδαίς και Οργάνοις" που υπογράφει ως "Μαικήνας" στο capital.gr.Είναι ένα πικρό, αλλά αληθινό, ειλικρινές και λαμπρό κείμενο.

Θέλω, όμως, να πιστευω και να ελπίζω ότι δεν θα σταματήσει να γράφει διότι, σε αντίθεση με ό,τι μπορει να αισθάνεται και να εισπράττει τώρα, υπάρχουν πολλοί φίλοι του "εκεί έξω", γνωστοί του αλλά και άγνωστοι, που δεν έχουν βουλωμένα αυτιά, και θέλουν να τον "ακούν". Εδώ, ξέρει ότι θα έχει πάντα ένα βήμα.

Εδώ και καιρό δεν έχω διάθεση να γράψω. Τα αυτιά ολοένα και περισσοτέρων φίλων μου είναι βουλωμένα. Δεν ξέρω αν εμποδίζουν την ακοή τους οι  κραυγές θυμού και πόνου γύρω μας ή κατά κάποιο τρόπο οι ίδιοι αρνούνται να ακούσουν.

Το αίτιο και το αιτιατό είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν σε  στιγμές μεγάλης έντασης και δυσκολίας.

Τα κλειστά αυτιά πολύ συχνά κρύβουν πίσω τους μία βεβαιότητα απόψεων.  Κρύβουν ακόμα μια άρνηση να αναγνωρίσουμε λογική βάση, έστω και ισχνή της άλλης πλευράς.

 

Εδώ και καιρό κατρακυλάμε προς στην επικράτεια του  "ο θάνατός σου η ζωή μου". Σύμφωνα με με μία θεωρία conflict management, απο τις λίγες που δεν θεωρούν ότι όλα λύνονται αφού πάντα υπάρχει η πιθανότητα του "θανάτου" δηλαδή της μη επίλυσης,  βρισκόμαστε δύο τρία στάδια πριν το τελευταίο που ειναι το  together in to the abyss

Οι ακραίες φωνές ένθεν κακείθεν μέσω ενός βολικού ετεροσπροσδιορισμού και  μιας εύκολης ενοχοποίησης της άλλης πλευράς,  νομιμοποιούν απόλυτα τη δική τους συλλογιστική και πρακτική.

Στην πορεία αυτή πρός την τελική σύγκρουση συσπειρώνουν ολοένα και περισσότερο κόσμο. Απλούς καθημερινούς ανθρώπους  που πολλές φορές για τυχαίους  λόγους βρίσκονται αντιμέτωποι με τον δογματικό παραλογισμό της άλλης πλευράς.
Έτσι χτίζονται σιγά σιγά οι στρατοί.  

Η πατρίδα μας έχει μπεί σε ένα τούνελ. Κι όπως στα ταξίδια με πλοίο κάποια στιγμή χάνεται το λιμάνι απ τα μάτια σου έτσι και στο τούνελ χάνεται το φώς.

Ακούς μόνο την ηχώ της φωνής σου. Στη περίπτωσή μας οι φωνές είναι πολλές. Και επειδή είναι πολλές δεν ξέρεις απο που έρχονται χάνοντας έτσι και την ικανότητα προσανατολισμού.

Σε τέτοιες συνθήκες μόνο κάποιος που έχει κάποιο φως, ένα φακό λογου χάριν,  μπορεί να επιβιώσει και να βοηθήσει τους άλλους. Αρκεί οι άλλοι να μην τον σκοτώσουν για να πάρουν το φώς και να μην αλληλοσκοτωθούν στη συνέχεια.

Υπάρχει ακόμα ένα άλλο ενδεχόμενο που πολλοί απο σας αρνείστε να το δεχτείτε. Το ενδεχόμενο να εμφανιστεί κάποιος με ένα φακό στο χέρι αλλά στο άλλο να κρατάει ένα πιστόλι. Ή ακόμα χειρότερα να έχει μαζί του κι άλλους με πιστόλια.
Υπάρχει ακόμα λίγο φώς που μας ακολουθεί  απο την απομακρυσμένη εισοδο του τούνελ. Είναι η μνήμη αυτού που ζήσαμε, των όμορφων ημερών που χάθηκαν.

Δεν έχουμε μπεί για τα καλά στο τούνελ.

Επιμένουμε να ακούμε τους αποτυχημένους προφήτες, του χρυσού και των κοιτασμάτων του ουρανίου, του μετέωρου σοσιαλισμού, του ανεξάρτητου κι υπερήφανου ελληνικού Έθνους, των ανεξέλεγκτων ελεύθερων αγορών  που θα τα ρυθμίσουν όλα μαγικά εξαφανίζοντας μαζί τα πτώματα και την παγκόσμια οικονομική φούσκα. Και δυστυχώς ανεχόμαστε τους ταχυδακτυλουργούς της ατολμίας, της μετριότητας, του "κι εγώ ελπίζω να τη βολέψω"***

Ομως το τούνελ μπροστά μας είναι βαθύ και μακρύ.

Θα επιβιώσουν όσοι μπορούν να δώσουν το χέρι τους στον πλαϊνο τους, όσοι μπορούν να εμπιστευτούνε, όσοι μπορούν να συνεισφέρουν σε φρόνημα κι όχι σε κλάψα. Όσοι δεν θα πίνουν παραπάνω νερό, όσοι θα μάθουν να δίνουν και να παίρνουν, όχι να πετάνε και να αρπάζουν. 

Ελα μωρέ, θα πειτε, είσαι ευφάνταστος και ηθικολόγος. 
Δε πειράζει.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ 
Γιώργος Λιγνός
(εχω πάψει από καιρό να είμαι Μαικήνας) 

Σας αποχαιρετώ με τούτο το κείμενο. Το blog θα παραμείνει στον αέρα αν και η προθεσή μου είναι να το κλεισω, αλλά δεν ξέρω πώς. Που ξέρεις ισως το κείμενο αυτό φανεί χρήσιμο.
Ευχαριστώ για την συντροφιά, τους διαλόγους, τις σκέψεις και την συμπάθεια.

***  (γνωστό βιβλίο με εκθέσεις μαθητών Δημοτικού απο σχολείο της Νάπολης).