Επιλέγω σήμερα, Κυριακή, για πρώτη ακρόαση, αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, το "Οι Παλιοί μας Φίλοι".
Ασφαλώς και έχει σημασία που το επιλέγω. Έχει πολλά να πει. Λες και γράφτηκε σήμερα, αυτην την αλλόκτοη εποχή, για να περιγράψει τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή του καθένα, αλλά και πιο έξω ακόμα, στον ίδιο τον περίγυρό του - κυρίως τον πιο στενό.
Η κρίση αυτή, δοκιμάζει φίλους και φιλίες. Δοκιμάζει εμάς τους ίδιους. Όταν λέγαμε, και λέμε ακόμα "αυτός είναι φίλος μου", πως το εννοούμε, άραγε, τώρα;
Ασφαλώς και έχει σημασία που το επιλέγω. Έχει πολλά να πει. Λες και γράφτηκε σήμερα, αυτην την αλλόκτοη εποχή, για να περιγράψει τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν μέσα στην ψυχή του καθένα, αλλά και πιο έξω ακόμα, στον ίδιο τον περίγυρό του - κυρίως τον πιο στενό.
Η κρίση αυτή, δοκιμάζει φίλους και φιλίες. Δοκιμάζει εμάς τους ίδιους. Όταν λέγαμε, και λέμε ακόμα "αυτός είναι φίλος μου", πως το εννοούμε, άραγε, τώρα;
Έχει διαφορά με τον ... παλιότερο ορισμό. Τότε, ίσως να σήμαινε ότι θα βγούμε έξω σε κάποιο καλό ρεστωράν, να ειδωθούμε, αλλά και να μας δούνε κι άλλοι, να μετρήσουμε και να εκθέσουμε τις "επιτυχίες" μας (τ' αυτοκίνητα, τα ρούχα, τα επαγγελματικά, οι γνωριμίες, κλπ, κλπ), να πιούμε, να γελάσουμε, να πουμε μετα τι ωραία που περάσαμε, να τηλεφωνηθούμε μι-δυο φορές μεσα στη βδομάδα για να πουμε καμμιά μαλακία, και να είναι έτοιμο κιόλας το ραντεβού για την επόμενη έξοδο.
Έχει άσχημα πολλά ετούτη η κρίση. Αλλά έχει και ωραία συνάμα. Αποκαλυπτικά, που στην αρχή πονάνε, αλλά κατόπιν αισθάνεσαι ότι φέρνουν μια κάθαρση και ηρεμία μέσα σου. Φεύγει η τύφλωση. Ανοίγει το βλέμμα σου. Ξεχωρίζεις την ουσία από την επιφάνεια. Χάνεις φίλους που είχες, βρίσκεις άλλους που ήταν δίπλα σου αλλά δεν τους πρόσεχες. Και βεβαίως, πάνω απ' όλα, δυναμώνουν ακόμα περισσότεροι οι δεσμοί με τους παλιούς, πραγματικούς, καλούς φίλους, που παρέμειναν τέτοιοι.
Ανακαλύπτεις την πραγματική αξία του να δίνεις και να παίρνεις. Να θέλεις σε κάποιον να μιλήσεις και να είναι εκεί. Να σε φωνάζει εκείνος, και να'σαι έτοιμος και πρόθυμος να τον ακούσεις. Να αποχαιρετάς εκείνα τα ασήκωτα βαρίδια του "εγώ", και να "μοιράζεσαι" ολόκληρος.
Επιτέλους! Νοιώθω να ξελασκάρουν οι "κοινωνικές σχέσεις", και να σφίγγουν γερά οι ανθρώπινες. Αυτό, είναι πολύ όμορφο.
Καλημέρα, καλή ακρόαση, και από αύριο, 15 Οκτωβρίου και μέχρι τέλους του έτους, θα τα "λέμε" κάθε πρωί πρός μεσημεράκι, 11 με 1, Δευτέρα με Παρασκευή, στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, στους 103,7.
Καλή αρχή και καλή εκπομπή στους 103,7!
ReplyDeleteΧαρά
Καλώς ήλθατε και πάλι στα πρωινά μας! Είμαι απολύτως σίγουρη πως οι ώρες 11-1 μόνο δύσκολες δεν θα μπορούν χαρακτηριστούν!
ReplyDeleteΚαλή αρχή!!!
Αθηνά
Χρήστο μου,
ReplyDeleteΠόσο χαίρομαι...Επιτέλους. Καλή αρχή λοιπόν και στο επανειδήν!!!
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteΌσον αφορά το άρθρο σου Χρήστο,
ReplyDeleteΠόσο σύμφωνη είμαι μαζί σου. Αυτό το "ξεσκαρτάρισμα" πόσο ανάγκη το έχουμε όλοι μας, σε όλα τα επίπεδα. Η σπατάλη και ο υπερκαταναλωτισμός της μεσαίας τάξης, έπρεπε να πάρει ένα τέλος. Καλή η τεχνολογία αλλά χάσαμε το μέτρο και της αξίες. Ξενομανία στο έπακρο και ουσία ανύπαρκτη. Οι άνθρωποι που βίωσαν τη φτώχεια και την κατοχή, είναι αυτοί που έχουν να πουν πράγματα. Απο τα τραγούδια τους μέχρι τις συνήθειες τους. Ήρθε η ώρα να τους μιμηθούμε και να μεταφέρουμε στις νεότερες γεννιές τις αξίες της οικογένειας, της φιλίας, της καλής πράξης και της ανιδιοτέλειας.
Δεν είναι αργά, θέληση να υπάρχει!!!
Υ.Γ Διορθώσα ένα ορθογραφικό λάθος και ξαναστέλνω.