ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ, ΠΡΑΣΙΝΑ ΣΟΚΑΚΙΑ, ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ!

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΝΕΛΗ, 24, κινηματογραφίστρια, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, γύρισε μια σειρά από μικρές ταινίες, περισσότερο σαν ντοκιμαντέρ, διάρκειας 7-8 λεπτά η κάθε μία, με τον ενδιαφέροντα τίτλο «From the Green Line to Green Lanes”, δηλαδή «Από την Πράσινη Γραμμή Στα Πράσινα Στενά Δρομάκια». Η «Γραμμή», βεβαίως, είναι στη Κύπρο, και την τεμαχίζει στα δυο. Τα «Lanes» είναι στο βόρειο Λονδίνο, όπου το κυπριακό στοιχείο ανθεί. Στα 14 διαδραστικά βίντεο που γύρισε στα πλαίσια της διπλωματικής της εργασίας για το Μάστερς σε «Moving Images» (δηλαδή, Κινούμενες Απεικονίσεις) και που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει στο Διαδίκτυο (http://fromgreenlinetogreenlanes.co.uk/) , η Ναταλία Κουνέλη σκιαγραφεί τα πορτρέτα 14 Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που ζουν και εργάζονται στο βόρειο Λονδίνο.

»»ΣΤΟΧΟΣ της, όπως πολύ εύκολα διαπιστώνει κάποιος παρακολουθώντας τις αποσπασματικές ιστορίες της, είναι αυτό που εύκολα λέγεται στο αχανές Λονδίνο αλλά δύσκολα στη «κομμένη» Λευκωσία: ό,τι, δηλαδή, «μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά μαζί». Στα βιντεάκια που είδα, και τα οποία από καλλιτεχνικής, κινηματογραφικής απόψεως είναι υψηλού επιπέδου, πρόσεξα το ωραίο, φολκλορικό στοιχείο, πολύ γνώριμό μου από τα χρόνια που ζούσα κι εγω στη Λόντρα, αλλά πρόσεξα και τα όρια που θέτουν όσοι μίλησαν γι' αυτήν την «σχέση αγάπης» που προβάλλει η καλλιτέχνης. Ενας Τουρκοκύπριος, ανάμεσα στα «όλα καλά κι όλα ωραία» του, ρίχνει και το καρφάκι ότι «τους δίνουμε και νερό τώρα». Εννοεί τους Ελληνοκυπρίους. Και ένας δικός μας, περιγράφοντας έναν δρόμο στο Χάριγκεϊ, λέει ότι «αυτή η γειτονιά είναι ολόιδια με την δική μου, στη Λευκωσία», και μάλιστα «μπορώ να σου πω ότι είναι και πολύ καλύτερα εδώ».

»» ΘΕΛΩ να πω δηλαδή, ότι πολλοί έχουν παίξει, και εξακολουθούν να παίζουν πολλοί με αυτό «το συναισθηματικό στοιχείο που συνδέει», ενώ ξέρουν κατά βάθος ή – δεν μπορεί – το βλέπουν στο τέλος, ότι αυτό το ίδιο στοιχείο χωρίζει κιόλας. Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι το Χάριγκει μπορεί να είναι ένα πρότυπο για να γίνει και η Λευκωσία έτσι, γιατί απλούστατα η Λευκωσία δεν υπήρξε ποτέ, και δεν είναι έτσι. Ναι, ζούσαμε μαζί. Αλλά η αρμονία της συνύπαρξής μας δεν ήταν ποτέ τέτοια που να αντέξει στα «κακά γεγονότα». Οι βάσεις της ήταν ανέκαθεν σαθρές. Ομοίως, η όμορφη πανσπερμία λαών στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, είναι τέτοια, όμορφη δηλαδή, μόνο επειδή όλες αυτές οι «ράτσες» συνυπάρχουν εκεί, μακριά από τις πατρίδες τους, και τις θυμούνται όλοι μαζί με νοσταλγία. Μετέφερέ τους όμως ξανά εκεί, στις πατρίδες τους, φτιάξε τους σε μία νύτχτα, επί τόπου,  και τις ίδιες συνθήκες με την Αστόρια και τα Γκρίν Λέϊνς, και την επόμενη μέρα θα σφαχτούνε πάλι.  Αυτό δεν λέγεται πεσιμισμός. Αλλά νομοτέλεια. Τέλος!

ΥΓ: Δεν επιρρίπτω καμμία ευθύνη στην δημιουργό αυτών των εξαιρετικών, πράγματι, κινηματογραφικών "προτάσεων. Αλλοίμονο εάν "καταδίκαζα" τις προθέσεις ενός ανθρώπου, και μάλιστα νέου, να δείξει ότι η ζωή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Το πιστεύω και εγω, ακράδαντα. Αρκεί όμως - επαναλαμβάνω - να ξέρουμε από που ερχόμαστε, ώστε να ξέρουμε και που θα πάμε. Εάν ήμουν καθηγητής της, θα της έβαζα "παρά λίγο άριστα" για αυτό το dissertaion της. Το "παρά λίγο" που λείπει, θα της το βάλω εάν "ακολουθήσει", πίσω στον χρόνο, αυτές τις μικρές ιστορίες για να διαπιστώσει πόσο αληθινές είναι. Μπορεί να λανθάνω. Θα ήθελα πολύ τον αντίλογο.