Είν' ο μόνος ήχος που θέλω και αντέχω πια ν' ακούω. Κανένας άλλος. Ιδίως εκείνος που βγαίνει από τα στόματα όλων των ανθρώπων που βλέπω, συναντάω και ακούω γύρω μου, και που είναι θυμωμένοι πρωτίστως με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν ξέρουν τι να τον κάνουν, και παραδίδονται σε παραλήρημα, ίδιο ουρλιαχτό. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης στην ΕΡΤ, μου λέει ότι όλη αυτή η αγριάδα και επιθετικότητα των ανθρώπων που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρά το "προσεχώς" αυτού που θάρθει αύριο, με μεγαλύτερη ταχύτητα και χειρότερη έκφραση.
Μ' αυτόν όλο τον εσμό, δεν θέλω να έχω καμία σχέση, και δεν έχω. Η λεγόμενη "συλλογικότητα" με αφορά μόνο στον βαθμό που μπορώ να είμαι βέβαιος ότι μπορεί να συμβεί ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζουν και την πραγματική σημασία της. Ποιά έννοια έχει αλλιώς η συλλογικότητα που προτάσσει πρώτα, και πάνω απ' όλα, το "εγώ". Προτιμώ εκείνην των λίγων, διότι λίγοι είναι που ενδιαφέρονται για για κάτι πιο ουσιώδες από το "μαζικό", και ας με πουν ελιτιστή. Τωρα πια, το θεωρώ και τιμή μου.
Η σιωπή μου, αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο δημιουργική, από το σχόλιο, την ατάκα, το σύνθημα και την κραυγή. Ακόμα και το καθημερινό 2ωρο στο ραδιόφωνο, προσπαθώ να λέω πολύ λιγότερα από αυτά που εννοώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά θα το πετύχω σύντομα.
Επιχείρησα προχθές να σχολιάσω την απόφαση του Λιάτσου να κόψει την πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Κόλλησα στο επιχείρημά του περί "δημοσιογραφικής δεοντολογίας", με έπνιξε ένας σκόπιμος βήχας και έβαλα τραγούδι. Ενα χαριτωμένο από τους "Αχαρνείς" του Σαββόπουλου, που λέει "ώχου-ώχου τ' αναδόχου, τί βυζάκια σαν μωρά, ... ώχου Λάμαρχε, Λαμαρχίδη!"
Καλύτερα, λοιπόν, τα τραγούδια...
Απόψε που η μοναξιά μου με γλυκαίνει, μεταφέρομαι πίσω στο 1981, στη μνημειώδη συναυλία του Πολ Σάϊμον και του Άρτ Γκάρφανκελ στο Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης. Τι δεν θάδινα να γύριζε πίσω ο χρόνος σ' εκείνη τη βραδυά; Και πόσα δεν θα ξόδευα για νάμουν κι εγω εκεί;
Δεν ηταν συναυλία αυτή. Ιεροτελεστεία ήταν. Ακούστε το Sound of Silence. Και παρατηρήστε τους τραγουδιστές και τον κόσμο...
Μ' αυτόν όλο τον εσμό, δεν θέλω να έχω καμία σχέση, και δεν έχω. Η λεγόμενη "συλλογικότητα" με αφορά μόνο στον βαθμό που μπορώ να είμαι βέβαιος ότι μπορεί να συμβεί ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζουν και την πραγματική σημασία της. Ποιά έννοια έχει αλλιώς η συλλογικότητα που προτάσσει πρώτα, και πάνω απ' όλα, το "εγώ". Προτιμώ εκείνην των λίγων, διότι λίγοι είναι που ενδιαφέρονται για για κάτι πιο ουσιώδες από το "μαζικό", και ας με πουν ελιτιστή. Τωρα πια, το θεωρώ και τιμή μου.
Η σιωπή μου, αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο δημιουργική, από το σχόλιο, την ατάκα, το σύνθημα και την κραυγή. Ακόμα και το καθημερινό 2ωρο στο ραδιόφωνο, προσπαθώ να λέω πολύ λιγότερα από αυτά που εννοώ. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά θα το πετύχω σύντομα.
Επιχείρησα προχθές να σχολιάσω την απόφαση του Λιάτσου να κόψει την πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Κόλλησα στο επιχείρημά του περί "δημοσιογραφικής δεοντολογίας", με έπνιξε ένας σκόπιμος βήχας και έβαλα τραγούδι. Ενα χαριτωμένο από τους "Αχαρνείς" του Σαββόπουλου, που λέει "ώχου-ώχου τ' αναδόχου, τί βυζάκια σαν μωρά, ... ώχου Λάμαρχε, Λαμαρχίδη!"
Καλύτερα, λοιπόν, τα τραγούδια...
Απόψε που η μοναξιά μου με γλυκαίνει, μεταφέρομαι πίσω στο 1981, στη μνημειώδη συναυλία του Πολ Σάϊμον και του Άρτ Γκάρφανκελ στο Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης. Τι δεν θάδινα να γύριζε πίσω ο χρόνος σ' εκείνη τη βραδυά; Και πόσα δεν θα ξόδευα για νάμουν κι εγω εκεί;
Δεν ηταν συναυλία αυτή. Ιεροτελεστεία ήταν. Ακούστε το Sound of Silence. Και παρατηρήστε τους τραγουδιστές και τον κόσμο...
Καλό μήνα φίλε Χρήστο.
ReplyDeleteΠω πω 31 χρόνια πίσω με γύρισες ! εγώ πάντως καί έν είδει συμπαράστασης στην δοκιμασθείσα τις τελευταίες ημέρες Νέα Υόρκη θα έβαζα καί το ομότιτλο τραγούδι τους !
Ευχαριστώ.
Θοδωρής Αγγελίδης
Γειά σου Χρήστο,
ReplyDeleteμου λείπουν τα ραδιοφωνικά πρωϊνά σου. Θα ήθελα να μας πεις σε ποιο σταθμό κάνεις εκπομπή τώρα.
Δυστυχώς είμαι από αυτούς που αγάπησαν την φλυαρία και το χιούμορ σου, δε συμφωνώ με τα λιγότερα λόγια αν και κατανοώ τη λογική σου.
Φιλικά
Γιάννης Μπούζιος
Καλησπέρα Γιάννη.
DeleteΤο νέο ραδιοφωνικό μου στέκι (τουλάχιστον μέχρι τό τέλος του έτους) είναι στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, 13,7, Δευτερα με Παρασκευή 11-1 το μεσημέρι.
Με τιμά, με συγκινεί και μου δίνει χαρά που συνεχώς ανακαλύπτω ανθρώπους που ακολουθούν τις ραδιοφωνικές μου περιπέτειες.
Ελπίζω να φανώ αντάξιος. Και όχι φλύαρος!
Χρηστος
Καλησπέρα και απο εμένα.
ReplyDeleteΑν έπρεπε να δώσω ένα τίτλο στην εκπομπή σου Χρήστο, θα εδινα τον εξής: "Ενα φως, στην άκρη τουνελ".
Είσαι απο τους λίγους ανθρώπους που παρακολουθώ χρόνια στο ραδιόφωνο. Μου αρέσει ιδιαίτερα ο λόγος σου, το γνήσιο χιούμορ σου και σε υπέρτατο βαθμό, η κριτική σου για τους ανθρωπους και το καθετί γύρω σου.
Και η σιωπή σου, πάντα έχει κάτι να πει.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η χώρα, αν κατάφερνε να διοικηθεί απο το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό.
Αν π.χ Ακούς ένα ραδιοφωνικό σταθμό και δεν σε εκφράζει ο παραγωγός ή η μουσική του, έχεις την επιλογή να αλλάξεις τη συνχνότητα. Αν ομως αυτό συμβεί σε πολιτικό πλαίσιο και νιωθεις οτι δεν υπάρχει κανείς "ΕΝΤΙΜΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ" σε τούτο τον τόπο, που να θελει να μας οδηγήσει μπροστά, τότε τι κάνεις Χρήστο;
Θα ήθελα πολύ να ακούσω την αποψή σου.
Με εκτίμηση
Τανια Κοντιδη