Αποχαιρετούμε μία κοπέλα που, για όσους από εμάς ανακαλύπταμε τον ερωτικό εαυτό μας εκεί στα μέσα και βάλε της δεκαετίας του 70, έβαλε πολύ το χεράκι της. Ή μάλλον, το δικό μας χεράκι ήταν εκείνο που, τρέμοντας, απορρόφησε όλο εκείνον τον χείμαρρο των αισθημάτων, σε μία εποχή που μιλούσες πολύ εύκολα γι’ αυτά, αλλά μόνο μιλούσες.
Η Σίλβια Κρίστελ, λοιπόν, και διά αυτής η Εμανουέλλα, ήρθαν στη ζωή μας όταν επαναστατούσαμε με πολλή θεωρία, και με πολλή, ομολογώ, όμορφη αθωότητα. Κάποιοι καθοδηγητές, που αργότερα έφτασα να τους βλέπω και στον ύπνο μου σαν εφιάλτες, μας υποδείκνυαν ότι «αυτή η ταινία είναι πορνογραφία καπιταλιστικής κοπής», και μας παρέπεμπαν σε κάτι ανατολικούς θυμάμαι (ονόματα δεν θα πω, γιατί εκτιμώ την σκηνοθετική τους αξία, όχι όμως και τη ματιά), που έδειχναν, ας πούμε, το βυζί γκρο πλάν, αλλά κανένα χέρι να το ακουμπά, κανένα στόμα να υγραίνει τη ρώγα του.
Η Σίλβια Κρίστελ, έπειτα από την Εμμανουέλλα, έγινε η Λαίδη Τσάτερλι, και κατόπιν Μάτα Χάρι. Έπειτα, σαν να άνοιξε η γής και να την κατάπιε. Ο χρόνος… Αυτός ο χρόνος…., που αποφασίζει για όλα!
Την Τετάρτη το βράδυ, 17 του μηνός, στον ύπνο της, πέθανε. Ήταν μόνο 60 ετών. Πάλαιψε επί σειρά ετών με τον καρκίνο. Έπαθε και εγκεφαλικό, πριν λίγους μήνες. Η ζωή δεν της φέρθηκε καλά. Οι γονείς της χώρισαν όταν ηταν 14. Στα 9 της, όπως αποκάλυψε στην αυτοβιογραφία της, την βίασε κάποιος.
Στα 17 της μπηκε στον κόσμο της μόδας. Το πρόσωπό της ήταν αψεγάδιαστο. Η επιδερμίδα της γάλα. Τα βλέμμα της, σαν να σε προσκαλούσε συνεχώς σε κάτι όμορφο. Το 1973 ανακηρύχτηκε Μις Ευρώπη, και έναν χρόνο μετά την μάθαμε όλοι σαν Εμμανουέλα.
No comments:
Post a Comment