Ο κ.ΤΣΙΠΡΑΣ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ



"Φαίνεται πια στα δικά μου μάτια ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βασικός συντελεστής της κρίσης, αφού πλέκει βελονιά – βελονιά το δίχτυ της αυταπάτης."



Του Λευτέρη Κουσούλη*

Μια κακιά συνήθεια με συνοδεύει και με παιδεύει από τα νεανικά μου χρόνια στο Γυμνάσιο Μολάων Λακωνίας. Και στα φοιτητικά μου χρόνια αργότερα. Είμαι καχύποπτος στις περιγραφές τρίτων. Προτιμώ την άμεση εμπειρία και την άμεση γνώση. Ίσως φταίνε και οι καθηγητές μας στη Γαλλία, που μας έλεγαν και μας ξανάλεγαν πως τίποτε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επιτόπια παρατήρηση.

Έτσι βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή το βράδυ στο Ίλιον. Βρέθηκα εκεί για να δω και να ακούσω τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος θα μιλούσε σε ανοιχτή συγκέντρωση. Είδα, άκουσα και παρατήρησα με προσοχή. Έτσι με προσοχή και ενδιαφέρον άκουγαν και παρατηρούσαν οι συγκεντρωμένοι συμπολίτες μας.

Βρέθηκα μπροστά σε ένα παράδειγμα καταγγελτικού λόγου. Ίσως και σε ένα υπόδειγμα καταγγελτικού λόγου. Πέρα από τα ωραία και πομπώδη που αντήχησαν από τα χείλη του κ. Τσίπρα την Παρασκευή το βράδυ στην πλατεία στο Ίλιον, μια άρρητη παραδοχή διαπερνούσε το λόγο του. Η άρνηση της πραγματικότητας. Τα προβλήματα με τον πιο απλουστευτικό τρόπο ήταν εκεί. Οι λύσεις απουσίαζαν.

Δεν μπορεί κανείς να μην σκεφθεί και να μην αναλογισθεί τον πραγματικό πολιτικό ρόλο του κ. Τσίπρα και αυτού που αντιπροσωπεύει, στην οδυνηρή φάση που διανύουμε σήμερα. Φαίνεται πια στα δικά μου μάτια ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας βασικός συντελεστής της κρίσης, αφού πλέκει βελονιά – βελονιά το δίχτυ της αυταπάτης. Η αυταπάτη χτίζεται μέσα στη σύγχυση. Όπως η ψευδής συνείδηση χτίζεται πάνω στην άρνηση της πραγματικότητας. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για τη διακυβέρνηση και ενδιαφέρεται μόνο για την εξουσία, υψώνει σημαίες σύγχυσης. Και η σύγχυση δυσχεραίνει τη μετάβαση. Αποτελεί ανάχωμα στην αναγκαία νέα συνειδητοποίηση.

Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή. Το έχουμε δει πολλές φορές στην ιστορία. Οι εκφραστές των βεβαιοτήτων τρομοκρατούνται μπροστά σε κάθε διαδικασία συνειδητοποίησης. Δηλαδή σε κάθε διεργασία εξέλιξης και αυτογνωσίας των ανθρώπων. Ο κ. Τσίπρας διαπαιδαγωγημένος σε έναν πολιτικό μηχανισμό παραγωγής βεβαιοτήτων, το ΚΚΕ, το γνωρίζει πολύ καλά.

Η συνειδητοποίηση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε μετάβαση, αναγκαία προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική ανασύνταξη των σχέσεων εξουσίας, περνάει μέσα από τη συνάντηση με το πραγματικό και το συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει ανεργία. Υπάρχουν άνεργοι. Δεν μας χρειάζονται οι διακηρύξεις. Οι λύσεις μας χρειάζονται, μέσα από τη δοκιμασία συνάντησης με το συγκεκριμένο. Αυτό το συγκεκριμένο φοβάται ο κ. Τσίπρας. Είτε ως πραγματική και βιωμένη ζωή, είτε ως νέα συνείδηση. Γι’ αυτό αντί των λύσεων, καταφεύγει στον εύκολο δρόμο του καταγγελτικού λόγου. Φταίνε αυτοί, εκείνοι, οι άλλοι.

Στη δύσκολη και οδυνηρή φάση που περνάμε και που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ισχύει το ίδιο για όλους, η δυναμική της αναζήτησης, το παντοδύναμο, ορατό ή αόρατο αίτημα της μεταβολής, οδηγεί τα πράγματα.

Ο λαός με την ακατάβλητη δύναμη του αυτοπροσδιορισμού του, θα προσπεράσει στην πράξη τους ψευδοπροφήτες της εποχής και θα ορίσει ο ίδιος τη μοίρα του.

(*) Πολιτικός επιστήμνας