Τα τουρκικά σίριαλ που δείχνουν τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, με ενοχλούν αφάνταστα. Όχι επειδή είναι τούρκικα. Αλλά επειδή είναι κακά, από κάθε άποψη. Κατ’ αρχάς, κυριαρχεί στα περισσότερα η βία. Και μάλιστα η ενδοοικογενειακή βία, με τον άνδρα να είναι πάντα ο αφέντης-νταής, και η γυναίκα, πλουσια η φτωχή, υποτακτική του. Δύτερον, βγάζουν έναν νεοπλουτίστικο αρχοντοχωριατισμό, που υπάρχει και σε πολλά δικά μας σίριαλ, αλλά αυτό δεν παύει να με ενοχλεί αφάνταστα. Τρίτον, δεν έχουν ούτε ίχνος χιούμορ. Τα αντιμετωπίζουν όλα με πολλή σοβαρότητα. Αυστηρά, και με αρχές αμφισβητίσιμες. Οι σειρές αυτές πωλούνται με τη σέσουλα, όπως κάποτε και οι μεξικάνικες. Και αγοράζονται, εάν δείτε τις λίστες με τους αγοραστές, από τηλεοπτικά μαγαζιά σαν και τα δικά μας, που αδυνατούν να παράξουν δικό τους προιόν, όπως συμβαίνει γενικότερα και σε όλο το φάσμα της οικονομίας μας.
Απόσπασμα από μια εξαιρετική συνέντευξη που έδωσε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ελληνίδα βυζαντινολόγος, ιστορικός και ακαδημαϊκός, στο site maga.gr.
Ερωτάται: Σκεφτήκατε ποτέ να επιστρέψετε και να εργαστείτε στην Ελλάδα;
Και απαντά: Ποτέ. Στο Παρίσι έχω την οικογένειά μου. Εκεί βρίσκεται όλη μου η σταδιοδρομία. Εξάλλου με τη γλώσσα που έχω και με τις αλήθειες που θέλω να λέω – και δεν μπορώ παρά να τις λέω -, δεν θα ήμουν ούτε βοηθός πανεπιστημίου στην Ελλάδα. Αν έλεγα π.χ. ότι είναι σκάνδαλο να έχουν ένα και μόνο σύγγραμμα οι φοιτητές, ποιος καθηγητής του οποίου θα είναι αυτό το σύγγραμμα, θα με ψήφιζε για να γίνω κάτι; Κανένας. Για αυτό λέω ότι οι Έλληνες όταν βγαίνουν έξω γίνονται πραγματικά καλοί επιστήμονες. Εκεί βρίσκονται σε ένα χώρο ο οποίος είναι πρόσφορος για την επιστήμη και για την έρευνα. Εδώ δεν είναι.
Όταν ακούω άνθρωπο να γκρινιάζει όταν βρέχει, φαντάζομαι κάποιον που δεν έχει παίξει ποτέ στη βροχή, δεν έχει κυκλοφορήσει ξυπόλυτος, δεν έχει κολυμπήσει ποτέ γυμνός, δεν έχει πάει ποτέ για ύπνο χωρίς να σιγυρίσει τα ρούχα του, δεν έχει φάει ποτέ με τα χέρια του, δεν έχει περιθάλψει ποτέ ένα αδέσποτο σκύλο, δεν έχει κεράσει ένα σύννεφο, δεν έχει τραγουδήσει στο μπάνιο, δεν έχει γονατίσει ποτέ σε μια εκκλησιά, δεν έχει κλείσει ποτέ την τηλεόραση! Και όποιος δεν έχει κάνει ένα οποιοδήποτε απ’ όλ αυτά, δεν έχει κάνει κανένα από τα υπόλοιπα…
Έχω μπροστα μου ένα φυλλάδιο τραπέζης, από τις παλιές, κακές ημέρες, που το φύλαξε φίλος και μου το έστειλε. Είναι της Αγροτικής Τράπεζας, και γράφει με μεγάλα γράμματα «ΔΙΑΚΟΠΟΔΑΝΕΙΟ», και την προτροπή: Αποκτήστε 3000 ευρω με ανταγωνιστικό επιτόκιο, ευνοιική περίοδο χάριτος, αποπληρωμή σε πολλές μηνιαίες δόσεις. Και πάνω-πάνω, το ερώτημα κράχτης: Έχετε πιεί ποτέ καφέ στο Empire State Building στη Νέα Υόρκη.
Και εμείς οι ηλίθιοι, αντί να πούμε «όχι ρε κερατάδες δεν έχω πιεί, και αν θέλω να πιω θα το κάνω όταν θα μπορέσω να πληρώσω λεφτά δικά μου εάν μου περισσέψουν ποτέ, και όχι τα δικά σας απατεωδάνεια», τρέξαμε σαν τα λιγούρια και υπογράψαμε ό,τι χαρτί μας έφερναν μπροστα μας.
Ίδια και χειρότερα φυλλάδια έβγαζαν και άλλες τράπεζες. Η Σίτιμπανκ, θυμάμαι, ανακάλυψε και το πιο κατάπτυστο απ’ όλα, το Δάνειο Θέρμανσης. Και πήγε τόσο καλά αυτό το προϊόν, όπως το ονομάζουν, που οι εμπνευστές του πήραν μπόνους ασύλληπτο.
Θέλω να ελπίζω ότι πήραμε το μάθημά μας όλοι πια. Και ότι όλοι αυτοί που μας έπιασαν τότε κώτσους, σήμερα δεν μας έχουν πια πελάτες.
Εμείς οι δημοσιογράφοι απουσιάζουμε. Κι όποτε τύχει να εμφανιστούμε, είναι απλώς για να μην μείνουμε στην ίδια τάξη κι από απουσίες βρ’ αδερφέ.
Σ’ αυτήν την κρίση, που είναι πολύπλευρη και σίγουρα όχι μόνο δημοσιονομική, εναποθέτω τις ελπίδες μου σε κάποιους μουσικούς, έστω και έναν, που θα γράψουν αληθινά λαικά τραγούδια. Τώρα, όσο ποτέ, μας χρειάζονται νότες και λόγια της ψυχής. Καθαρά πράγματα, που να χτυπούν κατ’ ευθείαν στο ψαχνό. Κατευθείαν στη ψυχή.
.jpg)
Φαντάσου να ζούσαν σήμερα ο Τσιτσάνης. Ο Βαμβακάρης. Η Ευτυχία Παπαγιανοπούλου. Ο Ακης Πάνου. Ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ο Περπινιάδης. Ο Μενιδιάτης. Ο Μπιθικώτσης. Η Σωτηρία Μπέλλου. Όλη αυτή η κομπανία, που ζούσε και υπήρχε μέσα στην κοινωνία, και όχι στα λαίφσταιλ περιοδικά, ή στα μεσημβρινά χαμaιτυπία της τηλεόραση…
Το λαικό τραγούδι, αν είναι ζωντανό, ας φανερωθεί. Αν όχι, ας ξαναγεννηθεί…
Εγω πιστευω πως το Λαικό μας τραγούδι είναι εδώ, και είναι και ζωντανό. Πολύ ευκολα μου έρχονται στο νου δημιουργοί και ερμηνευτές. Ο Νικολόπουλος. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ο Σωκράτης Μάλαμας. Λαικό είναι το τραγούδι του. Όπως και του Μίλτου Πασχαλίδη. Όπως και του Παντελή Θαλασσινού. Λαικός είναι ο Γιώργος Νταλάρας. Λαικός, αλλοίμονο, ο Μίκης Θεοδωράκης. Λαική η Μαρινέλλα. Η Δήμητρα Παπίου. Ο Δημητρης Μητροπάνος, πήγα να πω. Ο Σταυρος Ξαρχάκος, αλλοίμονο. Ο Δημος Μούτσης – αυτός κι αν είναι. Η Αναστασία Μουτσάτσου. Ο Μανώλης Λιδάκης. Ο Γιάννης Χαρούλης. Ο Τάκης Μπίνης. Ολόκληρη ντρίμ τιμ…
Κάποτε, μάζεψε πολλούς από αυτούς ο Διονύσης Σαββόπουλος στη κρατική τηλεόραση, και μαζί του όλη η Ελλάδα αναφώνησε «Ζητω το Ελληνικό Τραγούδι».
Τα παιδάκια που μετετρέπουν εύκολα, και χωρίς αιδώ, την δυστυχία των ανθρώπων σε χάπενιγκ, ετοιμάζονται να παρελάσουν, έν-δυό, έν-δυό, με δύσκαμπτα χέρια και πόδια στον ρυθμό μιας φάλτσης μπάντας, που παίζει εμβατήρια κατά που, κάθε φορά φυσσά ο άνεμος.
Ακριβώς έτσι είναι Χρήστο μου. Ελπίζω όσο και εσύ, να πήραμε το μάθημά μας πια και σαν λαός αλλά και καθένας μας προσωπικά. Η υπερβολή σε όλα τα επίπεδα, μας κατέστρεψε!!!!
ReplyDelete