"Καλά, τηλεόραση δεν βλέπεις;"

Νωρίς το πρωί σήμερα, που έφτασα στην ΕΡΤ για να κάνω την εκπομπή μου στο Τρίτο Πρόγραμμα, είδα την ώρα που στάθμευα το αυτοκίνητό μου, μία γυναίκα να μαλώνει έναν νεαρό άνδρα της υπηρεσίας ασφάλειας (security) του Ραδιομεγάρου, όπψς συνηθίσαμε πομπωδώς να το λέμε.

Βγήκα από το αυτοκίνητο όταν ο "μονομερής καυγάς" (αφού μόνο η γυναίκα φώναζε) είχε πιά τελειώσει. Εκείνη, κατευθύνθηκε με γοργά, νευρικά βήματα προς την κεντρική είσοδο, και την άκουσα να λέει: "Ντροπή σας! Θά έπρεπε, τουλάχιστον, να ξέρετε ποιοί εργαζόμαστε εδώ".

Ο νεαρός "σεκιουριτάς" στεκόταν εμβρόντητος λίγα μέτρα μπροστά μου, και όταν με είδε να βγαίνω από το αυτοκίνητο, κινήθηκε κάπως φοβισμένα προς το μέρος μου, ωσάν να αναζητούσε κάποιον να πεί τον καυμό του, να βγει από το σοκ στο οποίο, προφανώς, βρισκόταν.

"Τι έγινε;", τον ρώτησα.
"Μου έβαλε τις φωνές. Με ταπείνωσε.", απάντησε.
"Γιατί;"
"Μας έχουν πεί να ζητάμε να δουμε την ταυτότητα όποιου μπαίνει στον χώρο, και η κυρία αρνήθηκε. Της εξήγησα ότι ειμαι καινούργιος εδω, και ότι κάνω μόνο αυτό που μου είπαν ότι πρέπει να κάνω. Εκείνη, όμως, συνέχισε να είναι απότομη μαζί μου, να μήν θέλει να μου δείξει ταυτότητα, και στο τέλος μου είπε, με πολύ έντονο ύφος: Είσαι και τυφλός κιόλας, δεν βλέπεις τηλεόραση;"

Προφανώς η επηρμένη κυρία, που δεν ξέρω ποιά ήταν (φαίνεται πως ούτε και εγω βλέπω τηλεόραση!), ήθελε να πεί στον νεαρό άνδρα, πιθανώς και σε όλο το πανελλήνιο, ότι είναι υποχρέωσή του να την γνωρίζει, όχι επειδή ειναι υπάλληλος της ΕΡΤ, αλλά επειδή ειναι τηλεοπτική περσόνα! Ο συμπαθής και ευγενέστατος "σεκιουριτάς", που δεν πρέπει να ήταν περισσότερο από 30 ετών, φαινόταν, και ήταν, πολύ στενοχωρημένος.


"Τρέμω, κύριε. Με έκανε να αισθανθώ σκουπίδι. Ποτέ, κανείς δεν μου έχει μιλήσει έτσι", είπε.

Είχα χάσει, όμως, και εγω τα λόγια μου. Πρωί-πρωί τώρα, να ξεκινάς έτσι τη μέρα σου - μέρα γιορτινή, των Φώτων. "Το σκουπίδι είναι αυτή, φιλαράκο", είναι το μόνο που μούρθε αυθόρμητα, και είπα. "Δεν αξίζει, για αυτήν, να χαλάσεις την διάθεση και την ημερα σου".

Και φευγοντας, κάπως βιαστικά, γιατί όπου ναναι άρχιζε και η εκπομπή, είδα το παιδί να είναι δακρυσμένο. Ναί, τον "σεκιουριτα". Που τους έχουμε του "πεταματού", που βλέπουμε στο πρόσωπό τους "έναν άλλον μπάτσο", και εκδηλώνουμε σε αυτούς τον χειρότερό μας ευατόν. Αυτόν, που αθροιστικά, έχει φέρει, όχι μόνο την ΕΡΤ, αλλά και όλη την Ελλάδα, στα χάλια που ειναι σήμερα.