Γιατί πληρώνομαι απεργώντας!...

Οφειλόμενο στους φίλους και φίλες που με τιμούν, τόσα χρόνια, με την παρέα τους στο Τρίτο Πρόγραμμα.

Έκανα υπομονή μέχρι τώρα. Την άλλη Τετάρτη λήγουν οι συμβάσεις που υπογράψαμε πέρυσι, και δεν ξέρουμε για ποιούς και πόσους θα ανανεωθούν. Όσοι είμαστε σε αυτό το καθεστώς, λαμβάνουμε έναν ενιαίο μηνιαίο μισθό γύρω στα 1000 ευρω, με μικρές αυξομειώσεις (προυπηρεσία, σπουδές, κλπ) που μπορεί και να τον ανεβάσουν έως τά περίπου 1200 ευρω. Αυτα, για τα χρήματα που, εάν με ρωτάτε, μεσα στην κρίση που περνάμε δεν τα θεωρώ λίγα. Είναι τιμή για μένα που εργάζομαι στο Τρίτο Πρόγραμμα, και αυτό το οφείλω αποκλειστικά στον Δημήτρη Παπαδημητρίου που με εμπιστεύτηκε (εμένα, έναν μή ειδικό στη κλασσική μουσική), στους συναδέλφους μου (ιδίως της πρωινής ζώνης) που με στήριξαν και με βοήθησαν πολλές φορές, και βεβαίως στους ακροατές της εκπομπής, που μου χάρισαν ζεστασιά και αναγνώριση, πολλές φορές χωρίς να την αξίζω.

Ήλπιζα ότι αυτες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, πριν τη λήξη των συμβάσεων, θα μου δινόταν η ευκαιρία, στον αέρα, και σαν ελαχίστη ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης μεγάλης προς όλους αυτούς που μόλις ανέφερα, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, και να τους ευχαριστήσω "ζωντανά". Ετοίμασα με πολύ μεγάλη χαρά τις τελευταίες μου εκπομπές. Έβαλα τη ψυχή μου σ' αυτές.

Δυστυχώς όμως, οι συνεχιζόμενες στάσεις εργασίας και οι απεργίες, που προκηρύχτηκαν από την ΠΟΣΠΕΡΤ, πολλές φορές και από την ΕΣΗΕΑ, και που θα συνεχιστουν και όλη την επόμενη εβδομάδα, όπως ,μόλις προ ολίγου πληροφορηθήκαμε, αφαιρεί από όλους εμάς την δυνατότητα, αφ ενός μεν να αποχαιρετήσουμε τους ακροατές μας, δηλαδή τους ανθρωπους που μας ακούνε τόσον καιρό, αλλά και που συνεισφέρουν και αυτοί από την τσεπη τους ώστε εμείς να υπάρχουμε, και αφ' ετέρου δε, κάνοντας χρήση, καί όχι κατάχρηση, του μικροφώνου μας, να ενημερώσουμε και τον κόσμο για τα όσα ο κάθε ένας από εμάς βιώνει στην ΕΡΤ - τα καλά, και τα άσχημα.

Ο ξεπερασμένος (μέχρι σημείου ύποπτου πιά...) συνδικαλισμός της ΠΟΣΠΕΡΤ και της ΕΣΗΕΑ, δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι οι αγώνες κερδίζονται, πρώτον όταν έχεις δίκηο, και δεύτερον ότι πείσεις την υπόλοιπη κοινωνία για το δίκηο αυτό. Δεν κερδίζονται με το να τιμωρείς, προπαντός εκείνους που σε τιμούν "αγοράζοντάς" σε. Ο τσαμπουκάς πολλών δικών μας κινητοποιήσεων έχουν φέρει τον κόσμο μας (τον κόσμο που αγαπά, και θέλει την ΕΡΤ) απέναντι, και όχι μαζί μας. Με την άχαρη και παλαιοεπαναστατική μορφή των κινητοποιήσεων που επέλεξαν οι συνδικαλιστές, ο περισσσότερος κόσμος δεν έχει καταλάβει κάν γιατί απεργούμε, ποιό είναι το αίτημά μας.

Δια της φωνής μας, στα μικρόφωνα, και όχι δια της σιωπής μας, με τα τρέιλερ, θα μπορούσαμε να πούμε και να κερδίσουμε, ίσως, περισσότερα.

Αυτή η φωνή, μας έχει αφαιρεθεί. Οπως έχει αφαιρεθεί από τους περισσότερους εργαζόμενους, (και όχι μόνο στην ΕΡΤ, αλλά παντού όπου ισχύει η παντοδυναμία του αντιδημοκρατικού συνδικαλισμού) πριν προκηρυχθεί μια απεργία να ζητείται, τουλάχιστον, η γνώμη τους. Οι περισσότερες απεργίες που προκηρύχτηκαν στην ΕΡΤ, αποφασίστηκαν "έτσι ξαφνικά".

Παρόλ' αυτα, απεργήσαμε. Είτε επειδή συμφωνούσαμε με τα αιτήματα της απεργίας, είτε επειδή δεν συμφωνούσαμε, αλλά αν δουλευαμε, θα είχαμε το στίγμα του απεργοσπάστη, και πιθανώς και άλλες συνέπειες. Και είναι, πραγματι, αλήθεια τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες ότι, κατα την διάρκεια των απεργιών, ενώ κανονικά ο εργαζόμενος δεν πρέπει να πληρώνεται, αυτό ισχυει μόνο για μονοψήφιο ποσοστό εργαζομένων στο περίφημο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής.

Όσο υπήρχε απεργία, ο υποφαινόμενος δεν πήρε ούτε δεκάρα "εικονικού μισθού". Αυτήν την εβδομάδα, που πάλι υπήρχε απεργία, όσοι από εμάς τους συμβασιούχους δεν είχαμε εξαντλήσει την άδειά μας, ειδοποιηθήκαμε ότι πρέπει να το κάνουμε πρίν λήξουν οι συμβάσεις, δηλαδή πριν τις 18 Ιανουαρίου, είτε αυτές ανανεωθούν, είτε όχι. Ζήτησα να μήν πάρω το υπόλοιπο της άδειάς μου. Να την χαρίσω στην ΕΡΤ. Προτιμώ, τους είπα, στις λίγες εκπομπές που απόμειναν, να τιμήσω τους ακροατές, που τόσο με έχουν τιμήσει, και που κάθε μέρα αγωνιούν "γιατί δεν κάνεις εκπομπή;" και μου στέλνουν δεκάδες e-mail αγωνιώντας για το τί γίνεται "εκεί μέσα";

Αυτό που πρότεινα, μου είπώθηκε ότι δεν γίνεται, και ότι πρέπει οπωσδηποτε να πάρω την άδειά μου. Και έτσι, επειδή η αναγκαστική αυτή άδεια πέφτει μέσα στις 5 ημέρες της απεργίας αυτής της εβδομάδας, η ΕΡΤ είναι υποχρεωμένη να με πληρώνει!

Να γιατί, λοιπόν, σιωπώ επί τόσες μέρες. Και να γιατί, και εγω, αλλά σε πολύ μικρή κλίμακα (της μιας, περίπου, εβδομάδας, σε σύγκριση με τις πενταπλάσιες που συνεχίζεται η απεργία), αμοίβομαι διαρκούσης απεργίας, επειδή τελώ αναγκαστικά εν αδεία, που δεν επιθυμώ να την χρησιμοποιήσω! Δηλώνω, και θα το γνωστοποιήσω και γραπτώς στην ΕΡΤ, ότι δεν επιθυμώ η άδειά μου να συμπέσει με απεργία, και αυτά τα λίγα μεροκάματα που "χρεώθηκαν" ως άδεια να αφαιρεθούν από τον μισθό μου. Θα δείτε, όμως, πως ούτε και τούτο θα μπορέσεουν να κάνουν, με τους δαιδαλώδεις μηχανισμούς και τις απίστευτες αγκυλώσεις τους, και στο τέλος θα βρώ και τον μπελά μου από πάνω!

Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδω και πέρα. Δεν έχει και τόση σημασία ποιές και ποίων οι συμβάσεις θα ανανεωθούν. Εδώ, η χώρα μας βυθίζεται. Οσο υπάρχει, όμως, πολιτική ηγεσία που θεωρεί την ΕΡΤ μαγαζί της, και όσο υπάρχει συνδικαλιστική ηγεσία που έχει και αυτή την ίδια ακριβώς άποψη, τότε το μέλλον είναι ζοφερό και δικαιολογημένα έχουν φτάσει πάρα πολλοί άνθρωποι να λένε, αγανακτισμένοι, "κλείστε την να ησυχάσουμε".

Εγω, δεν συμφωνω με μια τέτοια λύση. Πιστευω ότι είναι ευκολότερο να απαλλαγούμε από πολτικές μετριότητες, συδικαλιστικούς ηγεμονίσκους, και εργαζόμενους που δεν έχουν εργαστεί ποτέ, ή που κάνουν μια αστεία ή και ξεπερασμένη δουλειά, παρά να κλείσει το μαγαζί. Αλλά αυτό μπορουμε να το συζητήσουμε σε άλλο post, τις αμέσως επόμενες μέρες.