Από το απειροελάχιστο, διοχευτεύομαι
πληθωρικώς.
Άδικος ο χώρος που καταλαμβάνω
και περιττές οι λέξεις
που σαν ποτάμι κυλούν
από το στόμα μου.
Να μειώσω τον εαυτό μου, είναι εύκολο.
Να τον ελαττώσω, θέλω,
αλλά δυσκολεύομαι πολύ.
Ισχυρή είναι, εναντίον μου,
η συμμαχία παραστατικών και εμπειριών
του παρελθόντος - δηλαδή,
της κάθε προηγούμενης μέρας μου.
Αδιασάλευτες οι εμμονές και ακατανίκητοι οι φόβοι μου. Ακατανόητη η εύκολη πορεία
προς την αυτοκαταστροφή.
Αίφνης,
σαν να πατώ στο τίποτα.
Βαρύς,
και μ' όλους τους θυμούς του κόσμου
φορτωμένος.
Επενδύω μικρές ελπίδες
σε ψεύτικες παραστάσεις - ευκόλως εξασφαλισθείσες. Προετοιμάζω καινούργιες αρχές
που τις εγκαταλείπω προτού καν αισθανθώ
τις πρώτες μου ωδύνες.
Βολικότερος, βλέπεις, ο χρόνιος πόνος.
Ο οικείος.
Και δίχως πόνο εξασφαλισμένος.
Η εικόνα που με αποκαρδιώνει
(ο εαυτός μου, "πως μεγάλωσες έτσι;")
μόλις απομακρυνθώ λίγο
από αυτήν,
με ναρκώνει βαθειά, σαν φάρμακο πανίσχυρο
εναντίον κάθε αντίδρασης.
Και όμως.
Στα φαντασιακά ταξίδια μου
με μολύβι και χαρτί,
γράφω τώρα για έναν ναρκωμένο γίγαντα
θορυβώδη (boisterous) και σε όλα πληθωρικό,
που σιγά-σιγά,
βήμα-βήμα, κάι πίσω
και,
όσο απομακρύνεται από τον καθρέφτη
τόσο, στα μάτια μου τα πολύ θλιμμένα,
αρχίζει επιτέλους να μικραίνει!
No comments:
Post a Comment