ΑΔΙΕΞΟΔΟ...

Αραιά και που, γράφω κάποιο άρθρο για το aixmi.gr. Το κάνω από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, πρώτον γιατί εκτιμώ πολύ τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που είναι ο εμπνευστής του, και που είναι για μένα από τα καλύτερα δημοσιογραφικά μυαλά (κυρίως στο πολιτικό ρεπορτάζ) που διαθέτουμε, και δεύτερον ήρθε σαν δώρο για μένα, σε εποχές που στην εφημερίδα μου, την "Ελευθεροτυπία" τα πράγματα σκοτείνιασαν, να μπορείς να γράφεις κάτι ελεύθερα.

Μερικές φορές, κάποια άρθρα που στέλνω στο aixmi.gr, τα ανεβάζω και εδω, στο filiftero. Τελευταίο "δείγμα", το "Θέλω να γίνω ταξιτζής". Όπως γίνεται σε κάθε άρθρο, ακολουθούν τα σχόλια των αναγνωστών. Εάν δεν το γνωρίζετε το site, μπείτε στο κόπο να το επισκεφθείτε (φιλοξενεί μερικά λαμπρά κείμενα), και κυρίως υποβληθείτε στην δοκιμασία να διαβάσετε τα σχόλια σε οποιοδήποτε άρθρο.

Θα διαπιστώσετε αμέσως αυτό που συμβαίνει κατα κόρον στο Διαδίκυτο, (ιστότοπους, ιστολόγια, youtube, κλπ), όπου δίδεται οι δυνατότητα σε όποιον θέλει, να σχολιάσει όπως θέλει ό,τι γράφεται και ό,τι προβάλλεται. Έχω αρχίσει, εδω και αρκετούς μήνες, να μελετώ πιο επιστημονικά αυτό το φαινόμενο της ελεύθερης διαδυκτιακής παρέμβασης. Επί του παρόντος η έρευνα έχει μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά (όχι ποσοτικά ακόμα), που και αυτά είναι οπωσδήποτε ατελή. Όμως, θεωρώ βέβαιη και την "ποσοτική επιβεβαίωση", όταν αύτό το κομμάτι της έρευνάς μου ολοκληρωθεί, της διαπίστωσης ότι η συντρηπιτική πλειοψηφία των σχολίων δεν απαντά στην ουσία του δημοσιεύματος ή της όποιας ανάρτησης (ακόμα και βιντεάκι του YouTube αν είναι), αλλά επιτίθεται προσωπικά στον αρθρογράφο, ή στον "πρωταγωνιστή" ενός θέματος, ενός τραγουδιού, ενός συμβάντος. Πολύ συχνά η επίθεση εκδηλώνεται με ύβρεις, χυδαίους χαρακτηρισμούς και εμπάθεια.

Αυτό, βεβαίως, καθιστά αδύνατη τη συνέχιση ενός καλού και εποικοδομητικού διαλόγου. Οδηγεί, μόνο, σε αδιέξοδο. (Προκλήσεις του τύπου "να απαντήσεις τώρα, διαφορετικά θα είσαι και εσύ συνυπεύθυνος, ή θα μας πείσει ότι είσαι όργανο των αφεντικών σου", που είναι και από τις πιο χαρακτηριστικές, δεν πρόκειται ασφαλώς να τις αποδεχτώ ποτέ, γιατί θεωρώ ότι ρίχνουν χαμηλά την έννοια του διαλόγου, και προσβάλουν την ηθική και αξιοπρέπειά μου).

Εάν μιλούσαμε, βεβαίως, με όρους τηλεοπτικής αγοράς, η "σκληρή αντιπαράθεση", όπως συνηθίσαμε να την ονομάζουμε, είναι επιθυμητή και, ως γνωστόν, φέρνει και καλά νούμερα. Στη "διαδικτυακή αγορά", υπάρχει η "επισκεψιμότητα", γενικώς, αλλά πολλά sites έχουν αρχίσει να εμπορεύονται (προκειμένου να πάρουν διαφήμηση) και τον αριθμό - αλλά δυστυχώς όχι και την ποιότητα - των σχολίων που λαμβάνουν.

Όπως και να έχει, θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Δύο στοιχεία, εδω, είναι καθοριστικά για μένα: το ήθος του καθενός, και η μόρφωσή του - ή, καλύτερα, θα έλεγα η Παιδεία του, που έχει και μία διάσταση μεγαλύτερη εκείνης που καθορίζεται μόνο από τις γνώσεις. Αυτα τα δύο, μαζί, φέρνουν θαυμαστά αποτελέσματα. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου, και φεύγουν οι όποιοι δογματισμοί σου. Ευκολότερα αναθεωρείς απόψεις σου, και δέχεσαι επισημάνσεις από άλλους. Διαλέγεσαι σε ένα επίπεδο ευπρέπειας, ακόμα και εάν υπάρχει ακόμα το παλισιο της "σκληρής αντιπαράθεσης" - αρκεί αυτή, βεβαίως, να μήν γίνεται ούτε με όρους τηλεθέασης, ούτε με όρους "υψηλής επισκεψιμότητας".

Αυτό που επικρατεί σήμερα, μπορεί για κάποιους να έχει ακόμα και "πλάκα", αλλά στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον μιλάμε με όρους "διαλόγου", οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο.