ΑΧ, ΟΙ ΕΥΧΕΣ...

Η καταπληκτική χριστουγεννιάτικη του φημισμένου street artist Banksy, που δείχνει το τοίχος που ύψωσαν οι Ισραηλινοι στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, που εμποδίζει τους απλούς βοσκούς της "άλλης πλευράς" να ακολουθήσουν το αστέρι και να βρεθούν στην Βηθλεέμ.

Πόσο όμορφα νοιώθω από το πρωί σήμερα που ξύπνησα με τον γνωστό ήχο από το τρέμουλο του κινητού όταν τόχεις στο "αθόρυβο", και είδα το πρώτο μήνυμα για τη σημερινή γιορτή. Ήταν από ένα ζευγάρι γνωστών μου, που παρακολουθούσαν τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές και που δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά. Η Ευθυμία κι ο Ανδρέας. Μαζί με τις ευχές τους για την ημέρα, και μία προτροπή: "Συνεχίστε να επιβεβαιώνετε ότι η πυξίδα μας δεν έχει χαλάσει..."

Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ με σας αυτήν την προσωπική μου χαρά, αν και με ξέρετε νομίζω ότι ντρέπομαι και αποφεύγω συνήθως να αναφέρομαι στα καλά που λένε άλλοι για μένα. Το κάνω, όμως, για να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί σήμερα, γιατί ειδικά φέτος, νοιώθω πως οι ευχές που λαμβάνουμε και δίνουμε έχουν μιαν ιδιαίτερη, διαφορετική σημασία.

Δεν θα τις συνδυάσω αναγκαστικά με την ... περίφημη κρίση μας, αλλά μόνο με μια γλυκιά, ανθρώπινη στιγμή, μέσα στην πολυτάραχη ζωή που ζούμε. Είναι η στιγμή εκείνη που κάποιος, κάπου, σκέφτεται εσένα και αισθάνεται την επιθυμία (ελπίζω όχι υποχρέωση) να σου το πει με μιαν ευχή.

Δεν έχει σημασία αν αυτή θα είναι γραμμένη σε τηλεφωνικό (SMS) ή ηλεκτρονικό (e-mail) μήνυμα. Άν είναι δυό γραμμές ή μυθιστόρημα. Αν είναι ... φωνητική, στο τηλέφωνο. Ακόμα κι αν σου φαίνεται ή ακούγεται "λίγη" και τυπική - ένα σκέτο Χρόνια Πολλά, ας πούμε.

Εγώ νοιώθω πολύ όμορφα σήμερα που χτυπάει το τηλέφωνο, που ακούω τον ήχο των μηνυμάτων, που βλέπω τα mails μου στο κομπιούτερ, και που για πρώτη φορά υποδέχομαι και μοιράζομαι ευχές στο αχανές twitter.

Και είναι όλα αυτά, μια απάντηση, θαρρώ, στο γνώριμο και λίγο ένοχο "χαθήκαμε", που λέμε όλοι, ιδίως τέτοιες μέρες που ξαναβρισκόμαστε έστω και στον ... αόρατο κόσμο των ευχών. Μια απάντηση που λέει ότι ναί, μπορεί να χαθήκαμε, αλλά δεν χανόμαστε.

Εδώ είμαστε όλοι. Οι πιο στενοί, και οι της ευρύτερης παρέας. Με τους πρώτους βλεπόμαστε πιο συχνά, μοιραζόμαστε περισσότερα πράγματα, είναι πιο βαθιά η σχέση μας. Οι δεύτεροι είναι ο κόσμος μας. Το περιβάλλον. Και αθροιστικά, όλοι μαζί, μιά άλλη οικογένεια, εξίσου αγαπητή, εξίσου ποθητή.

Μου αρέσει φερ ειπείν που ο Άρης, όποτε μιλάμε, αραιά και πού, μου λέει "ρε συ, πρέπει να τον πιούμε εκείνον τον καφέ, δίπλα μένουμε". Είναι πολυάσχολος και, αν τους περισσεύουν στην ημέρα μερικές ανάσες, τις φυλάει για την οικογένειά του που, αυτή κι αν έχει παράπονα! "Εντάξει", του λέω εγω, ξέρωντας ότι το πιθανότερο είναι πως δεν θα τον πιούμε εκείνον τον καφέ. Παλιότερα, με πείραζε. Τώρα, όχι πια. Μάλιστα, με γλυκαίνει πολύ και η σκέψη μόνο ότι θα μέ πάρει σήμερα στο τηλέφωνο και, σαν πολυβόλο που είναι και στο ραδιόφωνο, θα μου ρίξει σε ριπές τις ευχές μου, θα με διαβεβαιώσει "θα τα πούμε, θα τα πούμε", και θα κλείσει. Ξέρω ότι είναι εκεί. Ό,τι μερικά δευτερόλεπτα φτάνουν για να σου καθορίσει και την δική του θέση σ' αυτόν τον όμορφο κόσμο σου.

Μ' αρέσει που μια φορά τον χρόνο, αυτήν την ημέρα, θα λάβω τηλεφώμα από τον κύριο Μόδεστο που, με την κυρία Ανδρούλλα ήταν οι καλύτεροι φίλοι εδω της μητέρας μου. Όσο ζούσε η Μαμά, ακόμα κι αν εγω ήμουν στο εξωτερικό ή κατοικούσα σε άλλη περιοχή στην Αθήνα με την δική μου πια οικογένεια, ο κ. Μόδεστος και η κ. Ανδρούλλα, το απόγευμα των Χριστουγέννων πήγαιναν στο πατρικό μου για να της ευχηθούν για μένα. Έφερνε πάντοτε την κυπριακή του Κουμανταρία (ένα ασύγκριτο γλυκό κόκκινο κρασί, πραγματική Θεία Κοινωνία, που όμοιό του δεν έχω πιεί πουθενά, και ξηρούς καρπούς από το κτήμα τους, στον Ωρωπό. Σύκα (τα καλύτερα στον κόσμο), βερύκοκα, σταφίδες, αμύγδαλα και καρύδια.

Μια φορά τον χρόνο, σοδειά αγάπης για ολόκληρη ζωή. Αχ, πόσο τους αγαπώ. Δεν έχει σημασία που ΄"χαήκαμε", και που δεν λαμβάνω πια την Κουμανταρία και τ' αποξηραμένα σύκα. Τα'χω μέσα μου, χορτάτος από την αγάπη του κ. Μόδεστου και της κας. Ανδρούλλας. Και μόνο που άκουσα πριν λίγο τη φωνή του, στεντόρεια, δυνατή όπως πάντα, ένοιωσα πόσο εύκολο είναι να "σκάσει" κάποιος από όμορφα συναισθήματα.

Ο Νικολής μου! Ο φίλος της ψυχής μου. Από τους ... καθημερινούς μου. Τους μόνιμους, όχι ευτυχώς με την δημοσιουπαλληλική έννοια του όρου. Αλλά και πάλι, αυτές οι εορταστικές ευχές έχουν και εδώ την ιδιαίτερη σημασία τους. Σου θυμίζουν, αν μη τι άλλο, ότι εντάσσονται και αυτές στον "ευρύτερο κύκλο", όπου "όλοι οι πιστοί συναγελάζονται". Οικογένεια.

Κάνω διάλειμμα εδώ για οικογενειακά festivities, και επανέρχομαι κατα το δειλινό με ζεστό κρασί, κεράσματα, και σκέψεις...