ΠΕΝΘΩΝΤΑΣ...

God bless you, and rest in peace Matiba

Απείχα συνειδητά από το filoftero τις τελευταίες μέρες.
Κατ' αρχάς, πενθούσα γα τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα. Δεν πίστευα ότι θα με πονούσε τόσο πολύ, που να θέλω απλώς να είμαι μόνος μου, να προσεύχομαι, να σκέφτομαι, να διαβάζω, να θυμάμαι λόγια και ενέργειές του, να ακούω μουσικές της γεννέτειράς μου Αφρικής, να παρακολουθώ αφιερώματα για αυτόν στο BBC και στο Euronews.

Ήθελα να γράψω. Αλλά όταν αντίκρυσα και διάβασα μερικά κείμενα στο Ίντερνετ, σε ελληνικά sites και blogs, ούτε μισή ώρα από τον θάνατό του, τραβήχτηκα πίσω και είπα στον εαυτό μου "όχι".

Από μικρός τόχω αυτό. Όταν όλοι γύρω μου φωνάζουν, εγω σιωπώ. Όταν τρέχουν, εγώ μένω ακίνητος. Όταν κοιμούνται, δημιουργώ.

Ξαγρύπνησα τη Πέμπτη το βράδυ. Και γύρω στα ξημερώματα, κάθησα και έγραψα μια προσωπική ιστορία, άμεσα συνυφασμένη με τον αγαπημένο μου Ματίμπα. Την άλλη μέρα, την έστειλα στην Εφημερίδα των Συντακτών, και απ' ότι μου είπαν θα δημοσιευτεί σο φύλλο της Δευτέρας. Προτίμησα αυτό, παρά το άμεσο και γρήγορο του Ίντερνετ. Στο filoftero θα το ανεβάσω μετα την δημοσίευση.

Σήμερα, θα απλώσω μερικές σκόρπιες σκέψεις μου, αλλά και όσα μάζεψα "από δω κι από κεί". Άλλωστε, αυτή είναι και η "ταυτότητα" ετούτου του site - να αλιεύει ό,τι καλό, ενδιαφέρον, και ασυνήθιστο εντοπίζει οπουδήποτε (σε άλλες ιστοσελίδες, εφημερίδες, περιοδικά, tweets, στο δρόμο, σε ταμπέλλες, σε συζητήσεις, σε βόλτες, περιπλανήσεις, κλπ, κλπ), και να το μοιράζεται με όσους μας επισκέπτονται.

Ξεκινώντας, λέω να ακούσουμε ένα τραγούδι που έχουμε παίξει πολλές φορές στον Δίεση, στο Τρίτο και στο Β' Πρόγραμμα της ΕΡΤ, και πάντοτε χαιρόμουν ν' απαντώ στα τηλεφωνήματα και να ακούω τους ακροατές και ακροάτριες να με ρωτούν "από που ειναι αυτό, και που θα το βρούμε;"

Λοιπόν, το τραγούδι λέγεται Weeping, δηλαδή Σιγοκλαίγοντας, είναι από άλμπουμ του Κουαρτέτου Εγχόρδων του Σοβέτο, και το ερμηνεύουν ο Josh Groban με τον μεγάλο Vusi Mahlasela.

Γράφτηκε από τον Dan Heymann, έναν λευκό Νοτιοαφρικανό, στα μέσα της 10ετίας του '80, όταν το άπαρταϊντ, το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων, ζούσε και βασίλευε στη χώρα άυτή. O Heymann είχε καταταγεί τότε, υποχρεωτικώς, στον στρατό για την θητεία του. Και τό έγραψε όσο ηταν στον σταρτό, σαν τραγούδι διαμαρτυρίας κατά της φυλετικής κυβερνησης. Πρώτα, έγραψε τη μουσική. Ονόμασε το κομμάτι Weeping και το άφησε έτσι, ως ορχηστρικό, χωρίς λόγια. Ηταν σκληρές βλέπετε οι εποχές, και η συμπάθεια προς τους μαύρους από λευκό, τιμωρείτο με πολλά χρόνια φυλάκισης, και με βασανιστήρια εννοείται.

Ο Heymann, ακούγοντας την μουσική του, αισθανόταν τον πόνο του, αλλά ήξερε ότι δεν θα μπορούσαν να τον αισθανθούν και άλλοι. Έτσι, πήρε την δύσκολη απόφαση να προσθέσει και λόγια. Αυτα που θα ακούσετε.

Μολονότι η κυβέρνηση, όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι, έτυχε να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του όλου και ανερχόμενου αντιστατιακού αγώνα των μαύρων, δεν έδωσε σημασία "σε ένα τραγούδι", και έτσι το Weeeping γλύτωσε από τους λογοκριτές.

Εννοείται οτι οι μουσικοί παραγωγοί των ραδιοφωνικών σταθμών έκαναν πάρτι, και σε μία μόλις εβδομάδα το single με το τραγούδι πετάχτηκε στο νούμερο 1 του πίνακα των επιτυχιών.

Άς το απολαύσουμε, και η συνέχεια για τον Μαντέλα, στο επόμενο post.