Η "Κλασική Καλημέρα" μας σήμερα, είναι το περίφημο Χορωδιακό από την όπερα Μεσσίας του Χένλτ, με την Χορωδία του King's College, σε ζωντανή ηχογράφηση από τον καθεδρικό ναό του Cambridge.
Είναι όμορφη μέρα εδω στην Αθήνα σήμερα, και εύχομαι να μείνει έτσι. Βέβαια, δεν έχω μπει ακόμα σε καμία ιστοσελίδα για να ιδώ τις ειδήσεις, και μόλις μπήκα στο twitter, ίσα-ίσα για να πω και εκεί την ίδια, "κλασική καλημέρα" μου, και να αναρτήσω και την υπέροχη φωτογραφία με τον Μπαμπλς και την Μπέλλα που βλέπετε δίπλα, δεξιά, στη "Σκυλίσια Ζωή".
Προχθές δείπνησα στο σπίτι φίλων, με καλή παρέα. Και κάποια στιγμή, εκεί που είχε ανάψει στο τραπέζι η συζήτηση για - τι άλλο; - την οικονομική κρίση, προσπαθούσα να θυμηθώ τι συζητούσαμε με τους φίλους μας, σε ανάλογα τραπέζια, πριν από αυτήν.
Και συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι και τότε, κυρίως ως προς τον στιγματισμό των κακώς κειμένων "που θα μας οδηγήσουν σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις", λέγαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.
Για τα στραβά, στρεβλά και δύσοσμα του δικού μας συναφιού, του δημοσιογραφικού - από αυτό ξεκινούσαμε, συμφωνώντας πάντα αναμεταξύ μας ότι φταίμε σε πολύ μεγάλο βαθμό για την κατάντια στην οποία έχει περιπέσει ο τόπος μας.
Λέγαμε, επίσης, τα ίδια ακριβώς πράγματα και πρό της κρίσης, για την διαφθορά στην πολιτική, την απίστευτη διαπλοκή μεγάλων και ισχυρών οικονομικών συμφερόντων με πολιτικούς, τόσο της "κεντρικής σκηνής", όπως λέμε, όσο και της "περιφερειακής", όπως είναι οι Δήμοι, οι Υπηρεσίες, οι Οργανισμοί. Εννοείται ότι σε αυτήν την διαπλοκή ήταν (κι εγω λέω είναι ακόμα) στη πρώτη γραμμή τα Μέσα Ενημερωσης, κυρίως οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί και, βεβαίως, τα υπό την ιδιοκτησία τους τηλεοπτικά κανάλια.
Στις συζητήσεις μας, προ κρίσεως, με τις παρέες, θυμάμαι πως ο καθένας διηγόταν και τότε τα διάφορα "απίστευτα και όμως αληθινά" που του συνέβαινε στην καθημερινότητά του. Από την ακατανόητη ακρίβεια σε όλα τα επίπεδα, που όμως την προσπερούσαμε πολύ πιο εύκολα διότι τότε, ως γνωστόν, υπήρχαν λεφτά, μεχρι και την κραυγαλέα κλεψιά από "επαγγελματίες" που σου πουλούσαν υπηρεσίες σε δεκαπλάσιες τιμές απ' ότι στο εξωτερικό, και βεβαώς δεν σου έδιναν ποτέ απόδειξη.
Χάλια ήταν και τότε η κατάσταση στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία. Η Δικαιοσύνη ποτέ δεν έπεισε τον απλό άνθρωπο ότι κάνει τη δουλειά της, αντίθετα όλοι γελούσαμε πικρά με τις συνεχείς αναβολές που δίνοντας σε διάφορους για να ... μακροημερεύσει μια δίκη, ίσως και για να μη γίνει ποτέ. Και όλοι, βεβαίως, είχαμε τη σιγουριά (που μερικές φορές ήταν πλασματική, τις περισσότερες φορές όμως όχι), ότι όσοι απατεώνες έχουν γερά στηρίγματα δεν τιμωρούνταν ποτέ και για τίποτα.
Πότε είμασταν ευχαριστημένοι από τις Δημόσιες Υπηρεσίες μας; Από τις δημοτικές Υπηρεσίες; Τις τραπεζικές; Τις συγκοινωνίες μας; Την κατάσταση των δρόμων; Πόσα χρόνια συζητάμε για τα σκουπίδια, τις χωματερές, τους ΧΥΤΑ;
Μά, πάνω απ' όλα, πότε είμασταν ευχαριστημένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό;
Καλημέρα...
No comments:
Post a Comment