Παρακολουθούσα
χθες στη τηλεόραση το αμερικανικό Masterchef – ένα τηλεπαιχνίδι, ουσιαστικά, όπου
ερασιτέχνες μάγειρες διαγωνίζονται, υπό την αυστηρή επιτήρηση και κριτική 3
διασήμων σεφ, για ένα χρηματικό έπαθλο μεγάλο αλλά και για έναν τίτλο που
πιθανώς θα τους ανοίξει διάπλατα τη πόρτα μιας λαμπρής σταδιοδρομίας στον
φανταχτερό, τα τελευταία χρόνια, κόσμο της γαστρονομίας. Έπειτα από κάποια
δοκιμασία, η 9μελής ομάδα που έχασε παρατάχθηκε μπροστά στους κριτές. Αυτοί
ανακοίνωσαν στον αρχηγό της ομάδος ότι μπορεί να επιλέξει εκείνος τους 6 οι
οποίοι θα εξαιρεθούν από την τελική δοκιμασία, από την οποία ο ένας, ή η μία,
θα εγκαταλείψει τον διαγωνισμό. Του είπαν ακόμα ότι μπορεί να εξαιρέσει, δηλαδή
να γλυτώσει, και τον εαυτό του. Φυσικά, αυτό έκανε ο νεαρός αρχηγός, και αυτό
κάνουν όσοι στον διαγωνισμό βρίσκονται στην ίδια θέση. Δηλαδή, αφού αραδιάσουν
ένα σωρό φούμαρα περί ηθικής και ευ αγωνίζεσθε, στο τέλος καταλήγουν στη φράση
«αλλά εδώ, έχουμε έναν διαγωνισμό», και επιλέγουν να γλυτώσουν το τομάρι τους. Θέλουν
δηλαδή τον τίτλο, αλλά δεν τους νοιάζει αν θα γίνουν καθίκια για να τον
κερδίσουν. Όσοι δε εκ των συμπαικτών τους τους επικρίνουν για την επιλογή τους, όταν έρθει η σειρά τους
να γίνουν αυτοί αρχηγοί και να «ξεσκαρτάρουν» κόσμο, από ηθικολόγοι γίνονται
και αυτοί καθάρματα και κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Επιβεβαιώνουν δηλαδή στη
πράξη αυτό που βλέπουμε και βιώνουμε καθημερινά στις σύγχρονες, άρρωστες
κοινωνίες μας. Ό,τι, όπως έλεγε και το τραγούδι των θρυλικών Abba, ο νικητής τα παίρνει όλα, ο χαμένος
τίποτα. Ή, με άλλα λόγια, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κι ας βουλιάξουν οι υπόλοιποι
με το καράβι...
No comments:
Post a Comment