ΠΡΟΧΘΕΣ, 26.12, ήταν Boxing Day. Ημέρα που, κατά παράδοση, ανοίγονταν τα παγκάρια στις εκκλησίες της Βρετανίας, που εκεί ήταν κουτιά (δηλαδή, boxes), και τα χρήματα που έδιδαν στη περίοδο των γιορτών οι Χριστιανοί, μοιράζονταν στους φτωχούς. Δεν ξέρω αν τηρείται ακόμα η παράδοση στη Μεγάλη Αλβιόνα, αλλά η παράδοση που ξέρω ότι βασιλεύει εκεί τη συγκεκριμένη μέρα, είναι η έναρξη της χειμερινής περιόδου των εκπτώσεων στα εμπορικά καταστήματα. Και βλέποντας τις εικόνες, σαν και αυτήν από την Γκάρντιαν, δεν μπόρεσα να δραπετεύσω από τη σκέψη ότι οι πραγματικά στερημένοι άνθρωποι, οι φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όταν μοιράζονται είτε από εκκλησίες είτε από άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις χρήματα, τρόφιμα, ρούχα ή ό,τι άλλο, είναι πολύ πιο αξιοπρεπείς από αυτά τα αφηνιασμένα όντα που βλέπετε εδώ, λίγα λεπτά αφ’ ότου όρμησαν και άρπαξαν αυτά που ήθελαν από κατάστημα του κεντρικού Λονδίνου.
ΠΗΓΑ πολλές φορές στα συσσίτια της Εκκλησίας της Ελλάδος, εδώ στην Αθήνα, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς, αναγνώστες αγαπημένοι, έχετε βρεθεί και σε αντίστοιχα συσσίτια στη Κύπρο. Θα συμφωνήσετε, νομίζω, ότι τα πρόσωπα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους, είναι πολύ πιο φωτισμένα, πολύ πιο «καθαρά» απ’ ό,τι τα προσωπεία της φωτογραφίας. Ο φτωχός άνθρωπος προσέρχεται ταπεινός και με σκυμμένο το κεφάλι να πάρει ένα πιάτο φαί. Ο χορτασμένος, ο λαίμαργος της φωτογραφίας, ορμάει, σπρώχνει και σπρώχνεται, φωνάζει, διαμαρτύρεται, αφηνιάζει. Ο φτωχός, νοιώθει άσχημα που βρίσκεται σε αυτήν την θέση, αλλά και ευγνώμων που κάποιοι συνάνθρωποί του τον βοηθούν να τα βγάλει πέρα. Ο αλαφιασμένος καταναλωτής, δεν ντρέπεται για τίποτα, αμφιβάλλω εάν θεωρεί οποιονδήποτε συνάνθρωπό του, και είναι τόσο εγωιστής που μάλλον δεν θα πρέπει να γνωρίζει καν την έννοια της ευγνωμοσύνης.
ΑΠ’ ότι διάβασα στον βρετανικό Τύπο, τα τελευταία χρόνια οι Ασιάτες είναι εκείνοι που έχουν πάρει τα πρωτεία από τους Εγγλέζους όσον αφορά την έφοδο στα μεγάλα καταστήματα μόλις αυτά ανοίξουν τις πόρτες τους, πρωί-πρωί κάθε Boxing Day. Όπως έγραψε η Ντέϊλι Τέλεγκραφ, οι Βρετανοί καταναλωτές κάνουν από μήνες πριν την έρευνα αγοράς τους, εντοπίζουν και σημειώνουν τι ακριβώς θέλουν να αγοράσουν, κάνουν έναν επανέλεγχο λίγες μέρες πριν τις εκπτώσεις, και στις 26 Δεκεμβρίου στήνονται έξω από το μαγαζί με τις ώρες και μόλις ανοίξουν οι πόρτες, τρέχουν στο ανάλογο τμήμα, παίρνουν το προϊόν που είχαν «σταμπάρει», και αυτό ήταν. Συνήθως δε, η επιδρομή των Άγγλων κατά την ημέρα των εκπτώσεων γινόταν κυρίως για οικιακές συσκευές, άλλα είδη σπιτιού (παπλώματα, κουρτίνες, έπιπλα, κλπ), και για κάποιο πιο ακριβά είδη ρουχισμού, όπως παλτά, κουστούμια, τσάντες, και άλλα.
ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ, από την άλλη – και εδώ, διαβάζω, κυρίαρχοι είναι οι Ιάπωνες και οι Νοτιοκορεάτες – δεν είναι καθόλου οργανωμένοι, και δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν. Ακολουθούν – φυσικά!- την μέθοδο «καμικάζι», ορμώντας μέσα στα καταστήματα, και όποιον πάρει ο Χάρος. Συνήθως στοχεύουν στα πανάκριβα και επώνυμα είδη ένδυσης, με πρώτες και καλύτερες, όπως γράφει η Τάιμς του Λονδίνου, την Louis Vuitton και την Chanel. Στα αντίστοιχα καταστήματα της βρετανικής πρωτεύουσας, γίνεται «η μάχη των μαχών».
No comments:
Post a Comment