Ο ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Του
Λευτέρη Κουσούλη
(Πολιτικού Επιστήμονα & Συγγραφέα)


Αγνοούμε τη διάσταση του ρέοντος χρόνου. Του ακατάβλητα ρέοντος χρόνου. Αφού δεν συνειδητοποιούμε – και πάντως συχνά παραγνωρίζουμε – αυτό που υπήρξε, αυτό που συμβαίνει, αυτό που έρχεται.

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αδιαίρετο ως εμπειρία, ως βίωμα και ως εν δυνάμει βίωμα, υπερβαίνει κάθε προσπάθεια παγίδευσης του χρόνου, καθώς εντός του η βούληση για ελευθερία διαρκώς θα τον επανακαθορίζει. Αύριο, μεθαύριο, κάποτε. Διακηρύσσοντας στην πράξη, πέρα από την αιχμαλωσία της ανάγκης που απειλεί να μας μετατρέψει σε υπηρέτες της, ότι αυτό που ορίζεται ως τέλος αποτελεί πάντοτε μια νέα αρχή.

Καλή χρονιά σε όλες και σε όλους.

“Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ”

(του Δημήτρη Δούκαρη)

“Ο Αμπντί Ελμί Βόζουγκε, ο υπηρέτης, μας έκλεψε τα δύο κουταλάκια. Η Φαντούμα, μεγάλη κυρία της κυβέρνησης, μας συμβούλεψε : να τον απολύσετε αμέσως. Η Φαντούμα αποφάσιζε. Η γυναίκα μου με παρακάλεσε : Απόλυσέ τον , αλλά την ώρα που θα λείπω απΆ το σπίτι. Έπρεπε να το κατορθώσω μόνος μου, ολομόναχος, χορτάτος και αμετάκλητος, να εφαρμόσω αυστηρά το Νόμο – όπως ένας οποιοσδήποτε από αυτούς, σοβαρός και απλησίαστος. Και να με αρνούνται οι άπληστες φωνές, φριχτά να με λεηλατούν οι πατρικές μου Ερινύες.

Ο Αμπντί ο υπηρέτης το ήξερε. Έχω βρει άλλη δουλεία, είπε χωρίς καμία υπαναχώρηση. Μάζεψε όμως το ξερό ψωμί στο χαρτί του, τις σάπιες μπανάνες απΆ τον τενεκέ, τις βρόμικες φλούδες απΆ το τυρί που πετάξαμε. 'Αρχισε ξαφνικά να μιλάει πικρά μα σίγουρα : για δικαιώματα, για την πανάρχαιη πείνα, για την ανίκητη ασθένεια, για την εγκόσμια και ληστρική αναδουλειά – για Επαναστάσεις των Λαών στα πέρατα. Πως του οφείλω ακόμη οχτώ μεροκάματα για την «προειδοποίηση». Ο Αμπντί ο υπηρέτης ήξερε – που τα ήξερε ;

Χάρηκα που μου έτυχε ακόμη ένα άδικο. ΝΆ απολύσω ολομόναχος, πανάθλια χορτασμένος, τον Αμπντί τον υπηρέτη. Έμαθα πως ήξερε – κι άλλοι πολλοί θα ήξεραν μαζί του. Αιφνίδια με προσάρτησε το θάρρος, με προσάρτησε η δύναμη. Μία ωκεάνια δύναμη, να ελπίζω, να ελπίζω, να ελπίζω. Ακόμη και στην πανάθλια χώρα, στην έρημο του Ισημερινού… Ο Αμπντί Ελμί Βόζουγκε, ο υπηρέτης που ήξερε – αύριο, μεθαύριο, κάποτε, οπωσδήποτε κάποτε, δεν θα ΅ναι πια υπηρέτης κανενός!”

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΣΧΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΧΟΡΤΑΓΟΥ...

ΠΡΟΧΘΕΣ, 26.12,  ήταν Boxing Day. Ημέρα που, κατά παράδοση, ανοίγονταν τα παγκάρια στις εκκλησίες της Βρετανίας, που εκεί ήταν κουτιά (δηλαδή, boxes), και τα χρήματα που έδιδαν στη περίοδο των γιορτών οι Χριστιανοί, μοιράζονταν στους φτωχούς. Δεν ξέρω αν τηρείται ακόμα η παράδοση στη Μεγάλη Αλβιόνα, αλλά η παράδοση που ξέρω ότι βασιλεύει εκεί τη συγκεκριμένη μέρα, είναι η έναρξη της χειμερινής περιόδου των εκπτώσεων στα εμπορικά καταστήματα. Και βλέποντας τις εικόνες, σαν και αυτήν από την Γκάρντιαν, δεν μπόρεσα να δραπετεύσω από τη σκέψη ότι οι πραγματικά στερημένοι άνθρωποι, οι φτωχοί, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, όταν μοιράζονται είτε από εκκλησίες είτε από άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις χρήματα, τρόφιμα, ρούχα ή ό,τι άλλο, είναι πολύ πιο αξιοπρεπείς από αυτά τα αφηνιασμένα όντα που βλέπετε εδώ, λίγα λεπτά αφ’ ότου όρμησαν και άρπαξαν αυτά που ήθελαν από κατάστημα του κεντρικού Λονδίνου.

ΠΗΓΑ πολλές φορές στα συσσίτια της Εκκλησίας της Ελλάδος, εδώ στην Αθήνα, και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς, αναγνώστες αγαπημένοι, έχετε βρεθεί και σε αντίστοιχα συσσίτια στη Κύπρο. Θα συμφωνήσετε, νομίζω, ότι τα πρόσωπα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους, είναι πολύ πιο φωτισμένα, πολύ πιο «καθαρά» απ’ ό,τι τα προσωπεία της φωτογραφίας. Ο φτωχός άνθρωπος προσέρχεται ταπεινός και με σκυμμένο το κεφάλι να πάρει ένα πιάτο φαί. Ο χορτασμένος, ο λαίμαργος της φωτογραφίας, ορμάει, σπρώχνει και σπρώχνεται, φωνάζει, διαμαρτύρεται, αφηνιάζει. Ο φτωχός, νοιώθει άσχημα που βρίσκεται σε αυτήν την θέση, αλλά και ευγνώμων που κάποιοι συνάνθρωποί του τον βοηθούν να τα βγάλει πέρα. Ο αλαφιασμένος καταναλωτής, δεν ντρέπεται για τίποτα, αμφιβάλλω εάν θεωρεί οποιονδήποτε συνάνθρωπό του, και είναι τόσο εγωιστής που μάλλον δεν θα πρέπει να γνωρίζει καν την έννοια της ευγνωμοσύνης.

ΑΠ’ ότι διάβασα στον βρετανικό Τύπο, τα τελευταία χρόνια οι Ασιάτες είναι εκείνοι που έχουν πάρει τα πρωτεία από τους Εγγλέζους όσον αφορά την έφοδο στα μεγάλα καταστήματα μόλις αυτά ανοίξουν τις πόρτες τους, πρωί-πρωί κάθε Boxing Day. Όπως έγραψε η Ντέϊλι Τέλεγκραφ, οι Βρετανοί καταναλωτές κάνουν από μήνες πριν την έρευνα αγοράς τους, εντοπίζουν και σημειώνουν τι ακριβώς θέλουν να αγοράσουν, κάνουν έναν επανέλεγχο λίγες μέρες πριν τις εκπτώσεις, και στις 26 Δεκεμβρίου στήνονται έξω από το μαγαζί με τις ώρες και μόλις ανοίξουν οι πόρτες, τρέχουν στο ανάλογο τμήμα, παίρνουν το προϊόν που είχαν «σταμπάρει», και αυτό ήταν. Συνήθως δε, η επιδρομή των Άγγλων κατά την ημέρα των εκπτώσεων γινόταν κυρίως για οικιακές συσκευές, άλλα είδη σπιτιού (παπλώματα, κουρτίνες, έπιπλα, κλπ), και για κάποιο πιο ακριβά είδη ρουχισμού, όπως παλτά, κουστούμια, τσάντες, και άλλα.

ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ, από την άλλη – και εδώ, διαβάζω, κυρίαρχοι είναι οι Ιάπωνες και οι Νοτιοκορεάτες – δεν είναι καθόλου οργανωμένοι, και δεν ξέρουν ακριβώς τι θέλουν. Ακολουθούν – φυσικά!- την μέθοδο «καμικάζι», ορμώντας μέσα στα καταστήματα, και όποιον πάρει ο Χάρος. Συνήθως στοχεύουν στα πανάκριβα και επώνυμα είδη ένδυσης, με πρώτες και καλύτερες, όπως γράφει η Τάιμς του Λονδίνου, την Louis Vuitton και την Chanel. Στα αντίστοιχα καταστήματα της βρετανικής πρωτεύουσας, γίνεται «η μάχη των μαχών».

ΠΡΟΣΩΠΑ, ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ & ΝΟΥΜΕΡΑ...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ, 43, Έλληνας ηθοποιός. Να τι δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Κατερίνα Παναγοπούλου, στο Athens Voice, με αφορμή εκείνους που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται ακόμα στο μέτρο για το προαιρετικό άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές:

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι αριστερή άποψη το να μένουν κλειστά τα καταστήματα την Κυριακή και αντιδραστικό το να θέλει κάποιος να ανοίξει το κατάστημά του. Γιατί με την ίδια λογική δεν είναι κλειστές οι καφετέριες και τα εστιατόρια; Επίσης θα ήθελα να προτείνω σε οποιονδήποτε καταστηματάρχη δεν θέλει να δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα, που είναι απολύτως σεβαστό, να κλείσει τη Δευτέρα. Ποιος άνθρωπος πάει να αγοράσει παπούτσια Δευτέρα 10 με 3; Είναι σαν να πάω εγώ να κάνω παράσταση Τρίτη 2 με 4 το μεσημέρι. Δηλαδή, εμείς στα θέατρα είμαστε τρελοί που δεν παίζουμε Δευτέρα πρωί; Είναι φοβερό το πώς καταφέρνουμε με κανόνες και κανονισμούς να περιορίζουμε τα πάντα. Όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν. Ναι, χρειάζεται μία ρύθμιση. Γι’ αυτό σου λέω ότι θα ήθελα πραγματικά να δω κάτι άλλο. Μπορεί να έρθει από τους 58. Αλλά για να έρθει θα πρέπει να υπάρξει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων να πιστέψει σε κάτι άλλο.

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ κατήντησε για μένα η τακτική επικοινωνία μου με φίλους και συναδέλφους στο εξωτερικό. Όλο και κάτι συμβαίνει στην Ελλάδα, που θα προκαλέσει το έκπληκτο ερώτημά τους «καλά, τι πάθατε πάλι;». Νοιώθω σαν γιατρός που διαρκώς πρέπει να ανακοινώνει στους συγγενείς του αρρώστου ότι υποτροπίασε πάλι και τα πράγματα δεν είναι καλά.

Ο ΛΙΑΠΗΣ, μολονότι ανέκαθεν ήταν ασήμαντος ως πολιτικός και δεν νομίζω να παρασύρθηκα ποτέ και να τον πάρω στα σοβαρά, μου προκάλεσε όμως ψυχική ζημιά μεγάλη. Με έριξε, ρε παιδί μου – πως αλλιώς να το πω; Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η βλακεία σ’ αυτή τη χώρα μπορούσε να αγγίξει τέτοια ύψη! Και τι να πω, αλήθεια, στους φίλους μου στο εξωτερικό; Ό, τι πήγε να γεμίσει τις μπαταρίες του; Ή ό,τι απλώς είναι βλάξ; Μα, και τα δύο είναι αιτία της ψυχολογικής μου κατάρρευσης.

10 νέους υπουργούς, σχεδόν το μισό του ρόστερ, διόρισε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης που διέρχεται λόγω εμπλοκής στενών συγγενών και συνεργατών του σε σκάνδαλα διαφθοράς.

Το σύστημα, πάντως, «αλλάζω τη μισή ομάδα», είναι γνωστό στο ποδόσφαιρο. Είναι η ύστατη, απεγνωσμένη κίνηση πριν φύγει ο ίδιος ο προπονητής.

1 από τους αντικατασταθέντες «παίκτες» της ομάδας-Ερντογάν, είναι και  ο ακατ-άσχετος Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Εγκεμέν Μπαγίς, το όνομα του οποίου επίσης ενεπλάκη στις κατηγορίες περί διαφθοράς. Παραδίδοντας τη σκυτάλη του υπουργείου του στον Μεβλούτ Καβούζογλου, ο κ. Μπαγίς είπε ότι υπάρχουν «πολλές δυνάμεις που θέλουν να μας δημιουργήσουν πρόβλημα ως κυβέρνηση», και αμέσως εκτόξευσε και το λογοτεχνικά αμίμητο «εμείς, πάντως, θα τις απογοητεύσουμε αυτές τις παγίδες εντελώς».

Έπειτα, παραδόθηκε στις αγκάλες του Μεβλούτ. Κοίτα να δεις που μας βγήκε και τρυφερούλης τώρα που φεύγει, ελπίζω άνευ επιστροφής…

25.000 ευρώ φέρεται να ζήτησε ο Πρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων στην Αθήνα, Χάρης Τομπούλογλου από εκπρόσωπο διαφημιστικής εταιρείας προκειμένου να μην εμποδίσει την τυπική κατακύρωση του διαγωνισμού που κέρδισε η εταιρεία για να σχεδιάσει διαφημιστική εκστρατεία κατά της παιδικής παχυσαρκίας. Ο κ. Τομπούλογλου συνελήφθη επ’ αυτοφόρω με τα λεφτά στο χέρι, έπειτα από καλά στημένη επιχείρηση της αστυνομίας, στην οποία κατέφυγε ο εκπρόσωπος της εταιρείας.

Χθες, ο κ. Πρόεδρος είπε ότι είναι αθώος, και ότι τα χρήματα τα πήρε για να τα δώσει σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ούτε καλά ψέματα δεν μπορούν να πουν, οι άθλιοι!

3,5 εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στην Ινδία εξαιτίας της σοβαρής μόλυνσης της ατμόσφαιρας. Με 1,27 δις εκατ. κατοίκους, η Ινδία είναι η 2^η σε πληθυσμό χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα που έχει περί τους 1,36 δις κατοίκους.

Είναι 1^η όμως παγκοσμίως σε ατμοσφαιρική ρύπανση, που  οφείλεται κυρίως στη χρήσης καυσόξυλων και βιομάζας, για το μαγείρεμα φαγητού και για την θέρμανση.

20-40 χλμ/ώρα είναι η μέση ταχύτητα των αυτοκινήτων στις μεγάλες πόλεις της Ινδίας κατά την διάρκεια της καθημερινής κυκλοφοριακής συμφόρησης στους δρόμους. Επιστημονικές έρευνες στην Αμερική έχουν δείξει ότι η επιβάρυνση της ατμόσφαιρας από τα καύσιμα αυτοκινήτων που προχωρούν με τόσο χαμηλή ταχύτητα, ξεκινώντας και σταματώντας κάθε τόσο, είναι διπλάσια απ’ ότι εάν κινούνταν με 55-70 χλμ/ώρα.

Σε πόλεις όπως την Μπαγκαλόρ, που έχει πολύ υψηλά επίπεδα ρύπων λόγω ακριβώς της κίνησης πολλών αυτοκινήτων στους δρόμους, το 55% από τα παιδιά που ζουν εκεί πάσχουν από άσθμα. Πολιτισμός;    
 
 

ΝΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣΚΟΝΗ!...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. Άπειρες ευχές έχω αποθηκεύσει για τις μέρες αυτές., και σας τις απευθύνω από καρδιάς. Η πρώτη, γεννήθηκε από μια σκέψη. Συνηθισμένη σκέψη, αλλά σου’ρχεται, συνήθως, μόνο όταν βρεθείς στην δυσάρεστη θέση ένας δικός σου, αγαπημένος άνθρωπος, να είναι άρρωστος, να υποφέρει, να μην είναι καλά, και να μην μπορείς εσύ να κάνεις πολλά, πέρα από το να είσαι κοντά του και, όταν δεν είσαι, να προσεύχεσαι γι’ αυτόν. Και η σκέψη αυτή λέει απλά, ότι καλύτερα να μην έχεις εσύ την υγεία σου, παρά να την στερείται ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Κι έτσι, η πρώτη ευχή που μπορείς να πεις ετούτες τις μέρες, είναι να έχουν υγεία όλοι οι άνθρωποι που αγαπάς. Όλα τα υπόλοιπα, πραγματικά, είναι – να μην πω άνευ σημασία, αλλά – πολύ υποδεέστερα.

ΓΙΑ τη δεύτερη ευχή, άμεσα συνυφασμένη βεβαίως με την οικονομική μας κατολίσθηση (για την ηθική, τά’παμε, ο κατήφορός μας κρατάει χρόνια), επιστράτευσα το παλιό αγγλοσαξωνικό εύρημα της ατομικής δέσμευσης του καθένα για τον καινούργιο χρόνο – γνωστότερο ως New Year’s Resolution. Εδώ, θα μοιραστώ μαζί σας μερικά δικά μου, μικρά μυστικά. Δικές μου επιθυμίες που, αθροιστικά, συνθέτουν όλες τις δεσμεύσεις μου, πολλών χρόνων, που δεν αξιώθηκα να πραγματοποιήσω.

 

ΚΑΤ’ αρχάς, λοιπόν, να απαλλαγούμε από όλα τα περιττά μας. Ξεκινώ από τα κιλά, που νομίζω ότι ταλαιπωρούν πολύ, και έχω να καταθέσω τις εξής, πολύ απλές δεσμεύσεις μου: Κομμένη η ζάχαρη, που είναι ο μεγαλύτερος χημικός δολοφόνος της εποχής. Τέρμα κάθε μορφής άλευρου, παρά μόνο εάν δεν περιέχει γλουτένη. Όλες οι τελευταίες, μεγάλες επιστημονικές μελέτες, συμφωνούν ότι κάθε τι που περιέχει αλεύρι, σκοτώνει. Το βιβλίο The Wheat Belly (Η Κοιλιά του Σίτου), του Αμερικανού γιατρού, καρδιολόγου, Ουίλλιαμ Ντέιβις, περιγράφει με επιστημονική τεκμηρίωση, είναι μία βίβλος για όλα τα προιόντα με αλεύρι «που καταστρέφουν τη ζωή μας».

 

ΑΚΟΜΑ ένα περιττό από το οποίο μπορούμε να απαλλαγούμε, και που έχει να κάνει με έναν μύθο με τον οποίο όλοι μεγαλώσαμε, είναι το γάλα, και τα συναφή γαλακτοκομικά προϊόντα, κυρίως εκείνα που παράγονται από αγελαδινό γάλα. Έστω και ο περιορισμός στην κατανάλωσή τους, εάν κάποιος δυσκολεύεται να αντικαταστήσει, φερ ειπέιν, κάθε αγελαδινό προιόν με αιγοπρόβειο ή γίδινο, επιφέρει αισθητή αλλαγή στο σώμα και στην διάθεση, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν κάνω τον διατροφολόγο-διαιτολόγο. Δεν είμαι. Μιλώ από έρευνα πολλών ετών, που συνδυάζει δημοσιεύματα και μαρτυρίες με επιστημονική κατάρτιση αλλά και με ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό που στα  αγγλικά ονομάζεται well-being, δηλαδή τον ψυχολογικό εκείνο παράγοντα που σε κάνει να νοιώθεις καλά.

ΤΡΙΤΗ ΕΥΧΗ μου, είναι να παλλαγούμε από την καταναλωτική μας μανία. Την «αρρώστια που οδηγεί σε σωματικό και πνευματικό θάνατο», όπως σημειώνει ο έγκριτος Τζον Μόνμπιοτ σε ένα εξαιρετικό του άρθρο στην βρετανική Γκάρντιαν, το οποίο και σας χαρίζω ως μικρό χριστουγεννιάτικο δώρο. Ανοίξτε το εδώ: http://www.monbiot.com/2012/12/10/the-gift-of-death/

 

«Αγοράζομαι και καταναλώνουμε προιόντα τα οποία παράγονται για να αχρηστεύονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα», γράφει. Και το 2007, ο δημοσιογράφος Άνταμ Βέλτζ, μετα από έρευνα ανακάλυψε ότι 13 ρινόκεροι δολοφονήθηκαν από αγνώστους – οι οποίοι βεβαίως δεν είναι τόσο άγνωστοι αφού έκτοτε, το κυνήγι ρινόκερων έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις διότι – ακούστε – στο Βιετνάμ, θεωρείται γκουρμέ οι πολύ πλούσιοι άνθρωποι να πασπαλίζουν πάνω από το φαγητό τους λίγη σκόνη από το κέρας του ρινβόκερου, και μετα από το δείπνο να το εισπνέουν όπως κάνουν και με την κοκαΐνη, για να πιστοποιήσουν ακόμα περισσότερο τον άθλιο πλούτο τους.

 

ΕΠΕΙΔΗ, λοιπόν, κατ’ αντιστοιχία, και εμείς το ίδιο κάνουμε, με άλλα δικά μας αναλώσιμα η μη, λέω από φέτος να το κόψουμε. Δεν την χρειαζόμαστε αυτήν την ρινοκερόσκονη, μας κάνει κακό. Μας κάνει γελοίους.  Νομίζω πως, για μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο, η απαλλαγή από όλα αυτά δεν πρέπει να είναι δύσκολη. Κάποτε, αν όχι εμείς, αλλά σίγουρα οι γονείς και παππούδες μας έτσι ζούσαν. Απλά και όμορφα. Και γι’ αυτό, άλλωστε, τους έχουμε καμάρι και λατρεία.

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ, 71, από τους καλύτερους τραγουδιστές που γνώρισε ποτέ ο τόπος μας, ηθοποιός, αθόρυβος και ταπεινός. Πέθανε χθες από εγκεφαλικό επεισόδιο, και κηδεύεται σήμερα στις 2 το μεσημέρι από το Κοιμητήριο του Βύρωνα. Η οιικογένει΄΄α του παρακαλεί να μην κατατεθούν στεφάνια, και όσοι το επιθυμούν να ενισχύσουν, όσο μπορουν, την προσπάθεια που καταβάλλει ο πατέρας Αντώνιος στη Κιβωτό του Κόσμου. Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθούν ποτέ οι ερμηνείες του σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι και του Σταύρου Ξαρχάκου, κυρίως. Το "Παραμύθι Δίχως Όνομα", τον "Ματωμένο Γάμο", το "Νυν και Αεί", το "Μεγάλο μας Τσίρκο" και, βεβαίως, τα πολύ μεγάλα τραγούδια του Ξαρχάκου από την ταινία "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη.

Στη μνήμη του απόψε, πίνω ένα κόκκινο, κι ακούω από το YouTube αριστουργήματα. Εδώ, τώρα, στη Καισιαριανή.
 

Εν τω μεταξύ, είμαι βέβαιος πως όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλούτου του ελληνικού τραγουδιού υπάρχει ΚΑΙ χάρη στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου "Στην Υγειά Μας". Μια εκπομπή που, όσο λίγες, πολεμήθηκε από τους μίζερους εντός και εκτός ΕΡΤ, επειδή τους ενοχλούσε το κόστος της, το οποίο ήταν ψίχουλα μπροστά σε όσα πρόσφερε η εκπομπή και, επίσης, εν συγκρίσει με όσα έπαιρναν στην ΕΡΤ ακόμα και εκείνοι που φώναζαν. Ο Παπαδόπουλος πληρώθηκε επί ένα συγκεκεριμένο χρονικό διάστημα, για μία δουλειά που θα μείνει. Οι "μονιμάδες" της ΕΡΤ πληρώθηκαν, με τα έτη που αλώνιζαν κει μέσα, για μια δουλειά που ήδη δεν την θυμάται κανείς.

Η ΝΙΝΑ της Παλεστίνης. Το κορίτσι της φωτογραφίας, πρίν από λίγες μέρες στη Γάζα. Πάει στο σχολείο της υπό ... άγρυπνη περιφρούρηση. Ισραηλινοί στρατιώτες, παιδιά και αυτοί, που όμως εκτελούν εντολές στο όνομα ενός φόβου που, πολύ συχνά, υπάρχει λόγος και συμφέρον να συντηρείται. Η Νίνα είναι κάθε παιδί που μαθαίνει να ζεί με τον φόβο, αλλά δεν τον συνηθίζει ποτέ. Θα πάει στο σχολείο της, και ας τη σημαδεύουνε πολυβόλα. Θα βάλει τη στολή της, γιατί είναι πιο όμορφη από τη στολή εκείνων που την φοβερίζουν. θα μάθει γράμματα που δεν θα μάθουν ποτέ όσοι ξέρουν μόνο τη γλώσσα των όπλων.

ΝΤΕΝΙΣ ΜΑΚ ΣΕΪΝ, 65, πρώην βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας επί 18 έτη, και υπουργός για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις στη κυβέρνηση Μπλέρ (2000-2005), φυλακίστηκε χθες για 6 μήνες αφού, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος, φούσκωσε στις 12.900 λίρες τα έξοδα κινήσεώς του παρουσιάζοντας 19 πλαστές αποδείξεις και τιμολόγια. Αν πήγαιναν οι δικοί μας μέσα για τέτοια … ασήμαντα αδικήματα, δεν ξέρω ποιός θα ήταν έξω.
 

ΚΛΕΦΤΕΣ υπάρχουν πολλοί, παντού και πολλών ειδικοτήτων. Κλέφτες γαλοπούλων, όμως, δεν άκουσα ως τώρα, αν και στην Ελλάδα, ιδίως τον καιρό των εορτών, ευδοκιμούν επί δεκαετίες τώρα οι περίφημοι κλεφτοκοτάδες. Αυτές τις μέρες μάθαμε ότι στο χωριό Δοκίμι, κοντά στο Αγρίνιο, οι δράστες άδειασαν ένα ολόκληρη κοτέτσι και πήραν 22 πουλερικά.  Σε μία φάρμα στο Χέρφορντσάϊρ, στην Αγγλία, η ληστεία είχε περισσότερο … στυλ, και ήταν στο πνεύμα των ημερών. Αγνωστοι έκλεψαν 8 καθαρισμένες και ετοιμοπαράδοτες, μέσα σε ωραία χριστουγεννιάτικα κουτιά, γαλοπούλες τύπου Kelly Bronze, που είναι ασυγκρίτως οι καλύτερες, και υπολογίζεται ότι όλες μαζί άξιζαν περί τις 800 στερλίνες. Η τοπική αστυνομία ανακοίνωσε ότι «οι γαλοπούλες, οι έξη από 9 κιλά και οι δύο από 9, ήταν έτοιμες για ψήσιμο», και παρακαλεί όποιους αγοράσουν από αγνώστους «πουλιά με αυτό το βάρος και σε ωραία κουτιά τοποθετημένες», να επικοινωνήσουν αμέσως μαζί της…

ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ, 46, δημοσιογράφος και συγγραφέας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αλβανία, ζεί στην Ελλάδα από το 1991. Είναι ένας από τους υποψήφιους για τα Βραβεία Μυθιστορήματος 2013 – The Athens Prize for Literature, που απονέμει κάθε χρόνο το λογοτεχνικό περιοδικό ΔΕΚΑΤΑ. Το διαγωνισζόμενο βιβλίο του είναι το «Η Τελευταία Σελίδα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η ανάδειξη και βράβευση των νικητών θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο 28 Δεκεμβρίου στις 6μμ στην αίθουσα Τελετών Γάμου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Σύμφωνα με το τηλεοπτικό κανάλι του National Geographic, ο μέσος άνθρωπος του έτους 2050 αυτά τα χαρακτηριστικά προσώπου θα έχει. Τώρα, η αλήθεια να λέγεται, σε όση εκτίμηση και αν έχω στο καλό περιοδικό (και έχω, πράγματι, απεριόριστη), για μένα ο όρος «μέσος άνθρωπος» (στ’ αγγλικά «the average man»), δεν υπάρχει. Κάθε άνθρωπος είναι μία μοναδική, και ξεχωριστή οντότητα. Ακόμα και οι δίδυμοι, που μερικοί εξ αυτών εκ πρώτης όψεως μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερού, με μια δεύτερη ματιά είναι εντελώς διαφορετικοί.

ΑΧ, ΟΙ ΕΥΧΕΣ...

Η καταπληκτική χριστουγεννιάτικη του φημισμένου street artist Banksy, που δείχνει το τοίχος που ύψωσαν οι Ισραηλινοι στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, που εμποδίζει τους απλούς βοσκούς της "άλλης πλευράς" να ακολουθήσουν το αστέρι και να βρεθούν στην Βηθλεέμ.

Πόσο όμορφα νοιώθω από το πρωί σήμερα που ξύπνησα με τον γνωστό ήχο από το τρέμουλο του κινητού όταν τόχεις στο "αθόρυβο", και είδα το πρώτο μήνυμα για τη σημερινή γιορτή. Ήταν από ένα ζευγάρι γνωστών μου, που παρακολουθούσαν τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές και που δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά. Η Ευθυμία κι ο Ανδρέας. Μαζί με τις ευχές τους για την ημέρα, και μία προτροπή: "Συνεχίστε να επιβεβαιώνετε ότι η πυξίδα μας δεν έχει χαλάσει..."

Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ με σας αυτήν την προσωπική μου χαρά, αν και με ξέρετε νομίζω ότι ντρέπομαι και αποφεύγω συνήθως να αναφέρομαι στα καλά που λένε άλλοι για μένα. Το κάνω, όμως, για να προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί σήμερα, γιατί ειδικά φέτος, νοιώθω πως οι ευχές που λαμβάνουμε και δίνουμε έχουν μιαν ιδιαίτερη, διαφορετική σημασία.

Δεν θα τις συνδυάσω αναγκαστικά με την ... περίφημη κρίση μας, αλλά μόνο με μια γλυκιά, ανθρώπινη στιγμή, μέσα στην πολυτάραχη ζωή που ζούμε. Είναι η στιγμή εκείνη που κάποιος, κάπου, σκέφτεται εσένα και αισθάνεται την επιθυμία (ελπίζω όχι υποχρέωση) να σου το πει με μιαν ευχή.

Δεν έχει σημασία αν αυτή θα είναι γραμμένη σε τηλεφωνικό (SMS) ή ηλεκτρονικό (e-mail) μήνυμα. Άν είναι δυό γραμμές ή μυθιστόρημα. Αν είναι ... φωνητική, στο τηλέφωνο. Ακόμα κι αν σου φαίνεται ή ακούγεται "λίγη" και τυπική - ένα σκέτο Χρόνια Πολλά, ας πούμε.

Εγώ νοιώθω πολύ όμορφα σήμερα που χτυπάει το τηλέφωνο, που ακούω τον ήχο των μηνυμάτων, που βλέπω τα mails μου στο κομπιούτερ, και που για πρώτη φορά υποδέχομαι και μοιράζομαι ευχές στο αχανές twitter.

Και είναι όλα αυτά, μια απάντηση, θαρρώ, στο γνώριμο και λίγο ένοχο "χαθήκαμε", που λέμε όλοι, ιδίως τέτοιες μέρες που ξαναβρισκόμαστε έστω και στον ... αόρατο κόσμο των ευχών. Μια απάντηση που λέει ότι ναί, μπορεί να χαθήκαμε, αλλά δεν χανόμαστε.

Εδώ είμαστε όλοι. Οι πιο στενοί, και οι της ευρύτερης παρέας. Με τους πρώτους βλεπόμαστε πιο συχνά, μοιραζόμαστε περισσότερα πράγματα, είναι πιο βαθιά η σχέση μας. Οι δεύτεροι είναι ο κόσμος μας. Το περιβάλλον. Και αθροιστικά, όλοι μαζί, μιά άλλη οικογένεια, εξίσου αγαπητή, εξίσου ποθητή.

Μου αρέσει φερ ειπείν που ο Άρης, όποτε μιλάμε, αραιά και πού, μου λέει "ρε συ, πρέπει να τον πιούμε εκείνον τον καφέ, δίπλα μένουμε". Είναι πολυάσχολος και, αν τους περισσεύουν στην ημέρα μερικές ανάσες, τις φυλάει για την οικογένειά του που, αυτή κι αν έχει παράπονα! "Εντάξει", του λέω εγω, ξέρωντας ότι το πιθανότερο είναι πως δεν θα τον πιούμε εκείνον τον καφέ. Παλιότερα, με πείραζε. Τώρα, όχι πια. Μάλιστα, με γλυκαίνει πολύ και η σκέψη μόνο ότι θα μέ πάρει σήμερα στο τηλέφωνο και, σαν πολυβόλο που είναι και στο ραδιόφωνο, θα μου ρίξει σε ριπές τις ευχές μου, θα με διαβεβαιώσει "θα τα πούμε, θα τα πούμε", και θα κλείσει. Ξέρω ότι είναι εκεί. Ό,τι μερικά δευτερόλεπτα φτάνουν για να σου καθορίσει και την δική του θέση σ' αυτόν τον όμορφο κόσμο σου.

Μ' αρέσει που μια φορά τον χρόνο, αυτήν την ημέρα, θα λάβω τηλεφώμα από τον κύριο Μόδεστο που, με την κυρία Ανδρούλλα ήταν οι καλύτεροι φίλοι εδω της μητέρας μου. Όσο ζούσε η Μαμά, ακόμα κι αν εγω ήμουν στο εξωτερικό ή κατοικούσα σε άλλη περιοχή στην Αθήνα με την δική μου πια οικογένεια, ο κ. Μόδεστος και η κ. Ανδρούλλα, το απόγευμα των Χριστουγέννων πήγαιναν στο πατρικό μου για να της ευχηθούν για μένα. Έφερνε πάντοτε την κυπριακή του Κουμανταρία (ένα ασύγκριτο γλυκό κόκκινο κρασί, πραγματική Θεία Κοινωνία, που όμοιό του δεν έχω πιεί πουθενά, και ξηρούς καρπούς από το κτήμα τους, στον Ωρωπό. Σύκα (τα καλύτερα στον κόσμο), βερύκοκα, σταφίδες, αμύγδαλα και καρύδια.

Μια φορά τον χρόνο, σοδειά αγάπης για ολόκληρη ζωή. Αχ, πόσο τους αγαπώ. Δεν έχει σημασία που ΄"χαήκαμε", και που δεν λαμβάνω πια την Κουμανταρία και τ' αποξηραμένα σύκα. Τα'χω μέσα μου, χορτάτος από την αγάπη του κ. Μόδεστου και της κας. Ανδρούλλας. Και μόνο που άκουσα πριν λίγο τη φωνή του, στεντόρεια, δυνατή όπως πάντα, ένοιωσα πόσο εύκολο είναι να "σκάσει" κάποιος από όμορφα συναισθήματα.

Ο Νικολής μου! Ο φίλος της ψυχής μου. Από τους ... καθημερινούς μου. Τους μόνιμους, όχι ευτυχώς με την δημοσιουπαλληλική έννοια του όρου. Αλλά και πάλι, αυτές οι εορταστικές ευχές έχουν και εδώ την ιδιαίτερη σημασία τους. Σου θυμίζουν, αν μη τι άλλο, ότι εντάσσονται και αυτές στον "ευρύτερο κύκλο", όπου "όλοι οι πιστοί συναγελάζονται". Οικογένεια.

Κάνω διάλειμμα εδώ για οικογενειακά festivities, και επανέρχομαι κατα το δειλινό με ζεστό κρασί, κεράσματα, και σκέψεις...



 

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ*

ΝΤΕΝΙΣ ΜΑΚ ΣΕΪΝ, 65, πρώην βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας επί 18 έτη, και υπουργός για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις στη κυβέρνηση Μπλέρ (2000-2005), φυλακίστηκε χθες για 6 μήνες αφού, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος, φούσκωσε στις 12.900 λίρες τα έξοδα κινήσεώς του παρουσιάζοντας 19 πλαστές αποδείξεις και τιμολόγια. Αν πήγαιναν οι δικοί μας μέσα για τέτοια … ασήμαντα αδικήματα, δεν ξέρω ποιός θα ήταν έξω.

 

 

ΑΝΗΘΙΚΟΙ. Δεν έχω πιο κομψή λέξη για να χαρακτηρίσω εκείνους (ανώνυμοι, όλοι τους) που έγραψαν σε όλες σχεδόν τις ιστοσελίδες κυπριακών μέσων ενημέρωσης σχόλια μικροπρεπή και δηλητηριώδη για τον βουλευτή του ΔΗΚΟ, από την Πάφο, Νίκο Πιττοκοπίτη που απεβίωσε το περασμένο Σάββατο, και που η κηδεία του γίνεται σήμερα. Ακόμα και όταν έχει κάποιος αρνητική άποψη για έναν άνθρωπο που έχει πεθάνει, νομίζω πως στοιχειώδες δείγμα πολιτισμού επιτάσσει η όποια, καλοπροαίρετη κριτική, να γίνει αφότου έχει περάσει λίγος καιρός, και μέχρι τότε να συμβιβαστεί τουλάχιστον στη σιωπή. Το να βρίζεις, όμως, να επιχαίρεις για τον θάνατό του, και να εύχεσαι να συμβούν στον αποθανόντα κακά πράγματα ακόμα κι όταν δεν είναι εν ζωή, είναι κατάπτωση και κτηνωδία!

 

ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, Πρωθυπουργός της Τουρκίας: «Θα κόψω τα χέρια όποιου υπονομεύσει την εξουσία μου», δήλωσε χθες, δίνοντας και με αυτόν τον τρόπο άλλο ένα δείγμα της υψίστου βαθμού δημοκρατικότητάς του. Σε βασικό άρθρο της προ ημερών, η έγκυρη Γκάρντιαν σημείωνε ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα, φιλελεύθεροι και μετριοπαθείς παρατηρητές σε όλη τα Μέση Ανατολή πίστευαν πως η Τουρκία του Ερντογάν μας έδειχνε ότι η συνύπαρξη του Ισλάμ με την Δημοκρατία θα μπορούσε να είναι εφικτή. Οι τελευταίες εξελίξεις όμως στην Τουρκία, από τον ξεσηκωμό του κόσμου στη Πλατεία Ταξίμ μέχρι και οι κατηγορίες για διαφθορά μέσα στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού, δείχνουν, όπως σημειώνει η εφημερίδα ότι «ίσως χρειαστεί μία σοβαρή, κριτική αναθεώρηση αυτής της άποψης».

 

 
ΚΛΕΦΤΕΣ υπάρχουν πολλοί, παντού και πολλών ειδικοτήτων. Κλέφτες γαλοπούλων, όμως, δεν άκουσα ως τώρα, αν και στην Ελλάδα, ιδίως τον καιρό των εορτών, ευδοκιμούν επί δεκαετίες τώρα οι περίφημοι κλεφτοκοτάδες. Αυτές τις μέρες μάθαμε ότι στο χωριό Δοκίμι, κοντά στο Αγρίνιο, οι δράστες άδειασαν ένα ολόκληρη κοτέτσι και πήραν 22 πουλερικά.  Σε μία φάρμα στο Χέρφορντσάϊρ, στην Αγγλία, η ληστεία είχε περισσότερο … στυλ, και ήταν στο πνεύμα των ημερών. Αγνωστοι έκλεψαν 8 καθαρισμένες και ετοιμοπαράδοτες, μέσα σε ωραία χριστουγεννιάτικα κουτιά, γαλοπούλες τύπου Kelly Bronze, που είναι ασυγκρίτως οι καλύτερες, και υπολογίζεται ότι όλες μαζί άξιζαν περί τις 800 στερλίνες. Η τοπική αστυνομία ανακοίνωσε ότι «οι γαλοπούλες, οι έξη από 9 κιλά και οι δύο από 9, ήταν έτοιμες για ψήσιμο», και παρακαλεί όποιους αγοράσουν από αγνώστους «πουλιά με αυτό το βάρος και σε ωραία κουτιά τοποθετημένες», να επικοινωνήσουν αμέσως μαζί της…

ΓΚΑΖΜΕΝΤ ΚΑΠΛΑΝΙ, 46, δημοσιογράφος και συγγραφέας, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αλβανία, ζεί στην Ελλάδα από το 1991. Είναι ένας από τους υποψήφιους για τα Βραβεία Μυθιστορήματος 2013 – The Athens Prize for Literature, που απονέμει κάθε χρόνο το λογοτεχνικό περιοδικό ΔΕΚΑΤΑ. Το διαγωνισζόμενο βιβλίο του είναι το «Η Τελευταία Σελίδα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Η ανάδειξη και βράβευση των νικητών θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο 28 Δεκεμβρίου στις 6μμ στην αίθουσα Τελετών Γάμου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

Σύμφωνα με το τηλεοπτικό κανάλι του National Geographic, ο μέσος άνθρωπος του έτους 2050 αυτά τα χαρακτηριστικά προσώπου θα έχει. Τώρα, η αλήθεια να λέγεται, σε όση εκτίμηση και αν έχω στο καλό περιοδικό (και έχω, πράγματι, απεριόριστη), για μένα ο όρος «μέσος άνθρωπος» (στ’ αγγλικά «the average man»), δεν υπάρχει. Κάθε άνθρωπος είναι μία μοναδική, και ξεχωριστή οντότητα. Ακόμα και οι δίδυμοι, που μερικοί εξ αυτών εκ πρώτης όψεως μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερού, με μια δεύτερη ματιά είναι εντελώς διαφορετικοί.

(*) Εδώ και περίπου 1,5 χρόνο τα Πρόσωπα & Προσωπεία, η στήλη που είχε επί περίπου 15 χρόνια στέκι της την τελευταία σελίδα της "Ελευθεροτυπίας", δημοσιεύεται καθημερινά στην πίσω σελίδα του ένθετου της εφημερίδας "Φιλελεύθερος" στη Κύπρο. Με την προτροπή καλής φίλης, είπα να την αναρτώ και εδώ, προσθέτοντας και μερικά πρόσωπα ή/και σχόλια ακόμα. Με φοβίζει και δεν μου αρέσει το "ξαναζεσταμένο φαγητό". Εάν ήταν μία στήλη μόνο με δικά μου σχόλια, δεν θα την επαναλάμβανα. Όμως, τα Πρόσωπα δεν παύουν ποτέ να έχουν ενδιαφέρον, και η κακή μου συνήθεια να αναζητώ πίσω από αυτά και τα Προσωπεία τους, δεν μού'φυγε ποτέ. Οπότε από σήμερα, με ένα μείγμα ελληνικών, κυπριακών και άλλων προσωπων, και σε καιρούς πολύ δυσκολότερους από τότε, αλλά σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέροντες, παίρνω βαθιά ανάσα και κάνω καινούργια βουτιά.

OXI, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

ΤΖΑΣΤΙΝ ΣΑΚΚΟ, Αμερικανίδα υπεύθυνη Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων της εταιρείας IAC που έχει υπό την ιδιοκτησία της αρκετές δημοφιλείς ιστοσελίδες στο Διαδίκτυο, όπως τις OCKupid, The Daily Beast, Vimeo και Tender, απολύθηκε το Σάββατο, επειδή λίγο πριν αναχωρήσει αεροπορικώς για επαγγελματικό ταξίδι στη Νότια Αφρική από το αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου την προηγούμενη μέρα, έγραψε στο Τwitter «Πάω στην Αφρική. Ελπίζω να μην κολλήσω AIDS. Απλά αστειεύομαι. Είμαι λευκή!».

 

ΑΜΕΣΕΣ ήταν οι αντιδράσεις εναντίον της. Πολλοί εξέφραζαν την έκπληξή τους «πως μπορεί να διευθύνεις τμήμα Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας και να κάνεις τέτοια μ…;». Ένας της έγραψε «αναρωτιέμαι πόσες ώρες θα γλυτώσεις ώσπου να μάθεις ότι ο λευκός σου κώλος έχει απολυθεί;». Η εταιρεία της εξέδωσε αμέσως ανακοινωθέν λέγοντας ότι «οι απόψεις της δεν απηχούν τις δικές μας», και λίγο αργότερα την απέλυσε. Η δ.Σάκκο πληροφορήθηκε ότι έχασε τη δουλειά της μόλις έφτασε στο Κέϊπ Τάουν.

Η ΕΓΚΥΡΗ New York Times γράφει ότι «εγείρονται ερωτήματα ως προς το εάν η Σάκκο έγραψε το μηνυμα αυτό, ή αν μπήκαν χάκερς στον λογαριασμό της και το έγραψαν εκείνοι». Το βράδυ της Παρασευης, το επίμαχο μήνυμα είχε σβηστεί. Λίγο μετά, σβηστηκε όλος της ο λογαριασμός στο tweeter. Επίσης, εξαφανίστηκε ο λογαριασμός της στο facebook. Μέχρι προχθές, δεν ήξερε κανείς εάν η δ. Σάκκο απλώς προσπαθούσε η ίδια να εξαφανίσει τα ίχνη του εγκλήματος, ή εάν πράγματι είναι θύμα κάποιων χάκερς. Αλλά η χθεσινή της «συγγνώμη», δείχνει ότι η ίδια είναι η …δράστης.

ΣΧΟΛΙΟ: Όπως και νάχει, βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μία ακόμα περίπτωση που καταδεικνύει ότι ναι μεν το Διαδίκτυο είναι το πιο ελεύθερο μέσον που υπάρχει, αλλά ταυτόχρονα ότι το να γράφεις οτιδήποτε ισχύει, αρκεί αυτό το «οτιδήποτε» να μην συκοφαντεί άλλον άνθρωπο, να μην τον προσβάλλει, να μην θίγει την εθνικότητα και καταγωγή του, ούτε βέβαια την θρησκεία του ή τις πολιτικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις, να μην είναι χυδαίο, απειλητικό, και κάθε τι άλλο που όλοι μας βιώνουμε στον «θαυμαστό αυτόν κόσμο» του Διαδικτύου, που όμως σε πολλές περιπτώσεις γίνεται βάρβαρος και χυδαίος. Μερικοί νομίζουν ότι «ελεύθερη έκφραση» σημαίνει «γράφω ό,τι θέλω χωρίς επιπτώσεις». Ευτυχώς, δεν είναι έτσι. Μπορεί να είναι δύσκολο και αμφιλεγόμενο να βρεθεί ένα κατάλληλο, διεθνές νομοθετικό πλαίσιο για τις ασχήμιες του Διαδικτύου, αλλά υπάρχουν οι νόμοι της κάθε χώρας, αλλά και οι άγραφοι νόμοι της «αγοράς» που έχουν τα αντανακλαστικά και την νοημοσύνη να αποβάλλουν αμέσως κακοήθη καρκινικά κύτταρα σαν αυτό που είδαμε λίγο πριν. Η δ. Σάκκο είναι χωρίς δουλειά, και εάν δεν αποδειχθεί ότι υπήρξε θύμα «ηλεκτρονικής πλεκτάνης», μάλλον θα δυσκολευτεί να βρει άλλη.

ΤΙ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ; Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ!

Η "Κλασική Καλημέρα" μας σήμερα, είναι το περίφημο Χορωδιακό από την όπερα Μεσσίας του Χένλτ, με την Χορωδία του King's College, σε ζωντανή ηχογράφηση από τον καθεδρικό ναό του Cambridge.

 

Είναι όμορφη μέρα εδω στην Αθήνα σήμερα, και εύχομαι να μείνει έτσι. Βέβαια, δεν έχω μπει ακόμα σε καμία ιστοσελίδα για να ιδώ τις ειδήσεις, και μόλις μπήκα στο twitter, ίσα-ίσα για να πω και εκεί την ίδια, "κλασική καλημέρα" μου, και να αναρτήσω και την υπέροχη φωτογραφία με τον Μπαμπλς και την Μπέλλα που βλέπετε δίπλα, δεξιά, στη "Σκυλίσια Ζωή".

Προχθές δείπνησα στο σπίτι φίλων, με καλή παρέα. Και κάποια στιγμή, εκεί που είχε ανάψει στο τραπέζι η συζήτηση για - τι άλλο; - την οικονομική κρίση, προσπαθούσα να θυμηθώ τι συζητούσαμε με τους φίλους μας, σε ανάλογα τραπέζια, πριν από αυτήν.

Και συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι και τότε, κυρίως ως προς τον στιγματισμό των κακώς κειμένων "που θα μας οδηγήσουν σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις", λέγαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Για τα στραβά, στρεβλά και δύσοσμα του δικού μας συναφιού, του δημοσιογραφικού - από αυτό ξεκινούσαμε, συμφωνώντας πάντα αναμεταξύ μας ότι φταίμε σε πολύ μεγάλο βαθμό για την κατάντια στην οποία έχει περιπέσει ο τόπος μας.

Λέγαμε, επίσης, τα ίδια ακριβώς πράγματα και πρό της κρίσης, για την διαφθορά στην πολιτική, την απίστευτη διαπλοκή μεγάλων και ισχυρών οικονομικών συμφερόντων με πολιτικούς, τόσο της "κεντρικής σκηνής", όπως λέμε, όσο και της "περιφερειακής", όπως είναι οι Δήμοι, οι Υπηρεσίες, οι Οργανισμοί. Εννοείται ότι σε αυτήν την διαπλοκή ήταν (κι εγω λέω είναι ακόμα) στη πρώτη γραμμή τα Μέσα Ενημερωσης, κυρίως οι μεγάλοι εκδοτικοί οργανισμοί και, βεβαίως, τα υπό την ιδιοκτησία τους τηλεοπτικά κανάλια.

Στις συζητήσεις μας, προ κρίσεως, με τις παρέες, θυμάμαι πως ο καθένας διηγόταν και τότε τα διάφορα "απίστευτα και όμως αληθινά" που του συνέβαινε στην καθημερινότητά του. Από την ακατανόητη ακρίβεια σε όλα τα επίπεδα, που όμως την προσπερούσαμε πολύ πιο εύκολα διότι τότε, ως γνωστόν, υπήρχαν λεφτά, μεχρι και την κραυγαλέα κλεψιά από "επαγγελματίες" που σου πουλούσαν υπηρεσίες σε δεκαπλάσιες τιμές απ' ότι στο εξωτερικό, και βεβαώς δεν σου έδιναν ποτέ απόδειξη.

Χάλια ήταν και τότε η κατάσταση στα σχολεία μας, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία. Η Δικαιοσύνη ποτέ δεν έπεισε τον απλό άνθρωπο ότι κάνει τη δουλειά της, αντίθετα όλοι γελούσαμε πικρά με τις συνεχείς αναβολές που δίνοντας σε διάφορους για να ... μακροημερεύσει μια δίκη, ίσως και για να μη γίνει ποτέ. Και όλοι, βεβαίως, είχαμε τη σιγουριά (που μερικές φορές ήταν πλασματική, τις περισσότερες φορές όμως όχι), ότι όσοι απατεώνες έχουν γερά στηρίγματα δεν τιμωρούνταν ποτέ και για τίποτα.

Πότε είμασταν ευχαριστημένοι από τις Δημόσιες Υπηρεσίες μας; Από τις δημοτικές Υπηρεσίες; Τις τραπεζικές; Τις συγκοινωνίες μας; Την κατάσταση των δρόμων; Πόσα χρόνια συζητάμε για τα σκουπίδια, τις χωματερές, τους ΧΥΤΑ;

Μά, πάνω απ' όλα, πότε είμασταν ευχαριστημένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό;

Καλημέρα...

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ "ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΙΑΠΗΣ"

Η περίπτωση του Μιχάλη Λιάπη, του πρώην υπουργού Μεταφορών επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, παραβίασε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που ο ίδιος τροποποίησε και παρουσίασε εν χορδαίς και οργάνοις…), είναι ενδεικτική της χαλαρής σχέσης που έχει ο Έλληνας με τον Νόμο.

Η περίπτωση του Μιχάλη Λιάπη, που παραβίασε το «Stop», με ανασφάλιστο αυτοκίνητο, πλαστές πινακίδες και χωρίς να έχει μαζί του άδεια οδήγησης και ταυτότητα, είναι χαρακτηριστικό πολλών πολιτικών, αλλά και άλλων ισχυρών εν Ελλάδι, που θεωρούσαν μέχρι τώρα ότι είναι στο απυρόβλητο.

Η περίπτωση Μιχάλη Λιάπη μας φέρνει μπροστά στο οξύμωρο, χθες, ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας του Πολίτης, κ. Δένδιας, να δίνει συγχαρητήρια στους αστυνομικούς της μηχανοκίνητης «Ομάδας Δέλτα», που τον σταμάτησαν και τον οδήγησαν στο Τμήμα. Δηλαδή, το αυτονόητο επαινείται…

Η περίπτωση του Μιχάλη Λιάπη λέει πολλά και για εμάς που ψηφίζουμε τέτοιους πολιτικούς. Θυμίζω, ότι ήταν βουλευτής επί 9 έτη, και ότι τον τιμούσαν με την ψήφο τους στην Αθήνα, κάθε φορά, περί τους 70.000 ανθρώπους, κατατάσσοντάς τον ανάμεσα στους πρώτους. Γιατί; Πώς; Μη ρωτάτε εμένα. Υπάρχουν λαμπροί ψυχαναλυτές.

Η περίπτωση του Μιχάλη Λιάπη, του ανιψιού του ιδρυτού της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή, εγείρει και πάλι το καίριο ερώτημα για τα «πολιτικά τζάκια» και για την δεδομένη κληρονομιά τους. Τα καλά νέα είναι ότι σιγά-σιγά, και πολύ επώδυνα, ο κόσμος έχει συνειδητοποιήσει ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, αν είσαι γόνος πολιτικής οικογένειας πρέπει πια να αποδείξεις εκατό φορές την αξία σου προτού να καταξιωθείς.

Η περίπτωση του Μιχάλη Λιάπη, που δικάζεται σήμερα για πλαστογραφία και χρήση, αποκαλύπτει ότι ακόμα και σε μια στιγμή δύσκολη, η γελοιότης της πολιτικής παπαρολογίας δύσκολα κρύβεται. Είπε ότι ως συνταξιούχος πια, κατέθεσε τις πινακίδες του για να μην πληρώνει φόρο κυκλοφορίας, ότι τον έχει αγγίξει και αυτόν η κρίση, αλλά αποκάλυψε ότι το κίνησε το πολυτελές του τζιπ διότι θα έφευγε για ταξίδι αναψυχής στην Ασία, αυτός ο φτωχός συνταξιούχος, ο οποίος σύμφωνα με το τελευταίο «πόθεν έσχες» του, διαθέτει πλήθος ακινήτων σε Αθήνα, Μύκονο και Ευρυτανία, τρία αυτοκίνητα, και δεδηλωμένο ετήσιο εισόδημα άνω των 100.000, που βεβαίως κανείς δεν πιστεύει…

Η περίπτωση Μιχάλη Λιάπη δεν απαντά τόσο πολύ στο ερώτημα «πώς έφτασε η Ελλάδα εδώ που είναι;», όσο στο «γιατί θα περάσουν χρόνια πολλά ώσπου να βγει;». Αν βγεί!

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΚΑΣΤΑΝΟΣΟΥΠΑ (Χιλιοδοκιμασμένη)

Η βάση της σούπας, είναι το Πουρέ Κάστανου. Για αυτό, θα χρειαστούμε:

400 gr. Έτοιμα προβρασμένα κάστανα (γαλλικά) – τα πουλάνε τα καλά σουπερμάρκετ.

½ φλιτζάνι φρέσκα κρέμα.

25 γρ. βούτυρο.

Αλάτι πιπέρι.

Βράζουμε τα κάστανα για περίπου 5 λεπτά, όπως είναι μέσα στο πλαστικό τους αεροστεγώς.

Τα βγάζουμε, τα σουρώνουμε καλά, φυλάγοντας λίγο από το βρασμένο νερό, και με πολλή υπομονή τα λιώνουμε λίγα-λίγα, με την ανάποδη ενός κουταλιού σούπας, σε μία σίτα, αφήνοντας τα ψιλοτριμμένα κάστανα να πέσουν σ’ ένα μπολ που θάχουμε από κάτω. Αυτή η διαδικασία μπορεί να πάρει ώρα. Τα τελευταία χρόνια αφήνω τη δουλειά αυτή στο Moulinex!

Ακολούθως, ρίχνουμε το τριμμένο κάστανο σε ένα τηγάνι, ή κατσαρολάκι κατά προτίμηση, προσθέτουμε τη φρέσκα κρέμα, και ζεσταίνουμε σε μέτρια φωτιά ανακατεύοντας συνεχώς. Μετά από 1-2 λεπτά, προσθέτουμε το βούτυρο, αλάτι-πιπέρι, και συνεχίζουμε το ανακάτεμα. Εάν ο πουρές καστάνων είναι πολύ πηχτός, προσθέτουμε λίγο από το ζεστό νερό όπου βράσαμε τα κάστανα ώστε να αραιώσει λίγο. Πάντως, ο πουρές πρέπει να είναι περισσότερο πηχτός, παρά νερουλός.

Για τη σούπα τώρα, θα χρειαστούμε:

30 γρ βούτυρο

1-2 φέτες μπέικον καπνιστό, ψιλοκομμένες
1 μέτριο κρεμμύδι, ψιλοκομμένο (προτιμήστε το λευκό κρεμμύδι)
1 σκελίδα σκόρδου, λιωμένη
1 μέτριο καρότο, ψιλοκομμένο
1 «ξυλάκι» σέλινο, ψιλοκομμένο
1 μέτρια πατάτα, κομμένη σε μικρά κυβάκια
Τον πουρέ από κάστανα που ετοιμάσαμε πριν
1 λίτρο νερό
1 κύβο κότας, από τα ξερά, θρυμματισμένος 
¼ φλιτζάνι φρέσκα κρέμα
2 κ.σ. ψιλοκομμένο σχοινόπρασο (chives) για γαρνιτούρα.

Θερμαίνουμε το βούτυρο σε κατσαρόλα.

Προσθέτουμε το μπέικον, το κρεμμύδι και το σκόρδο, και τσιγαρίζουμε σε μέτρια φωτιά για περίπου 3 λεπτά, ή ώσπου να μαλακώσει, χωρίς να γίνει καφέ χρώμα, το κρεμμύδι.

Προσθέτουμε το καρότο, το σέλινο, την πατάτα, τον πουρέ κάστανου, το νερό και τον κύβο κότας.

Όταν πάρει βράση η σούπα, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε τη κατσαρόλα, και σιγοψήνουμε για περίπου 30 λεπτά, ή ώσπου τα λαχανικά μας να μαλακώσουν.

Μεταφέρουμε τμηματικά τη σούπα στο blender (Μουλινέξ), και χτυπάμε μέχρι να γίνει ωραία και λεία. Βάζουμε σε ένα μπολ, και συνεχίζουμε να χτυπάμε τμηματικά όλη τη σούπα ως το τέλος.

Μετά, ξαναβάζουμε την λεία πια σούπα μας στη κατσαρόλα, προσθέτουμε την φρέσκα κρέμα και ζεσταίνουμε, χωρίς να την βράσουμε, ώσπου να είναι έτοιμη για σερβίρισμα. Περίπου 5 λεπτά. Αν χρειαστεί, προσθέτουμε αλατοπίπερο.

Σερβίρουμε με γαρνιτούρα το ψιλοκομμένο σχοινόπρασο.

Καλή όρεξη!

Η συνταγή είναι για 4-5 άτομα. Αναλόγως, τροποποιείται. 

ΥΓ.: 3 πολύτιμα βοηθήματα επιστρατεύω στη συνταγή αυτή. Μια παλιά συνταγή της μάνας μου. Μια συνταγή από το Starters & Soups του Australian Womens Weeekly (από τις καλύτερες μαγείρισσες-νοικοκυρτές) και, για τον πουρέ κάστανου, τη μαγειρική μου Βίβλο, την Larousse Gastronomique.

ΕΛΕΟΣ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥΓΕΙ!*

*Αναδημοσιεύω εδώ, ένα άρθρο του Θανάση Μαυρίδη στο capital.gr.

Είν' ένα θυμωμένο άρθρο, αλλά κατά τη γνώμη μου απολύτως δικαιολογημένα.

Θεωρώ ότι απηχεί, όχι τόσο αυτό που αορίστως λέμε "κοινή γνώμη", αλλά κυρίως την ανησυχία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που μέχρι τώρα, παρά το άδικο και το άγριο, στήριζαν τις αποφάσεις της κυβέρνησης, με κύριο γνώμονα να μείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, να γίνουν μεταρρυθμίσεις ουσιαστικές που δεν έγιναν επί χρόνια, και σιγά-σιγά να αρχίσει να βγαίνει από τη κρίση.

Αυτό το θέμα με τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και, τώρα δα, με τις προληπτικές κατασχέσεις, δεν έχει σοκάρει και απογοητεύσει μόνο τους άμεσα ενδιαφερόμενους, αλλά και πολλούς από εκείνους που μέχρι τώρα εξακολουθούν να μπορούν να πληρώνουν τα δάνειά τους. Η πλήρης υποταγή, σε ένα μέτρο που θέλουν οι τράπεζες (ναί, αυτές που δάνειζαν όποιον περνούσε απ' έξω χωρίς, ώς όφειλαν, να εξετάσουν πριν δώσουν ένα δάνειο, αν ο "Χ" αιτών έχει την ικανότητα να το αποπληρώσει), και που απαιτούν οι δανειστές, όχι για να ανορθώσουν την οικοινομία, αλλά μόνο για να κλείσουν λογιστικές τρύπες, και ίσως για να υφαρπάξοιυν περιουσίες κοψοχρονιά, κάνουν πολύ κόσμο (και όχι κόσμο αντιμνημονιακό) να βρίσκεται σε αδιέξοδο πολιτικής εμπιστοσύνης και σε εξαιρετική ανησυχία για το μέλλον του.

Διαβάστε παρακάτω:

"ΚΑΙΜΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΟΥΜΕ"!

ΣΥΡΟΣ πρόσφυγας, ένας από τους περίπου 800.000 που μένουν σε αντίσκηνα στους περισσότερους από 200 καταυλισμούς στη Κοιλάδα της Μπεκάα, στον Λίβανο, δήλωσε χθες στο BBC ότι είναι τόσο τσουχτερό το κρύο εκεί τις τελευταίες μέρες, «που αναγκαζόμαστε να καίμε τα παπούτσια μας για να ζεσταθούμε από τη φωτιά»! Η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, αναφέρει εκεί ότι «είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι για την κατάσταση». «Βλέπουμε παντού ανθρώπους να τρέμουν από τα κρύο, και δεν ξέρουμε πώς να βοηθήσουμε. Το χιόνι που κάθεται στις οροφές των αντίσκηνών τους λιώνει, και το παγωμένο νερό μπαίνει μέσα», είπε η κ. Λίζα Αμπού Καλέντ. Ο ανταποκριτής του BBC στη περιοχή, Τζίμ Μιούερ, μεταδίδει ότι είδε μια οικογένεια να ρίχνει τα παπούτσια της στη φωτιά γιατί δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν ξύλα, ούτε και μπορούν να βρουν. Στη φωτογραφία, χωρίς παπούτσια, είναι τα παιδιά της οικογένειας αυτής. Τι να πει κάποιος; Καλά Χριστούγεννα;

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΚΙΟΛΑΣ!...

Ο Φαμπρίς Πεπινό ειναι ιδιοκτήτης ενός μικρού εστιατορίου, με το υπέροχο όνομα Petite Syrah στην Cote d’Azur, δηλαδή στην περίφημη γαλλική Ριβιέρα. Αυτός και η γυναίκα του Ρενέε, είχαν την θαυμάσια ιδέα να προσφέρουν κατά πολύ φθηνότερα τους καφέδες του σε όσους πελάτες είναι ευγενικοί. Συγκεκριμένα, έξω από το μαγαζί υπάρχει ένας μαυροπίνακας, (βλέπε φωτο), στον οποίο έγραψε με κιμωλία: Αν παραγγείλεις «έναν καφέ», κοστίζει 7 ευρώ. Αν πεις «έναν καφέ παρακαλώ», κάνει 4,24 ευρώ. Κι αν πεις «καλημέρα, έναν καφέ παρακαλώ», τότε κοστίζει μόνο 1,40 ευρώ! Ο Φαμπρίς είπε ότι, αρχικά αυτό το’κανε για αστείο, ασχέτως εάν πραγματικά τόχε καημό να βλέπει χαμογελαστά και ευγενικά πρόσωπα. Όταν είδε, όμως, πόση απήχηση είχε η «προσφορά» του, και πόσο εμφανής είναι πλέον ο τρόπος με τον οποίο δίνουν τις παραγγελίες τους οι πελάτες, λέει ότι θα συνεχίσει. Δήλωσε σε εφημερίδα της Νίκαιας ότι τα μεσημέρια κυρίως, κουράστηκε να βλέπει «μίζερες φάτσες» και να ακούει «αγενείς πελάτες» να τον διατάζουν «έναν καφέ». Έτσι τούρθε λοιπόν η ιδέα να γράψει την «προσφορά» του στον μαυροπίνακα έξω, και όταν ένας δημοσιογράφος τοπικής εφημερίδας τον φωτογράφισε και τον ανάρτησε στο Twitter, αμέσως ο κ. Φαμπρίς και το μικρό του μαγαζί έγινε «διάσημο» σ’ όλα τα κοινωνικά δίκτυα. (Εγω, το έλαβα μέσω tweet του BBC World Service). Το ερώτημα είναι, βεβαίως, εάν αρκεί μία μείωση της τιμής ενός καφέ για να κάνει τους ανθρώπους πραγματικά ευγενικούς και όχι από συμφέρον; Όπως και νάχει, εκτός του ότι είναι ωραίο να είναι κάποιος ευγενικός, συμφέρει κιόλας!...

ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΑΚΤΗ

Του
Λευτέρη Κουσούλη*


Με τον ήλιο να δύει η ακτή ηρεμεί. Όγκοι φύκια μαρτυρούν τη μανία των κυμάτων. Ο ήχος τους ζωντανός κόμη στην ατμόσφαιρα, σαν ηχώ της φαντασίας από την τρικυμισμένη θάλασσα. Τα ίχνη της φανερά σε κάθε βήμα, στην άμμο, πιο πέρα, πιο πάνω.

Όταν ο νοτιάς δυναμώνει, οι ακτές του μικρού θαλασσινού μας τόπου, μοιάζουν με μαινόμενα λιοντάρια. Και ο βρυχηθμός των κυμάτων γίνεται η θυμωμένη κραυγή τους, καθώς χτυπάνε και ξαναχτυπάνε σε ακούραστη επίθεση την ατάραχη ακτή.

Και όταν η θάλασσα ηρεμεί με την αίσθηση της τρικυμίας να παραμένει ακόμη ζωντανή, μια παλιά συνήθεια οδηγεί τους ντόπιους στην ακτή. Στο πάνω μέρος της, στο χειμερινό της όριο, τα μανιασμένα κύματα έχουν αποθέσει βότσαλα, κοχύλια και ξύλα, που λείανε η θάλασσα και τους έδωσε σχήμα και μορφή. Και με τα ξύλα κομμάτι-κομμάτι, βήμα στο βήμα, οι ντόπιοι φτιάχνουν μικρά δέματα για το τζάκι.

Μου μένει στο νου αυτή η παράξενη περι-συλλογή αντικειμένων, που ταξίδεψαν από του πουθενά σε έναν άγονο τόπο, που πλούτισε η τρικυμισμένη θάλασσα.

Περπατώντας στην ήρεμη ακτή, οι ντόπιοι κάνουν ένα μικρό ταξίδι στο χειμωνιάτικο θαλασσινό σύνορο, εκεί που τους καλεί η ανυπέρβλητη σαγήνη της, πιο δυνατή το χειμώνα από το κάθε καλοκαίρι που φεύγει.

Σήμερα, όλοι εμείς που δεν ξεχάσαμε ποτέ αυτή την παλιά συνήθεια των δικών μας, κάθως καίμε τα αλμυρά θαλασσινά ξύλα στο τζάκι, νιώθουμε την εστία του να μεγαλώνει και να γίνεται στη σκέψη μας μια απέραντη φλεγόμενη ακτή.

 

* O Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστόμονας. Αρθρα του δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα www.lefteriskousoulis.gr, στο aixmi.gr, στο Athens Voice και στο filoftero.

 

ΠΡΙΝ & ΜΕΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗΣ, 54, πρώην υπουργός επί παλαιοτέρων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, απέχων πλέον συνειδητά από την πολιτική. Κρίνοντας από αυτήν την φωτογραφία που ανάρτησε ο ίδιος χθες στο facebook του, αλλά και από την άλλη που δημοσιεύουμε παραπλεύρως, διαπιστώνουμε ότι η εκούσια απόσυρση από τον πολιτική κάνει καλό στους ίδιους, αλλά και στον τόπο!

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Επί περίπου 15 χρόνια, στη στήλη "Πρόσωπα & Προσωπεία" στη παλιά, καλή "Ελευθεροτυπία", επιλέγαμε στο τέλος κάθε έτους "Το Πρόσωπο της Χρονιάς", κάτι άλλωστε που κάνουν, εδώ και πολλά χρόνια, πολλά άλλα ΜΜΕ, κυρίως ξένα, με πρώτο και καλύτερο το περιοδικό Time.

Σήμερα, το περιοδικό ονόμασε ως "Πρόσωπο του 2013" τον Πάπα Φρανγκίσκο. Πριν λίγες μέρες, η εφημερίδα Guardian επέλεξε ως "Πρόσωπο της Χρονιάς" τον Αμερικανό πράκτορα του NSA (Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας), ο οποίος έδωσε, πρώτα στην εφημερίδα, στοιχεία που δείχνουν πως οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες παρακολουθούν την προσωπική αλληλογραφία (e-mails) απλών πολιτών μέχρι και αρχηγών κρατών, στο όνομα, τάχα, του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας".

Βεβαίως, στην "Ελευθεροτυπία" κάναμε μία μικρή πρωτοτυπία (και το λέω αυτό δίχως στόμφο), να επιλέγουμε ένα "διαφορετικό πρόσωπο" (αυτή ήταν η προτροπή του διευθυντή μου, Σεραφείμ Φυντανίδη, αλλά η έμπνευση ήταν και του αλησμόνητου αρχι΄συντάκητη μας, Σταύρου Απέργη), "που όμως να παραπέμπει σε ένα σημαντικό γεγονός".

Ετσι, μεαξύ άλλων πολλών, επιλέξαμε ως Πρόσωπο της Χρονιάς, στην "Ε":

-- Την μαθητευόμενη υπάλληλο του Λευκού Οίκου Μόνικα Λεβίνσκι, που ξεμυάλισε τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, και παραλίγο να τον γκρεμίσει από την εξουσία.

-- Την Ντόλι, το πρώτο κλωνοποιημένο πρόβατο.

-- Την Τρελλή Αγελάδα, που μας προέκυψε προς τα τέλη της δεκαετίας του '80, αλλά εμείς την πήραμε χαμπάρι γύρω στο 2008, όταν η αρρώστιά της, Κρόϊτσφελτ-Γιακομπς, εισχώρησε στην διατροφική αλυσίδα, και για πρώτη φορά, τόσο έντονα και με τέτοιο πανικό, μας έκανε να ασχολούμαστε με το τί τρώμε.

-- Τον Προφήτη Μωάμεθ, στο όνομα του οποίου έγινε η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση, το 2001 στους Δίδυμους Πύργους, που γνωρισε ποτέ η Ανθρότητα, και που έκτοτε άλλαξε τη ζωή όλων μας.

-- Το Ευρώ, που μπήκε στη ζωή μας την 1η Ιανουαρίου του 2002, αντικαθιστώντας τη δραχμή, και αλλάζοντας τη ζωή μας συνθέμελα.

-- Την 30χρονη Αμαλία Καλυβινού, που δημοσιοποίησε στο blog της, το 2007, την περιπέτεια της με τον καρκίνο και το αισχρό ελληνικό σύστημα υγείας. Η γενναία κοπέλλα, που τελικά υπέκυψε στην αρρώστεια, δεν τόλμησε να τα βάλει ευθέως με γιατρούς και νοσηλευτές, που λίγο διέφεραν από πιράνχας.

Λέω, λοιπόν, να συνεχίσουμε μαζί την παράδοση, εδώ στο filoftero. Οπως και τότε, δεν θα προτείνω πρόσωπα, για να επιλέξετε κάποιο από αυτά. Θα προτείνετε εσείς, όποιον θέλετε.

Το "Πρόσωπο" δεν ειν' ανάγκη να είναι άνθρωπος! Μπορεί να είναι ζώο. Μπορεί αντικείμενο. Μπορεί ιδέα. Μπορεί φυσικό φαινόμενο.

Στο τέλος, λαμβάνοντας υπ' όψιν όλες τις προτάσεις, θα τις δημοσιοποιήσουμε όλες, και θα καταλήξουμε σε μία από αυτές, όχι δια της αρχής της πλειοψηφίας, αλλά με τη δική μας, υποκειμενική αλλά ελπίζω και δίκαιη κρίση. Η απόφαση δεν θα παρθεί μόνο από μένα, αλλά από κοινού με μία ομάδα 10 φίλων στους οποίους έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη και εκτίμηση, και που δεν επιθυμουν δημοσιοποιηση των ονομάτων τους. Βασικό κριτήριο επιλογής, θα είναι η πρωτοτυπία του "Προσώπου", και η καλή επιχειρηματολογία για την πρόταση ανάδειξής του. Πχ, αν κάποιος επιλέξει τον Σνόουντεν, που ειναι μία ενδιαφέρουσα περίπτωση, θα πρέπει να πείσει γιατί αυτή η επιλογή έχει τόση σημασία είτε για όλον τον κόσμο, είτε για την Ελλάδα.

Εννοείται, ότι όλες οι προτάσεις και τα συναφή επιχειρήματα για αυτές, θα δημοσιεύονται στο filoftero αρκεί, βεβαίως, όπως ισχύσει για όλα εδώ, να είναι κόσμια, και να μην προσβάλλουν κανένα.

Αναμένω, λοιπόν, τις προτάσεις σας, είτε στα comments αυτού του post, είτε στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση, στο bavzer@gmail.com

Ευχαριστω απ' τη καρδιά μου.
Χ.Μ.