Ο αξιότιμος κύριος Χαμπής

Γνώρισα χθες στο ορεινό χωριό των Πλατρών στη Κυπρο, έναν πολύ ωραίο και σημαντικό άνθρωπο. Και επειδή αποφάσισα να προσπαθήσω, τουλάχιστον, να αναδεικνύω πρόσωπα και γεγονότα που ανοίγουν τη σκέψη και εμπλουτίζουν τον εσωτερικό σου κόσμο, θάθελα να πω δυό λόγια για αυτόν, προτού τον γνωρίσω καλύτερα σε μια συνάντηση που κανονίσαμε για την ερχόμενη Τρίτη, έπειτα από την οποία ελπίζω να αξιωθώ να γράψω ένα πιο εκτενές κομμάτι.

Λοιπόν: Ονομάζεται Χαμπής Τσαγγάρης, και είναι χαράκτης. Κατ´ ακρίβεια, είναι Ο χαράκτης της Κύπρου. Ήταν μαθητής του Έλληνα χαράκτη Τάσσου (πραγματικό όνομα Αναστάσιος Αλεβίζος), που έζησε από το 1914 έως το 1985.

Ο Χαμπής τον γνώρισε το 1971, σε μία έκθεση χαρακτικής στο ξενοδοχείο Χίλτον της Λευκωσίας. Μέχρι τότε, ήταν απλώς ένας αυτοδίδακτος ζωγράφος. "Από εκείνη τη στιγμή που γνώρισα από κοντά τον Τάσσο και είδα καμμιά δεκαριά από τα έργα του μπροστά μου, άλλαξε η ζωή μου", μου ειπε σήμερα το απόγευμα που τον συνάντησα στις Πλάτρες, σε ένα εργαστήρι χαρακτικής όπου παραδίδει δωρεάν μαθήματα, εις μνήμην του μεγάλου δασκάλου του.

Η Σχολή του είναι στο μικρό χωριό Πλατανίστεια της επαρχίας Λεμεσού, κοντά στην Αυδήμου. Κύριος σκοπός του ιδρυτή της, είναι η διάδοση της τέχνης της χαρακτικής στα πλατιά κοινωνικά στρώματα. Εθελοντές χαράκτες δάσκαλοι βοηθούν αφιλοκερδώς στην παράδοση των μαθημάτων, όχι μόνο εκεί, αλλά σε διάφορα μέρη της Κύπρου. Ακόμα και παιδιά δημοτικού σχολείου έχουν παρακολουθήσει τα εργαστήρια του Χαμπή. Στο Εργαστήρι στις Πλάτρες είδα και δασκάλες νηπιαγωγείων.

Τον ρώτησα γιατί τα κάνει όλα αυτά, και εάν έχει δει απτ΄αποτελέσματα αυτής της προσπάθειάς του.

"Εχει αλλάξει όλο το τοπίο της χαρακτικής στη Κύπρο", μου απάντησε χαμηλόφωνα, σαν να μην ήθελε να φανεί ότι περιαυτολογούσε.

"Η χαρά της δημιουργίας, η συνεχής πρόοδος των μαθητευομένων χαρακτών, η απλότητα και η ελικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων, η Πολιτιστική αναβάθμιση της περιοχής, η αγάπη και η μεγαλοψυχία του δασκάλου ...", είναι τα λόγια της Φωτεινής Λάρκου, δασκάλας από τον Αλέκτροα, που διάβασα σε κάποιο φυλάδιο από πλαιοτέρη Έκθεση του Χαμπή.

Η Κύπρος έχει υπαρξιακή ανάγκη να κρατήσει ζωντανές τις τέχνες και τις παραδόσεις της. Χωρίς αυτές, όση πρόοδο οικονομική και εάν επιτύχει, δεν θα μπορέσει να πατήσει ποτέ γερά στα δυο της πόδια. Άνθρωποι σαν και τούτον τον χαράκτη που γνώρισα χθες - και είμαι βέβαιος πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι σαν τον κ. Χαμπή - είναι το κεφάλαιο και ο πλούτος της Κύπρου. Ούτε ο τουρισμός της (ιδιώς ο πακεταρισμένος με νεοπλουτίστικες νόρμες), ούτε οι εξωχώριες υπηρεσίες της, ούτε κάν η προοπτική του πλουτισμού από υδρογονάνθρακες.

Την Τρίτη που ελπίζω να καταφέρω να παρακολουθήσω κι εγω ένα εργαστήριο, θα γράψω κι άλλα.