ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Καλησπέρα, και καλωσορίσατε εδώ, σ' όλα τα Βραδυνά του Κόσμου! Απόψε εκπέμπουμε από Λεμεσό όπου, λίγη ώρα πριν έζησα την υπέροχη ψευδαίσθηση ότι μία φαντασμαγορία πυροτεχνημάτων από το ξενοδοχείο 4 Seasons, πολύ κοντά στο διαμέρισμά μου, έγινε αποκλειστικά για μένα! Έψαχνα να βρω μέσα μου την αιτία αυτής της τιμής προς το πρόσωπό μου, αλλά δεν έβρισκα κάτι πειστικό. Μεταξύ μας, δεν έχω και κάτι εδώ και καιρό που να δικαιολογεί τιμητική διάκριση προς εμέ, πόσο μάλλον μια ολάκερη φωταγωγική, ουράνια πανδαισία μπροστά στα μάτια μου! Αυτή όμως η ωραία ψευδαίσθηση, όπως τόσες-τόσες άλλες στη ζωή μου, μου δίνει πάντα ώθηση να προχωρώ μπροστά και, αν το παρατραβήξω κιόλας, να κάνω και εκπομπή για ακροατήριο πανάκριβο.

Ξεκινώ, λοιπόν με το Vincent, του Don McLean. Ένα τραγούδι για τον Βαν Γκόγκ, και τον έναστρο ουρανό του.

Το καλό νέο που έχω να σας πω είναι ότι η απεξάρτησή μου από αυτά που ονομάζουμε "επίκαιρα" προχωρά με γοργούς ρυθμούς. Ο εσωτερικός μου γιατρός με διαβεβαιώνει πως εάν συνεχίσω έτσι, μεγαλώνοντας θα υγιαίνω. Μιλώ για τα μικρά-πολιτικά. Τα σχόλια της στιγμής. Που δεν έχουν μήτε βάθος, μήτε περιεχόμενο. Εδωσα μάχη τους τελευταίους πέντε μήνες εδώ, περισσότερο με τον εαυτό μου μεταξύ μας, να ξεσκαρτάρω τις ασήμαντες ειδήσεις από τις σελίδες μιας εφημερίδας που διηύθυνα, αλλά δεν τα κατάφερα. Η μικρή, στη σκέψη, κοινωνία δεν αντέχει χωρίς τις μικρότητές της. Θα αυτοκτονήσει. Αναπαράγεται από αυτές. Είναι απίθανο πόσοι νέοι άνθρωποι είναι γερασμένοι πριν κάν συμπληρώσουν τα τριάντα. Ό,τι νέο συνάντησα εδώ, ήταν άνω των 60.

Ακούστε τώρα κάτι έκτακτο. Πάλι της νύχτας. Και ποιός την εισαγάγει, παρακαλώ; Ένας αιώνιος έφηβος.

Αυτός ο άνθρωπος που θα ακούσουμε τώρα, ο Johnny Cash, με έχει σημαδέψει από μικρό, και μάλιστα με έναν πολύ παράξενο τρόπο. Η μελαγχολία του με τρόμαζε. Ήμουν χαρούμενο παιδί, μεγάλωνα μέσα σ' έναν παράδεισο και δεν καταλάβαινα από θλίψη και στενοχώρια. Όταν πρωτάκουσα το τραγούδι You are my sunshine με την Anne Murray, ενθουσιάστηκα. Ήταν upbeat και το τραγουδούσα όλη μέρα, κάθε μέρα. Μαθαίνοντας, όμως, ότι το τραγούδι ήταν "ενός Johnny Cash", και ακούγοντάς το από αυτόν κατόπιν, βυθίστηκα σχεδόν αμέσως σε μια γλυκιά μελαγχολία. Ήμουν-δεν-ήμουν επτά χρονών. Το'παιξα και γω δεν ξέρω πόσες φορές στο πικαπ. Αισθάνθηκα κάθε λέξη του, κάθε του ανάσα. Όπως δεν την είχα αισθανθεί με την Murray. Τότε, νομίζω, συνειδητοποίησα πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό που χρόνια μετά έμαθα από τον Ελύτη: ότι η λύπη ομορφαίνει. Επειδή της μοιάζουμε.

Κι έκτοτε, βεβαίως, ο Johnny Cash έγινε φίλος μου.



Αυτά γι'άπόψε. Καληνύχτα τώρα.

ΧΧΧ