ΜΙΚΡΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Καλημέρα. Και Χρόνια Πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν. Σήμερα, της Παναγιάς, μεγάλη η χάρη Της.

Η Παναγιά, τα πέλαγα κρατούσε στη ποδιά της.
Ποιος άλλος; Ο Οδυσσέας Ελύτης.


Όμως, εγώ έχω μένει κολλημένος στη χθεσινή ημερομηνία. Τη θυμάμαι σαν μακρινή πληγή μέσα μου. Τόσο κοντά. Τέτοια μέρα ήτανε που, 14 Αυγούστου του 1974, οι Τούρκοι έκαναν την δεύτερη εισβολή τους και αποτέλειωσαν την Κύπρο, καταλαμβάνοντας την Αμμόχωστο και τη Μόρφου. Έναν χρόνο πριν, Ιούλιο του 1973, πήγαμε με τον μπαμπά για πρώτη φορά στη Κύπρο για να γνωρίσουμε τη μάνα και τις αδερφές του, και γυρίσαμε χωρίς αυτόν. Όλη μέρα κάναμε μπάνιο στη θάλασσα της Αμμοχώστου, αργά το απόγευμα στη Λευκωσία πέθανε. Από τότε η Κύπρος στοιχειώνει τη ψυχή μου, άσχημα.

Έχω ακούσει τόσες φορές έκτοτε τη λέξη "τραγωδία" που πια, όπως προφέρεται, δεν με αγγίζει παρά μόνο με έναν τρόπο που δεν έχω λόγο να μοιραστώ με κανέναν. Θεωρώ δεδομένο ότι θα παρερμηνευτεί. Θα πω μόνο ότι, για μένα, η μεγαλύτερη τραγωδία της Κύπρου, πιο μεγάλη θαρρώ και από εκείνην της εισβολής του '74, είναι ότι 42 χρόνια τώρα το νησί παραμένει υπό κατάληψη και έχει σχεδόν εμπεδωθεί η διχοτόμησή του. Το φοβερότερο δε είναι ότι για αυτήν την τραγωδία, δεν ευθύνεται μόνο ο κατακτητής.

 

Με πολλή επιφύλαξη μπήκα και εγώ, ούτε έναν μήνα τώρα, στην απέραντη περιπέτεια του facebook. Ήμουν εξαρχής, και είμαι ακόμα μέχρι τώρα, πελαγωμένος. Αποφεύγω να αναρτώ προσωπικές μου στιγμές. Κρεμάω τις σκέψεις μου, και ό,τι καλό και ενδιαφέρον μου έρχεται από όσους επέλεξα να είναι φίλοι μου. Μέσω ενός φίλου καλού, γνωρίστηκα διαδικτυακά και με την συγγραφέα Μάρω Βαμβουνάκη. Πολύ καλύτερα την έχω γνωρίσει μέσα από τα βιβλία της.

To facebook της έχει κάτσει. Διότι, σε αντίθεση με πολλούς, λέει πολλά με λίγα λόγια. Θέλει πολύ ταλέντο αυτό. Να τι έγραψε σήμερα:

Ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών και προσευχήθηκε. Κατέβηκε και πήγε στο σπίτι της να το σκουπίσει, να το καθαρίσει. Χάρισε τα λίγα της φορέματα σε φτωχές φίλες της. Έστρωσε όμορφα το κρεβάτι της, άναψε κεριά. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και τακτοποίησε το ρούχο και το σκέπασμά της σα για να κοιμηθεί. Έκλεισε τα ωραία μάτια της και έφυγε να ξαναβρεί τον γιο της που στη γη δεν χάρηκε.

(Από την Κοίμηση της Θεοτόκου Μαρίας που μας έδειξε πως αυτό που λέμε θάνατο, είναι ένας ύπνος και μια πτήση για τον άλλο κόσμο, τον καλύτερο.)

Χρόνια πολλά και ζωντανά, αγαπημένοι μου φίλοι! Σας ευχαριστώ