ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΦΛΥΑΡΙΑΣ

Γενικά, μιλάμε πάρα πολύ. Και τώρα που βρήκαμε και όλα αυτά τα νέα ηλεκτρονικά μέσα, που τα λένε και "κοινωνικά", η φλυαρία μας δεν έχει τέλος. Είμαι και εγώ μέρος αυτής της "λαϊκής συνέλευσης" που όμως, επειδή έχω τη κακή συνήθεια να αντιγράφω σε word εκείνα τα κείμενα που με ενδιαφέρουν και να τα αρχειοθετώ, διαπιστώνω πως έχει ως μόνο της όφελος την εκτόνωση. Δεν προλαβαίνεις να εκφράσεις ε΄να απλό συναίσθημά σου για κάτι, ΄νε εκφέρεις την άποψή σου για κάτι άλλο, και οι αντιδράσεις είναι κατακλυσμιαίες. Από like, retweet, μέχρι και comment, και πάει λέγοντας. Καταγράφουμε με ποιον συμφωνουμε, και με ποιόν όχι - ΟΚ. Υπολογίζουμε, αυθαίρεα σίγουρα, αν είμαστε με τους πολλούς ή με τους λίγους. Αν μοιάζουμε, αν διαφέρουμε. Ε, και;

Θα πει κάποιος, τότε γιατί είσαι εδώ;
Διότι, κάπου-κάπου, βρίσκω μαργαριταράκια. Κείμενα ψυχής, απλές ιστορίες ανθρώπων, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε όχι.
Επειδή, λοιπόν, πολύ συχνά ανακυκλώνω και εγω την οργή και τις εμμονές μου, παρακαλώ να με μαζεύετε.

Τώρα, έχουμε όλοι φαγωθεί με την Ολυμπιονίκη μας της σκοποβολής. Πετάγομαι δίπλα, στα facebook φίλων και συγγενών από άλλες χώρες, κυρίως από Αμερική, Αυστραλά και Αφρική, να κάνω συγκρίσεις. Υπάρχει και εκεί "κοινωνικός φανατισμος", μη νομίζετε. Αλλά τέτοια πολιτικοποίηση ενός μεταλλίου, πουθενά.Τέτοιο κόλλημα σε λεπτομέρειες που δεν ξέρουμε πως και από τι κατέληξαν σε τέτοιες, μόνο σε εγχειρίδια ψυχανάλυσης - και εάν υπάρχουν κιόλας.

Είπαμε: Αναπλάθεται καθημερινά στην Ελλάδα η ιερά σύναξη του καφενείου. Και νοώθουμε υπερήφανοι που είμαστε η συνέχεια μιας τέτοιας παράδοσης. Που συζητάμε ανοικτά και χύμα όλο μας το βιός, εκτός από εκείνο που θέλουμε να κρύψουμε. Όλη μας την φιλοσοφία εκτός από εκείνη που δεν νοιαστήκαμε ποτέ να καταλάβουμε. Και τι έγινε λοιπόν; Που καταλήγουμε; Τι μένει μέσα μας μόλις απομακρυνθούμε από το καφενείο;

Τίποτα, λέω εγώ!