Το αίσχος της Ελλάδος των πολιτικών καραγκιόζηδων

Η ανάρτηση αυτή της Μαρίας Δεναξά στο facebook, είναι μια από πρώτο χέρι μαρτυρία μιας δημοσιογράφου που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της για την σοβαρή, ευαίσθητη και αμερόληπτη δουλειά της. Είναι μία μόνο πτυχή της άγριας πραγματικότητας στην Ελλάδα σήμερα, που όποιος κυβερνητικός ή άλλος πολιτικός επιχειρήσει να αλλοιώσει φορτώνοντας τις ευθύνες σε άλλους, είναι απλώς καραγκιόζης. Μόνο όποιος εργάζεται σε μία από τις πολλές διαλυμένες υπηρεσίες του κράτους, και όποιος υφίσταται τις επιπτώσεις αυτής της διάλυσης, ξέρει τι συμβαίνει. Και αυτό, συμπυκνώνεται σε μία μόνο φράση: Μας κυβερνούν ανίκανοι και επικίνδυνοι άνθρωποι. Άνθρωποι οι οποίοι, όπως γράφει η Μαρία Δεναξά, αναλώνονται σε μέτρα που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι άμεσης ανάγκης. Έχει δίκιο που λέει ότι τον κοσμάκη δεν τον κόφτει το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, το οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα-Παππά-Καμμένου έχει αναγάγει περίπου ως σημαία του. Έχει δίκιο που λέει ότι ο καρκινοπαθής που, σαν να μην του φτάνει η αγωνία για την κατάστασή του, θα πρέπει μόνος του μέσα σε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας να τρέξει και να κάνει τις εξετάσεις του, παρακαλώντας, εκλιπαρώντας, ικετεύοντας. Αυτός ο ασθενής δεν δίνει δεκάρα για την ΕΡΤ που άνοιξαν οι τωρινοί, ούτε και για την ΕΡΤ που έκλεισαν οι προηγούμενοι. Δεν του καίγεται καρφί αν θα επαναπροσληφθούν ή όχι καθαρίστριες, εάν ο Φίλης θα μονιμοποιήσει τους εκπαιδευτικούς της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ή αν θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές οι 17αρηδες. Δεν θα πω περισσότερα, παρά μόνο τούτο: Δεν αργεί η στιγμή που αυτός ο κόσμος, ο καθημερινά ταπεινωμένος, θα κάνει όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες, είτε με την οργή του, είτε ακόμα και με τον θάνατό του, να μην ξέρουν που θα κρυφτούν. Διαβάστε το κομμάτι:

Αναρωτιέμαι οι πιο αδύναμοι συνάνθρωποι μας, εκεινοι που παλεύουν καθημερινά με την αρρωστια και δεν εχουν κανέναν να τους βοηθήσει, πως τα βγάζουν περα μ αυτο το απάνθρωπο και κατεστραμμένο σύστημα υγείας...

Οι διαλυμένες δομές στα ελληνικα νοσοκομεία και η έλλειψη προσωπικού, συνθέτουν ενα ντροπιαστικό σκηνικό τριτοκοσμικής χώρας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις θέτουν σε κίνδυνο - για να μην γραψω συμβάλλουν- στο να χαθούν πλήρως οι στόχοι ίασης, παρα τις φιλότιμες προσπάθειες όσων γιατρών δεν εχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Τουλαχιστον δυο φορές το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με φρεσκοαφαιρεμένους λεμφαδένες στα χέρια για να τους μεταφέρω σε εργαστηρια για βιοψία. Αμέτρητες και οι φορές -οπως σημερα το πρωι- που χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκα να παραδώσω την αιμοληψία στα εργαστήρια.

Κι αυτο ειναι το λιγότερο
Ανα εξάμηνο ο καρκινοπαθής (ή οι συγγενείς του, αν εχει) για να μπορέσει να συνεχίσει τη θεραπεία του, ειναι υποχρεωμένος να μαζεύει τα κομμάτια του και να αποδυκνει οτι όντως παλεύει με το θηρίο...

Με λίγη τύχη και απίστευτη ταλαιπωρία, παίρνει την πολυπόθητη έγκριση απο μια επιτροπή που συνεδριάζει στην Αθηνα, μια μονο φορά την εβδομαδα.
Αν ομως κατι λείπει απο τον φάκελο του -κάτι το οποίο συμβαίνει πολυ συχνά- διακόπτεται η θεραπεία για τουλαχιστον 15 μερες κι ετσι χάνεται πολύτιμος χρόνος για την επιβίωση.

Και να μην μιλήσω για τα άθλια δωμάτια, τις απαξιωτικές συμπεριφορές , την κόλαση στις πολυπληθείς ουρές στην Αγίου Κωνσταντίνου για την παροχή των αντικαρκινικών φαρμάκων, που πρέπει να εφοδιαστεί ο εξαντλημένος ασθενής απο την χημειοθεραπεία.

Για να τελειώνω, η κατάσταση στα περισσότερα νοσοκομεία μας είναι τραγικά απερίγραπτη. Τον άρρωστο κοσμάκη, που βλέπει το εθνικό σύστημα υγείας να καταρρέει και να τον αποτελειώνει, δεν τον νοιάζουν πολιτικοί μου νάνοι οι προεκλογικές κορώνες για τις γερμανικές αποζημιώσεις που δεν θα δοθουν ποτε, μιας κι οπως εχει ξακαθαρίσει η Γερμανία, το ζητημα ειναι ηθικό κι οχι υλικό.
Ούτε η απάτη με τις 4 τηλεοπτικές άδειες, που δήθεν θα χτυπήσουν την διαπλοκή, τον νοιάζει. Στα ματια του, εγκαίνια νοσοκομείων, αεροδρομίων κτλ γίνονται για το θεαθήναι στην προσπαθεια να κρυφτεί μια επικίνδυνη πολιτική ανεπάρκεια άνευ προηγούμενου.

Το μονο που ενδιαφερει τον καρκινοπαθή και τον κάθε άρρωστο, ειναι πως θα παλέψει -με όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει- για να βγεί μέσα απο την κόλαση της αρρώστιας κι απο εκείνη στην οποία τον έχετε καταδικάσει τα 5 τελευταία χρόνια, τουλάχιστον!