Είμαι σίγουρος ότι πολλοί σοκάρονται και συγκινούνται με τις φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα για τις αγριότητες που συμβαίνουν εδώ και περίπου πέντε χρόνια τώρα στη Συρία, ειδικά στο Χαλέπι και στην Χομς. Είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς. Και τώρα που άρχισα να μαθαίνω το facebook, κάνω άπειρα share κειμένων και φωτογραφιών, και κάπως έχω την ψευδαίσθηση ότι ξοφλάω. Δεν ξέρω, όμως, ποια είναι η επέκταση αυτής της συγκίνησης, αυτού του σοκ. Το follow-up, μιας και όλοι πλέον δημοσιογραφούμε. Δεν προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ούτε και ενθαρρύνω κανέναν σε φιλανθρωπική κινητοποίηση. Εξερευνώ απλώς εάν κάτι μένει μέσα μας, και πως αυτό το κάτι θέλει και μπορεί ο καθένας να το επεξεργαστεί και να το πάει λίγο παραπέρα. Ο μακαρίτης ο Αντώνης ο Σαμαράκης, μου έλεγε ότι "αρκεί και η ανησυχία". Πιο συγκεκριμένα, "να μην ησυχάζεις, κάτι θα βγει". Σκέφτομαι λοιπόν, εάν και κατά πόσο οι εικόνες αυτές, κυρίως των μικρών παιδιών που έχουν ένα επιπρόσθετο συναισθηματικό βάρος, είναι ικανές να ενεργοποιήσουν μία διαδικασία εσωτερικής θεώρησης τέτοια στον καθένα, που να δώσουν μεγαλύτερο και ισχυρότερο νόημα στην "αντίδραση" παρά ένα απλό μου like ή retweet; Τι λέτε;
Η εικόνα ενός τραυματισμένου παιδιού που κάθεται αιμόφυρτο αλλά στωικά ακίνητο στο κάθισμα του ασθενοφόρου, σκουπίζοντας με το χέρι του το αίμα που τρέχει στο μάγουλό του, έχει γίνει η εμβληματική παράσταση του φρικτού Συριακού πολέμου, που κατατρώγει τα σπλάχνα της ανθρωπότητας, χωρίς εκείνη να αντιδρά, να εξανίσταται, να επαναστατεί.
ReplyDeleteΑλήθεια, πως μπορεί να μας παίρνει ο ύπνος, να σηκωνόμαστε το πρωί και να πηγαίνουμε στις ασχολίες μας, μετά μια τέτοια αναταραχή που μπορεί να φέρει στη συνείδησή μας αυτή η εικόνα; Για μερικούς δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί αποφεύγουν σχολαστικά να διασταυρωθεί το βλέμμα τους με τέτοιου είδους παραστάσεις, αλλά και όταν συμβεί κάτι τέτοιο σπεύδουν να μετατοπίσουν την προσοχή τους σε κάτι άλλο πιο ευχάριστο, πιο χαρούμενο, πιο “αποφορτισμένο” τέλος πάντων.
Αλλά και οι υπόλοιποι, έστω και αν προς στιγμή στενοχωρηθούν ή και δακρύσουν ακόμη (όπως συνέβη με την εκφωνήτρια του CNN) δεν θα αργήσουν να επανέλθουν στη συνηθισμένη καθημερινότητά τους, η οποία μπορεί να μην είναι και πολύ ευχάριστη αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγριότητα της εικόνας του πολέμου. Οι τελευταίοι έχουν δικαιολογία για την ακύρωση των αντανακλαστικών τους τη σκέψη ότι “και αν στενοχωρηθώ, τί μπορώ να κάνω”; Φυσικά Απολύτως Τίποτε.
Εδώ σηκώνει συζήτηση: Αν το Απολύτως Τίποτε ισούται με το Μηδέν το Τίποτε χωρίς το Απολύτως είναι Κάτι· έστω 10-7 , δηλαδή ένα δεκάκις εκατομμυριοστό. Αν ο πληθυσμός της Ελλάδος είναι δέκα εκατομμύρια, το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό αυτού είναι 1. Νάτη λοιπόν η αφεντιά μας με την 1 ψήφο της, αλλά και τις υπόλοιπες δυνατότητες και ικανότητές της.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτές οι δυνατότητες σε συνδυασμό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook κλπ.) μπορεί να πολλαπλασιαστούν επί δέκα, εκατό γιατί όχι και χίλια. (Προτάσεις για το πως θα υλοποιηθούν αυτές οι δυνατότητες σίγουρα θα καταγραφούν στα “Σχόλια” που θα καταγραφούν στο τέλος). Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι πολλά μέλη της κοινωνίας μας δεν διαθέτουν τη δυνατότητες της μονάδας (1) που αποδώσαμε στην αρχή στον καθένα μας αλλά λόγω φύσεως ή/και θέσεως πολλαπλάσιο αυτής της κατ' εκτίμηση αρχικής αξιολογήσεως.
Ποιός αλήθεια μπορεί να “ποσοτικοποιήσει” τις δυνατότητες του Πάπα, του Πατριάρχη, του Αρχιεπισκόπου, του Πρωθυπουργού, του αρχηγού της αντιπολιτεύσεως και των άλλων κομμάτων, με όλη την κατιούσα ακολουθία, μέχρι τον απλό πολίτη.
Ιδού λοιπόν ότι η “μόχλευση” δεν έχει επίπτωση μόνον στις χρηματιστηριακές αξίες αλλά και στις “δυνητικές” δυνατότητες του κάθε απλού πολίτη.
Θυμούμαι ότι και στον καιρό της δικτατορίας θεωρητικά δεν υπήρχε η παραμικρή δυνατότητα να επηρεαστεί η πορεία της από φωνές διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις, πλακάτ ή συνθήματα ανθρώπων που μας συμπαραστέκονταν στο εξωτερικό, αλλά όσες φορές μειωνόταν η ένταση των εκδηλώσεων αυτών οι πολίτες έσπευδαν να εκφράσουν το παράπονό τους ότι μας ξέχασαν, ότι δεν πονούν και δεν ενδιαφέρονται πια για μας.
Τί να πουν σήμερα οι συνάνθρωποί μας που ζουν το μαρτύριο του σημερινού πολέμου για το ενδιαφέρον μας, τη συμπόνια μας, τη συμπαράστασή μας!
Το “δίχτυ” των Σχολίων του φιλόξενου blog σας έχει ήδη απλωθεί και δεν έχουμε παρά να αναμένουμε τη συγκομιδή του.
Ανδρέας Θωμάς
Πανεπιστημιακός
Σχετικά videos youtube: Five-year-old Omran Daqneesh pulled from rubble in Syria:
https://www.youtube.com/watch?v=I3VPBtorifU (English subtitles)
Omran and Alan: Two tiny symbols of Syrian horror: https://www.youtube.com/watch?v=k4wDHzNbICQ
Images Of Injured Syrian Boy Draws Attention:
https://www.youtube.com/watch?v=Y8j3Ph6WRYo (English subtitles)