Η αντιδικία Πύρρου Δήμα και Αυγής, και το σκότος της στοχευμένης πολιτικής διαλέκτου.

Στις 10 Αυγούστου, η εφημερίδα Αυγή, κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό». Το υπογράφει ο Δημήτρης Χρήστου, ο οποίος ξεκινά με αναφορά στην όντως, κατ' εμέ, σαθρή βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών της άρσης βαρών, και στις προκλητικές σπατάλες που πράγματι έγιναν την εποχή που όλοι φωνάζαμε «κάτσε κάτω από την μπάρα», όπως η ανέγερση του περίφημου «Παλατιού της Άρσης Βαρών» με τις σουίτες και τα massage rooms στην υποβαθμισμένη συνοικία της Νίκαιας, όπου τα παιδιά στα διπλανά σχολεία δεν είχαν καν καλοριφέρ να ζεσταθούν.

Υπέρμαχος της τέλεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, μειοψηφία τότε στην «Ελευθεροτυπία», είχα γράψει σχετικό άρθρο-ρεπορτάζ για αυτήν την κραυγαλέα πρόκληση.

«Η Άρση Βαρών για παράδειγμα, ήταν μια βιομηχανία εισαγωγής και ελληνοποίησης κατασκευής πρωταθλητών που απογειώθηκε λόγω της τεχνογνωσίας και του ρίσκου του ντοπαρίσματος», γράφει ο Χρήστου στην εισαγωγή του επίμαχου άρθρου του.

Έπειτα, και πάλι ορθώς, αναφέρεται  στον μαζικό  αθλητισμό που, εάν είναι σωστός, λέει, καλλιεργείται πράγματι στα σχολεία. Εγώ θα πρόσθετα όμως ότι συνεχίζεται και στα πανεπιστήμια όπου όμως, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου όπου ανθεί και βασιλεύει, στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, ο αθλητισμός είναι ανύπαρκτος και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο «οι κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στα μνημόνια».

Όπως και στα σχολεία, έτσι και στα πανεπιστήμια, οι στρατοί και οι «συμπαθητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον αθλητισμό. Την δική μου εποχή στην Φυσικομαθηματική, για να μπορείς να δώσεις εξετάσεις έπρεπε να έχεις συμπληρώσει συγκεκριμένο αριθμό παρουσιών στη Γυμναστική, που εμείς οι ... επαναστάτες της Αριστεράς εξαγοράζαμε με δήθεν συμμετοχή μας  στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου ή της 28^ης Οκτωβρίου. Το μόνο σπορ που καλλιέργησαν οι Συριζαίοι και οι αντιεξουσιαστές φίλοι τους, και στο οποίο είναι πρωταθλητές κόσμου, είναι εκείνο της καταστροφής κτιρίων και εγκαταστάσεων, καθιστώντας την εκπαίδευση φέουδό τους. Κλειστό επάγγελμα.

Επιπλέον, ο μαζικός αθλητισμός για τον οποίο, θεωρητικά, κάνει λόγο ο αρθρογράφος της Αυγής, αν είναι να έχει πρότυπο εκείνον των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου εφαρμόστηκε και απέφερε άπειρα παγκόσμια ρεκόρ και ολυμπιακά μετάλλια της ντόπας, καλύτερα να λείπει.

(Σημειώνω εδώ, ότι η παλιά ανανεωτική Αριστερά του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και πολλών άλλων, είχε αποστασιοποιηθεί από εκείνα τα μαζικά πρότυπα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει δημιουργήσει μια δική του βερσιόν σοσιαλισμού, που συχνά αποκαλύπτει και γνωρίσματα εκείνης της εποχής του παραπετάσματος).

Ο συντάκτης, εδώ, για να στηρίξει το επιχείρημά του για μαζικό, σχολικό αθλητισμό, κάνει και μία ενδιαφέρουσα αναφορά στις ΗΠΑ, «την πλέον οργανωμένη  - όπως λέει - χώρα σε επίπεδο αθλητισμού και πρωταθλητισμού, με δεκάδες χιλιάδες υποτροφίες σε ταλαντούχους στον αθλητισμό φοιτητές που θέλουν να συνδυάσουν πρωταθλητισμό, μόρφωση και επιστημονική κατάρτιση». Η αναφορά αυτή, προερχόμενη ειδικά από συριζαϊκά στόματα είναι τουλάχιστον ατυχής, αφού μιλάμε για ένα εκπαιδευτικό σύστημα έτη φωτός μπροστά από το δικό μας. Πρώτον, γιατί δεν έχει δώσει στο δημόσιο το μονοπώλιο της εκπαίδευσης. Δεύτερον, διότι εμπλέκει και δεν αποκλείει την επιχειρηματικότητα από τα πανεπιστήμια. Τρίτον, διότι ξοδεύει δις σε έρευνα. Τέταρτον, διότι το ακαδημαϊκό προσωπικό αξιολογείται συνεχώς από την ίδια την πανεπιστημιακή κοινότητα, όχι από κάποιον Φίλη. Πέμπτον, διότι ο αθλητισμός στην Αμερική και στα πανεπιστήμιά της πατάει εξ ολοκλήρου στο μοντέλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Έκτον, … να συνεχίσω;

Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, ο αρθρογράφος της Αυγής, πετάει ξαφνικά και ένα ρητορικό ερώτημα, που είναι και εκείνο που προκάλεσε την αντίδραση του πρώην Ολυμπιονίκη και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Πύρρου Δήμα:

«Άλλωστε τι είδους άθλημα είναι αυτό που ένας πρωταθλητής αγωνίζεται μία ή δύο φορές σε τέσσερα χρόνια από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα, όπως ο Πύρρος Δήμας; Διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών.»

Σε αυτό το ερώτημα, ο Δήμας απάντησε κατ’ αρχάς ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθώς είναι εξαιρετικά εύκολο, λέει, να διαπιστώσει κανείς τις συμμετοχές του από το 1992 έως το 2004 σε πληθώρα αθλητικών αγωνιστικών διοργανώσεων άρσης βαρών, όπως στους μεσογειακούς αγώνες καθώς και στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Στοιχειώδης αριθμητική, προσθέτει, αποδεικνύει ότι ασχολήθηκε τουλάχιστον 15 χρόνια σκληρής προπόνησης και στερήσεων με τον πρωταθλητισμό προκειμένου να καταστεί αυτό δυνατόν. Επομένως, «η εν λόγω φράση ξεπερνά τα όρια εκφοράς μίας κρίσης ή γνώμης, παραποιεί γεγονότα εύκολα διαπιστώσιμα και είναι εξόχως μειωτική και προσβλητική της προσωπικότητάς μου ως αθλητή και ειδικότερα Ολυμπιονίκη». Και θεωρεί κατά συνέπεια ότι «η εν λόγω κρίση αποσκοπεί στην απρόκλητη υποτίμηση και προσβολή μου, καθώς με στοχοποιεί, αναφέροντάς με ονομαστικά, και συμπεριλαμβάνοντάς με σε μία ομάδα «ανύπαρκτων» πρωταθλητών που δεν συμμετείχε σε αθλητικές διοργανώσεις, αλλά μόνο κατόρθωνε, άγνωστο πώς και πάντως όχι με νόμιμους και διαφανείς τρόπους να αποσπά ολυμπιακά μετάλλια”.

Επιπροσθέτως, ο Πύρρος Δήμας εγκαλεί τον αρθρογράφο και για την φράση του «διότι έτσι δεν αγωνίζεσαι για την τιμή της πατρίδος και τη δόξα του αθλητισμού, αλλά για την τιμή της πατρίδος σου, από τα παχυλά πριμ και τα άλλα ευεργετήματα των αργομισθιών», θεωρώντας ότι αυτή «συμπληρώνει και επαυξάνει την εξύβριση και συκοφαντική δυσφήμιση που διενεργείται σκοπίμως, κατά τρόπο που να προκαλείται τεράστια βλάβη στην τιμή και την υπόληψή μου, καθώς παρουσιάζομαι εν τέλει ως ένας αργόσχολος, ύποπτος για ντοπάρισμα, τεμπέλης αθλητής που λάθρα κατέκτησα ολυμπιακά μετάλλια σε 4 συνεχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, αποσκοπώντας στα οφέλη που θα αποκόμιζα εγώ προσωπικά από αυτά».

«Προφανώς διέλαθε της προσοχής του συγκεκριμένου συντάκτη το γεγονός ότι εγώ απεμπόλησα την «αργομισθία» μου στον Ελληνικό Στρατό προκειμένου να υπηρετήσω την χώρα μου από τη θέση του βουλευτή Επικρατείας. Και προφανώς δεν γνωρίζει το έργο που απολύτως αφιλοκερδώς προσφέρω, παρουσιάζοντας σε όλα τα σχολεία της χώρας τις αξίες του αθλητισμού, του ολυμπισμού και του ευ αγωνίζεσθαι», καταλήγει ο Δήμας, στέλνοντας ταυτόχρονα εξώδικο σημείωμα προς την εφημερίδα και τον συντάκτη, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο να καταθέσει και αγωγή.

Ο συντάκτης της Αυγής Δημήτρης Χρήστου, απάντησε μέσω της εφημερίδας, με το εξής κείμενο:

«Αγαπητέ κύριε Δήμα, δηλώσατε ότι θιχτήκατε από το συγκεκριμένο άρθρο που έθεσε το θέμα εξαφάνισης της ελληνικής βιομηχανίας παραγωγής Ολυμπιονικών στην Άρση Βαρών. Δηλώσατε πως θιχτήκατε από την κρίση μου, ότι η Άρση Βαρών έτσι όπως εξελίσσεται, δεν είναι πλέον άθλημα, όταν μεταξύ δύο διοργανώσεων Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές αγωνίζονται μια – δυό φορές. Ενοχληθήκατε από τη φράση, έτσι προγραμματισμένοι μόνο ή κυρίως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αγωνίζονται για την παρτίδα τους και τα άλλα ωφελήματα. Καθώς τέτοια ωφελήματα δεν υπάρχουν για κανέναν άλλο αθλητή του αθλήματος αυτού στις σοβαρές χώρες, επιτρέψτε μου να το θεωρήσω σοβαρό κίνητρο. Ένας Ολυμπιονίκης που σέβεται την αγάπη και τις τιμές του λαού, προσέχει την υστεροφημία του, την οποία στην περίπτωση σας, πλήξατε σοβαρά, νοικιάζοντας το όνομά σας στο ΠΑΣΟΚ -στη χειρότερη περίοδό του- και επί δύο και κάτι χρόνια που μείνατε βουλευτής σχεδόν άφωνος! Και αν αγαπούσατε πολύ το άθλημα που σας ανέδειξε δεν θα προσπαθούσατε να υπερασπιστείτε τα κακώς κείμενα της εποχής Σγουρού, τότε που είχε μετατρέψει την ομοσπονδία σε κάτι σαν κλαδική του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η ελεύθερη γνώμη μου και με αυτή προσπάθησα να φανώ χρήσιμος, αναδεικνύοντας το ζήτημα της εξαφάνισης του αθλήματος και όχι ασφαλώς να σας θίξω προσωπικά».

H τελευταία φράση «δεν είχα σκοπό να σας θίξω προσωπικά», είναι η μόνιμη επωδός στην Ελλάδα εκείνων που είχαν και παραείχαν σκοπό να κάνουν ακριβώς αυτό. Απλώς το λένε κατόπιν εορτής, έπειτα από συμβουλή του δικηγόρου τους, ξέροντας ότι τα δικαστήρια, παρά να μπούνε στην ουσία μιας υπόθεσης, προτιμούν να πουν «να ορίστε, ο άνθρωπος δεν ήθελε να σας θίξει, δεχτείτε το αυτό ως συγγνώμη, και να πάμε όλοι σπίτια μας ευχαριστημένοι».

Είναι για μένα σαφές από το άρθρο του Χρήστου ότι η επιλογή της αναφοράς ειδικά στον Πύρρο Δήμα ήταν επί σκοπού.

Να τι έγραψε στον λογαριασμό του στο facebook ο συγγραφέας και παλιός γνώριμος του ΣΥΡΙΖΑ (υπήρξε βουλευτής του), Πέτρος Τατσόπουλος:

«Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε καθόλου τον "διάλογο" του Πύρρου Δήμα μ' έναν συντάκτη της "Αυγής", όπου, στην τελική, ο συντάκτης τον μέμφεται επειδή κατέβηκε στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ, ενώ αν κατέβαινε με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχα κατέβει εγώ, θα ήταν προφανώς ο σούπερ ντούπερ αθλητής του γαλαξία. Δεν ξέρω. Πολλοί φίλοι μου πιστεύουν ότι η "Αυγή" συν τω χρόνω μεταλλάσσεται σε μια ανοιχτά φασιστική εφημερίδα, υπό την έννοια ότι ενστερνίζεται πλήρως το δόγμα "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και δολοφονούμε τον “χαρακτήρα” του με συνοπτικές διαδικασίες". Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ΑΚΟΜΗ φασιστική, αλλά τείνει να γίνει με γοργούς ρυθμούς. Έχει χάσει προ πολλού τη ψυχραιμία της και καθημερινά πυκνώνουν τα άρθρα με πολιτικό βάθος γούρνας. Δεν ξέρω επίσης αν αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Ελπίζω να είναι».

Αυτό το όποιο δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας, το έχω ζήσει στο πετσί μου τα τελευταία χρόνια σε διάφορα δημοσιογραφικά μαγαζιά, και ξέρω καλά πως μεθοδεύεται, πράγματι με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό που ο Τατσόπουλος ονομάζει «δολοφονία χαρακτήρων».

Φράσεις όπως, «να μας πει ο κύριος Τάδε πόσα έπαιρνε όταν εργαζόταν εκεί;», ή «ποιος διόρισε την γυναίκα του στην Δείνα υπηρεσία;», ή «να απαντήσει ο κύρος Ταδόπουλος στο ερώτημα Χ» (και ακολουθεί κάτι που ευθέως καταδικάζει τον κατά ΣΥΡΙΖΑ ένοχο), κλπ, είναι δεδομένη και χιλιοφαρμοζομένη τακτική.

Το έχω διαπιστώσει επίσης και επιστημονικά πια, στα πλαίσια εργασίας που εκπονώ για την «πολιτική διάλεκτο του ΣΥΡΙΖΑ» (The Political Discourse of SYRIZA), φορέας του οποίου είναι βεβαίως η «Αυγή», καθώς και άλλα προσκείμενα σε αυτόν φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Τα επίσημα αλλά και άτυπα δελτία τύπου από το Μέγαρο Μαξίμου, στα υπόγεια του οποίου έχει στηθεί κανονικά ένας ολόκληρος μηχανισμός προπαγάνδας, ξεχειλίζει από αναφορές που στιγματίζουν και πολλές φορές απειλούν όσους δεν είναι με το μέρος της κυβέρνησης, ή που έχουν πει κάτι που αυτή θεωρεί ευθέως ως εχθρική ενέργεια, ενίοτε και ως αντεθνική, εξυπηρετούσα αλλότριους σκοπούς.

Γι’ αυτούς, και άλλους πολλούς λόγους, θεωρώ ότι ο Πύρρος Δήμας καλώς εγκαλεί την εφημερίδα και τον συντάκτη της.

Υ.Γ.: Κάποιοι θα πουν, και ίσως ως έναν βαθμό να έχουν καλό λόγο που το λένε, ότι με τόσα άλλα, πολύ σοβαρά θέματα, να αιωρούνται γύρω μας «πως εσύ, κύριε, αλλά και πλείστοι συνάδελφοί σου, ασχολείσαι τώρα με το τι έγραψε μια βαμμένη φυλλάδα για τον Δήμα;». Η βασική απάντηση που έχω, βρίσκεται ίσως στην τελευταία παράγραφο του κειμένου μου. Η ελευθεροτυπία εν καιρώ κρίσης ανάγεται σε μέγα ζήτημα. Και δεν ασχολούμαστε μόνο εμείς με αυτό. Εδώ όμως υπάρχει και το επιπρόσθετο στοιχείο του δημοσιογραφικού bullying, κυρίως από τα Μέσα εκείνα τα οποία σου δίνουν την εντύπωση πως, «τώρα που ήρθαμε εμείς στα πράγματα,…», και τα υπόλοιπα τα ξέρετε.