«Πού΄σαι Θανάααασή;»

Στις 30 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τον θάνατο της Κάλιας. Πήγα στο Κοιμητήριο Παπάγου να της πάρω λίγα λουλούδια, να ανάψω το καντήλι και να της πω ότι δεν πέρασε μέρα που να μην την σκεφτώ.

Εκεί που καθάριζα το μνήμα και τακτοποιούσα τα λουλούδια, ένα απότομο κορνάρισμα με έκανε να τρομάξω. Είχα κλείσει το μικρό δρομάκι όπου ήταν ο τάφος της, και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να περάσουν για να πάνε στον «δικό τους».  Αμέσως, έτρεξα και μετακίνησα το αυτοκίνητό μου.

Και τότε, μόνο, πρόσεξα ότι οδηγός του άλλου αυτοκινήτου, ενός σκούρου μπλε Audi A6, ήταν ένας Φιλιπινέζος, ότι στο πίσω κάθισμα κάθονταν μία κυρία, από αυτές που λέμε «καθωσπρέπει», μαζί με την περίπου 15-17 χρονών κόρη της, και ένα τρισχαριτωμένο σκυλάκι κανίς, που μετά από λίγα λεπτά, διαπίστωσα ότι φορούσε και μία ωραιότατη ροζ και λευκή διπλή κορδέλα γύρω από τον λαιμό και το φωνάζανε «Μπούμπη».

Ο Φιλιπινέζος στάθμευσε λίγο πιο πέρα και, μόνος αυτός, βγήκε από το αυτοκίνητο. Πήγε σε έναν από τους τάφους εκεί, και άρχισε, όπως και εγώ πρωτύτερα, να περιποιείται τα λουλούδια, να ανάβει το καντήλι, και να ανάβει τα καρβουνάκια για να λιβανίσει. Η «καθωσπρέπει κυρία» μιλούσε στο κινητό και έλεγε σε μια φίλη της ότι «είναι τα τρίχρονα του Θανάση σήμερα, και ήρθα να του ανάψω ένα κερί», ή κόρη της είχε ακουστικά στο αυτί και ίσως να άκουγε από το i-Pod της το τελευταίο χίτ της Lady Gaga, και το σκυλάκι έκανε τσαχπινιές γύρω από τον Φιλιπινέζο, που άκουσα να τον φωνάζουν Μπέντζαμιν.

Η παράσταση διήρκησε περίπου 15 λεπτά. Μάνα και κόρη δεν βγηκαν καθόλου από το αυτοκίνητο. Ο Μπέντζαμιν τέλειωσε τις δουλειές του, μάζεψε τον «Μπούμπη», και έφυγαν όλοι από εκεί πού’ρθαν.

Δεν άντεξα, και πήγα στον τάφο του Θανάση. Θα πρέπει να ήταν ο άνδρας της «καθωσπρέπει κυρίας», ο πατέρας της μικρής. «Στρατιωτικός», έγραφε στη πλάκα. Θανών 30 Σεπτεμβρίου 2007, ετών 57 ο καυμένος.

Η Εκκλησία λέει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τους πεθαμένους μας. Να τους κάνουμε μνημόσυνα, να περιποιούμαστε τους τάφους τους και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Διότι, όπως λένε οι Γραφές, οι πεθαμένοι μας αναπαύονται όταν τους μνημονεύσουμε, και, εάν είναι να κερδίσουν κάποτε την Βασιλεία των Ουρανών, θα είναι γιατί ο Θεός άκουσε τις προσευχές όσων μείναμε πίσω.

Ο προσφιλής μας Θανάσης, σκέφτηκα, θα πρέπει, επομένως, να είναι ήσυχος και ευτυχισμένος εκεί που είναι. Να’ναι καλά ο Μπέντζαμιν που, εκτός του ότι μας καθαρίζει τα σπίτια,  προσέχει τα παιδιά, τα πάει στα ιδιαίτερα και στον γιατρό, μας κάνει τα ψώνια, ποτίζει τον κήπο, ετοιμάζει το εξοχικό, βγάζει τον σκύλο βόλτα, ... , εκτός όλων αυτών, και άλλων τόσων, φροντίζει και για τη σωτηρία της ψυχής των πεθαμένων μας. Αμήν!