"Καθώς ολοκλήρωνα, ή πρωτοπαρουσίαζα αυτές τις μουσικές (σ.σ.: από την τελευταία του δουλειά, με έντονο στίγμα την συμφωνική μουσική), η Ελλάδα προσπαθούσε να επιβιώσει ανάμεσα σε μνημόνια και εξεταστικές επιτροπές. Κάθε φορά που επέστρεφα στην Αθήνα από ακόμα μια πρόβα στην Αγία Πετρούπολη ή μια συναυλία στο Βερολίνο, σκεφτόμουν ότι ενώ λίγο καιρό παλιότερα έλεγα να φύγω οικογενειακώς αό την Ελλάδα, με όλη την ευγνωμοσύνη που τηςε έχω, τώρα το έχω ήδη ξεχάσει. Εδώ είμαι, εδώ ζω, εδώ αγαπώ, εδώ πονώ. Δεν με θέλω τουρίστα, σε διαδήλωση την Πρωτομαγιά στη Γερμανία η τη Γαλλία...
Θα κάτσω εδώ, να δεχτώ το δώρο της ταπείνωσης. Όχι αυτής που προκύπτει απ' τα χρέη μας προς τραπεζίτες και οργνισμούς, ποσώς μ' ενδιαφέρουν αυτά. Αλλά της ταπείνωσης του ανθρωπου που, ενώ μικρός ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, στη δύσκολη στιγμή δεν μπορεί ούτε τη γειτονιά του να κάνει καλύτερη. Οχι πως ήταν εύκολα ή δίκαια τα πράγματα πιο παλιά, όμως τώρα θα φανούν πολλά: Τί είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε, ποιές πολυτέλειές μας θ βαραίνουν όταν ο φίλος δεν θα έχει να ταίσει τα παιδιά του, ποι΄λες λύσεις θα γυρέψουμε, ποιόν κόσμο θα ονειρευτούμε, με τι θα ανταλλάξουμε όσα καί όσους μας έφεραν εδω, με ποιά ευγένεια θα πολεμήσουμνε, πόσο θα αγαπηθούμε;
Εδώ λοιπόν, να με δω στην πράξη. Γιατί στα λόγια υπήρξα αρκετά καλός..."
Διάβασα κιεγώ τη συνέντευξη του Αλκίνοου.
ReplyDeleteΈκοψα τις σελίδες και τις κράτησα στο "αρχείο" μου. Για να έχω να διαβάζω και να συνέρχομαι...