Απόσπσμα αό άρθρο του Δημήτρη Α.Σεβαστάκη, ζωγράφου και καθηγητή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, στο φύλλο 20.10.2010 της "Ελευθεροτυπίας". Το άρθρο, που μπορεί να το διαβάσει κάποιος ολόκληρο στο http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=20/10/2010&s=en-staseis, καταγίνεται με φαινόμενα που σαν να τα ανακαλύψαμε όλοι ξαφνικά, αλλά η ρίζα τους, ξέρουμε, μπήκε πολλά χρόνια πρίν.
Αυτή η αποσύνθεση του ιστού, η έκπληκτη εξάλειψη της αλληλεγγύης, η χαιρεκακία ή η ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις, η διάχυση μιας ασύλληπτης πολύπλευρης βίας (που απλώς την εξιλεώνει το κοινό έγκλημα) είναι σκοτεινές πολιτιστικές παράμετροι που διευρύνονται.
Εχουν αλλάξει όλα λοιπόν; Σίγουρα έχουν κερδηθεί η σκοτεινιά και η μελαγχολία. Είμαστε η γενιά των ανάξιων που παραλάβαμε την Ελλάδα των πατεράδων μας, την οικοδομική Ελλάδα που δούλευε κι έστελνε τον Παναθηναϊκό στο Γουέμπλεϊ, που αγόραζε μαζικά τα μολυβί, ελληνικής συναρμολόγησης, σεντάν και παραδίδουμε μια χαμένη Ελλάδα, αζήτητη, με απούλητα διαμερίσματα, κλέφτρα και με πέντε γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ωραία και στρογγυλή μυθολογική κατασκευή πλασμένη όχι για να διορθωθούν η δανειακή λύσσα και η καταναλωτική βλακεία, όχι για να αλλάξουν τα πατροπαράδοτα ελαττώματα του «πολιτικού μέσου» και του «κατ'εξαίρεση διορισμού», όχι για να μειωθεί η πολιτική δύναμη του μιζαδόρου και του παράσιτου, αλλά για να υποσταλεί το ελάχιστο απόθεμα ορθολογισμού και λογικής: η αξιοπρέπεια. Η πιο λογική και αποδοτική συλλογική αρετή, η αξιοπρέπεια, η απόφαση να επιμείνεις, η απόφαση δηλαδή να αγαπήσεις, να αντέξεις, να νοήσεις τον εαυτό σου ως μια υποσύνολη -ακέραια όμως- ποιότητα, αποτελεί τον κεντρικότερο εχθρό της μιντιακής φιλολογίας που μεγαλουργεί.
No comments:
Post a Comment