Καλησπέρα από την Κύπρο, όπου ο χειμώνας της αργεί, αλλά ο κόσμος είναι κουμπωμένος όπως δεν τον έχω ξαναδεί. Γεύτηκε τον τυφώνα του "κουρέματος" τον περασμένο Απρίλιο - Άνοιξη, σου λέει!... - και τώρα περιμένει να δει, να καταλάβει, να νοιώσει, άν "αυτό ήταν;", ή αν "δεν είδαμε τίποτα ακόμα". Νομίζω, φοβάμαι, πως ειν' το δεύτερο. Αλλά οι Κύπριοι έχουν υπομονή. Έχουν ψυχραιμία. Έχουν δύναμη και αντοχή. Και έχουν, πάνω απ' όλα, κάτι που δεν έχουμε εμείς στην Ελλάδα: ενότητα. Και θα τα καταφέρουν. Είμαι σίγουρος.
Εδώ είμαστε, λοιπόν, ευχαριστω που ειστε μαζί, όσοι είστε, και ξεκινάμε την "εκπομπή" με ένα καταπληκτικό κομμάτι του Ράντι Νιούμαν, που μάλιστα γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Νοεμβρίου 1948. Είναι το I Think It's Going To Rain Today (Νομίζω πως θα βρέξει σήμερα), και ακούγοντάς το πάλι, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε κάποτε ο Πολ Μακάρτνεϊ που έλεγε γι' αυτόν ότι "είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής μας".
Καλή ακρόαση.
Εδώ είμαστε, λοιπόν, ευχαριστω που ειστε μαζί, όσοι είστε, και ξεκινάμε την "εκπομπή" με ένα καταπληκτικό κομμάτι του Ράντι Νιούμαν, που μάλιστα γεννήθηκε σαν σήμερα, 28 Νοεμβρίου 1948. Είναι το I Think It's Going To Rain Today (Νομίζω πως θα βρέξει σήμερα), και ακούγοντάς το πάλι, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε κάποτε ο Πολ Μακάρτνεϊ που έλεγε γι' αυτόν ότι "είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής μας".
Καλή ακρόαση.
Υπέροχο κομμάτι!
Αλλά, καθώς το άκουγα, και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο twitter, είδα την είδηση ότι στον ΔΟΛ εξαπολύθηκε και νέο κύμα απολύσεων και ότι ετούτη την ώρα "πέφτουν και τα τηλεφωνήματα σε πολλούς δημοσιογράφους" που από αύριο δεν θα έχουν δουλειά.
Και, επειδή αυτό το "σοκ" το έζησα όταν η ψευτοεπαναστάτρια Μάνια Τεγοπούλου έκλεισε την "Ελευθεροτυπία" αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους με απλήρωτους μισθούς πολλών μηνών, και χωρίς να καταβάλει καμία αποζημίωση, θέλω να πω δυο λόγια:
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος κλάδος εργαζομένων, από τότε που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, που να έχει πληγεί τόσο έντονα, όσο αυτός των δημοσιογραφων.
Και ταυτόχρονα, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος κλάδος εργαζομένων που να μην έχει λοιδωρηθεί και καθυβριστεί από επώνυμους και ανώνυμους, όσο ο δημοσιογραφικός.
Μας έβαλαν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και πάνω του έρραψαν τη ταμπέλα "αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι". Πολλές φορές ένοιωσα πως αν ζούσαμε σε εποχή με ναζιστική επικράτηση και νοοτροπία, θα μας έρριχναν όλους στα κρεματόρια.
Όμως: Ακόμα και για εκείνους, τους λίγους κατα τη γνώμη μου, που εξώκειλαν, που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, που υποτάχθηκαν σε άλλα συμφέροντα, που "πουλήθηκαν" αν θέλετε, που καταπάτησαν κάθε έννοια δεοντολογίας, δεν αποδέχομαι με τίποτα αυτήν την ανθρωποφαγική "λύση" του "κραμάστε τους όλους", που τόσο έχει μολύνει τα τελευταία χρόνια τη δημόσια ζωή του τόπου μας.
Απόψε, κάποιοι συνάδελφοί μας στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, θα μάθουν ότι από αύριο δεν έχουν δουλειά. Και αμέσως, θα τους πλημμυρίσει το ερώτημα "και τι θα κάνω τώρα;". Ερώτημα, που βασανίζει πάνω από 1 εκατομμύρια συμπολίτες μας που επίσης έχουν χάσει τις δουλειές τους.
Χριστούγεννα έρχονται. Τι γιορτές θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Ακούμε την Καναδή συνθέτρια-τραγουδίστρια Λορίν Μακένιτ, στο χριστουγεννιάτικο Good King Wenceslas.
Συνεχίζω την εκπομπή, με ένα εμβληματικό κομμάτι τριών σπουδαίων κιθαριστων. Του Πάκο Ντε Λουτσία. Του Άλ Ντι Μέολα. Και το Τζόν Μακλάφλιν. Είναι το Mediterranean Sundance, Ο Μεσογειακός Χορός του Ήλιου, και είναι από ζωντανή συναυλία τους.
Η θάλασσα της Λεμεσού, τις νύχτες είναι συναρπαστική. Δεν την βλέπεις, αλλά την ακούς. Ακόμα κι όταν έχει απόλυτη άπνοια! Την ακούς διότι όλο και κάποιο φως αντικατοπτρίζεται μέσα της, και αυτό το φως έχει μια κίνηση, έστω και ανεπαίσθητη, που σου δημιουργεί μέσα σου έναν ήχο. Είναι αυτό που τόσο ωραία ο Πορτοκάλογλου λέει "θάλασσά μου σκοτεινή", και με αυτό σας καληνυχτίζω.
No comments:
Post a Comment