Σαν σήμερα, 10 Νοεμβρίου του 1891, πέθανε σε ηλικία μόλις 37 ετών ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές στον κόσμο, ο Arthur Rimbaud. Ενα παιδί, ουσιαστικά, που είδε τον κόσμο με τη ψυχή ενός σοφού ενήλικα, και τον ξεγύμνωσε όσο δεν φανταζόταν τότε κανείς ότι μπορει να ξεγυμνωθεί ο ποιητικός λόγος, μέχρι τα 19 του χρόνια, ..., και τέλος! Ό,τι έγραψε, ως τότε. Από εκεί και ύστερα, περισυλλογή.
Από το "Μια Εποχή στην Κόλαση", σε μετάφραση Χριστόφορου Λιοντάκη από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη, ένα από τα 100 βιβλία που θα ήθελα, αν γινόταν, να έπαιρνα και εγω μαζί μου όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο "Η Αστραπή":
Η ανθρώπινη εργασία! Η έκρηξη που φωτίζει κάπου κάπου την άβυσσό μου.
"Τίποτα δεν είναι μάταιο. Εμπρός, ζήτω η επιστήμη!" κηρύσσει ο σύγχρονος Εκκλησιαστής, δηλαδή όλος ο κόσμος. Κι' όμως, οι ελεεινοί και οι κηφήνες κλείνουν με τα πτώματά τους το δρόμο των άλλων... Αχ! γρήγορα, κάντε πιο γρήγορα, εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές, οι αιώνιες ... θ' αφήσουμε να μας ξεφύγουν; ...
-- Τι να κάνω; Την εργασία την έχω δοκιμάσει και η επιστήμη είναι πολύ αργή... Ας καλπάζει η προσευχή, ας αστράφτει κι ας βροντά ... είναι ολοκάθαρο. Πολύ αλό, και κάνει τόση ζέστη. Θα τα καταφέρουν και χωρίς εμένα. Ξέρω το χρέος μου, και θα είμαι περήφανος, όπως τόσοι άλλοι, παραμελώντας το."
No comments:
Post a Comment