H Ρωσίδα σοπράνο Άννα Νετρέμπκο, και η Λετονή μέτσοσοπράνο Ελίνα Γκαράντσα, στη περίφημη Βαρκαρόλα από τα Παραμύθια του Χόφμαν, του Ζακ Όφφενμπαχ. Κλασσική μας επιλογή, σε τούτη τη μεταμεσονύχτια εκπομπή, που έξω βρέχει όμορφα, και μέσα μου στροβιλίζομαι άγρια...
Απλώνω μπροστά μου τις ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων, και θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου Ελλάδος.
Ξεκινώ από την άθλια παράσταση στη Βουλή με την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης που κατέθεσε ο απειροελάχιστος Τσίπρας, και ανέλαβαν να υποστηρίξουν ο κατώτερος του αξιώματός του Σαμαράς, και ο αχαλίνωτος στυλοβάτης του Βενιζέλος.
Στέκομαι για λίγο στην αθλιότητα των Πανεπιστημίων μας, που δεν ξέρω ποιά από ποιούς αρχίζει και σε ποιούς τελειώνει. Η ουσία είναι ότι παραμένουν κλειστά και ανενεργά 2 από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ της χώρας, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο, και όμηροι εκείνοι οι φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν και όχι να κάνουν χαβαλέ.
Σε αυτούς, μόνο, εναποθέτω τις λιγοστές ελπίδες μου. Ό,τι, όπως έκαναν και εκείνοι μερικών σχολών του Πολυτεχνείου, που υπερέβησαν τα κομματικά και ψήφισαν στις συνελεύσεις τους να επιστρέψπουν στα μαθήματα, έτσι θα ξεσηκωθούν εναντίον κάθε προσώπου, ή ομάδας, ή παράταξης που στα μάτια τους εκπροσωπεί πιά το κατεστημένο, το ξεπερασμένο, το εγκεφαλικά νεκρό.
Στην επόμενη είδηση, ..., Τατσόπουλος! Ο λόγος του (τον οποίο δεν επιθυμώ να χαρακτηρίσω, διότι δεν με ενδιαφέρει), ενοχλεί τους αρτηριοσκληρωτικούς του κόμματός του, φαίνεται. Και θέλουν να τον πετάξουν, αλλά δεν το κάνουν. Διότι ακόμα πανηγυρίζουν για το ... κέρδος της Τσάκρη, που διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ επειδή ψήφισε "ναι" στην πρόταση μπομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Μικροπολιτική αίστευτης βλακείας, που δεν ενδιαφέρει κανέναν λογικό πολίτη.
Αλλά υπάρχουν τέτοιοι, αναρωτιέμαι μερικές φορές; Ποιοί είναι, και πόσοι; Διότι και σε αυτούς έχω ποντάρει πολλές ελπίδες μου, αλλά εάν μάθω πως είναι πέντε-πέντε-δέκα, ας αποσύρω καλύτερα το στοίχημα, και ας αποσυρθώ κι εγω από το νεοελληνικό σκηνικό.
Από την συναυλία που δόθηκε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου για τα 10 χρόνια του μιούζικαλ Les Miserables, ακούμε την εξαιρετική Ruthie Henshall στο I Dreamed A Dream.
Οι δυνάμεις μου λιγοστεύουν. Η υπομονή μου εξαντλείται. Μέχρι τώρα, κρατιόμουν από τα μικρά, πιστεύοντας ότι η κρίση, ναί, μπορεί να είναι και μία ευκαιρία.
Όμως, κι αυτό έγινε σύνθημα πολυφορεμένο, ώσπου και ξέφτισε. Διότι έβγαινε από στόματα ανθρώπων που ανέκαθεν θεωρούσαν ότι τα λόγια είναι αρκετά για να κινούν τα νήματα αυτής της κακομοίρας χώρας, και να την οδηγούν εκεί όπου πιστεύουν ότι είναι ο παράδεισός της.
Βλέπω την ευκαιρία να χάνεται.
Εκείνοι που κάποτε είχαν σύνθημα και πίστη τους "να τα αλλάξουμε όλα", τώρα δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Υπόσχονται, μάλιστα, πως άν έρθουν αυτοί στα πράγματα, θα ... αποκαταστήσουν και πάλι τα παλιά, και ότι όλα, επομένως, θα είναι ωραία, "όπως πριν". Το χειρότερο, είναι ότι υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που τους πιστεύουν.
Τι κρίμα, τόσος κόσμος, να σου προκαλεί μόνο οίκτο!
Τι κρίμα, τόσοι δυστυχισμένοι, να μην έχουν καταλάβει ότι στο χέρι τους είναι να ξεκολλήσουν από το τέλμα...
The Queen. I want to break free!
Η πιο μεστη κουβέντα που άκουσα τον τελευταίο καιρό, ήταν από τον πατέρα ενός εκ των δύο νεαρών (δεν θυμάμαι ποιού, συγχωρέστε με), που δολοφονήθηκαν κάτω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής τον περασμένο μήνα.
"Πρέπει τους νέους μας να τους ησυχάσουμε. να τους ηρεμήσουμε".
Bob Marley. Redemption Song.
Καληνύχτα...
No comments:
Post a Comment