ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΕΣ – ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΟΥΣ. Τους απασχολούμε στα σπίτια μας, στις δουλειές μας, στα σκάφη αναψυχής μας. Δεν ειν’ απλώς, δηλαδή, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» - είναι δικοί μας άνθρωποι. Μεγαλώνουν τα παιδιά μας, φροντίζουν τους αρρώστους μας, καθαρίζουν τα σπίτια μας, βγάζουν βόλτα τα σκυλιά μας, ακόμα και στα κοιμητήρια τούς παίρνουμε μαζί για να καθαρίζουν τους τάφους των πεθαμένων μας.
ΤΙΣ μέρες αυτές, δεν υπάρχει Φιλιπινέζος ή Φιλιπινέζα στη δούλεψή μας (ναι, τόσο πολύ έχει … προχωρήσει η κοινωνία μας), που να μη βιώνει μια προσωπική τραγωδία εξαιτίας του φοβερού τυφώνα Χαγιάν που έχει σαρώσει τη χώρα τους, αφήνοντας τουλάχιστον 10.000 νεκρούς και περισσότερους από 650.000 εκτοπισμένους από τις πόλεις, τα χωριά και τα σπίτια τους. Δεν υπάρχει οικιακή βοηθός στην Ελλάδα και στη Κύπρο που κάποιοι άνθρωποι δική της να μην έχουν χαθεί ή εκτοπιστεί. Κοιμούνται και ξυπνούν όλες αυτές τις μέρες, με αγωνία και θλίψη. Κι’ όμως, πολύ λίγη σημασία τους δίνουμε διότι, ως γνωστόν, έχουμε τα δικά μας προβλήματα. Τα οποία, ως γνωστόν πάλι, είναι πάντα σημαντικότερα από τα προβλήματα των άλλων!
ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ υπάρχουν, είμαι σίγουρος. Μιλώ για εκείνους που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον και συμπαρίστανται στους ανθρώπους αυτούς. Ξέρω οικογένειες που, τουλάχιστον αυτές τις μέρες, έχουν απαλλάξει το προσωπικό τους από τις περισσότερες εργασίες τους, και τους έχουν δώσει χρόνο και λίγο χρήμα ώστε να μπορούν να επικοινωνούν με τους δικούς τους στις Φιλιππίνες, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, να μεταβαίνουν στη πρεσβεία τους, ή έστω να συναθροίζονται εδώ με άλλους συμπατριώτες τους ώστε να παρηγορούνται και να μοιράζονται την αγωνία και τη στεναχώρια τους.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όμως, και εκείνοι οι εργοδότες, που σχεδόν δεν έχουν πάρει είδηση τι συνέβη στις Φιλιππίνες, και δεν έχουν αισθανθεί επομένως την ανάγκη να συμπαρασταθούν ηθικά, κυρίως, αλλά και υλικά, αν χρειαστεί, στο προσωπικό τους. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες Φιλιππινέζοι απασχολούνται στη χώρα μας. Αλλά ξέρω ότι εάν όλοι τους, συντονισμένα, αποφάσιζαν μια μέρα να κάνουν απεργία, έτσι για την ηρεμία της ψυχής τους, δίχως οικονομικό αίτημα (που μεταξύ μας, το δικαιούνται, αφού αμείβονται πενιχρά), τα μισά νοικοκυριά θα πάθαιναν νευρικό κλονισμό. Ποιός θα σκουπίσει; Ποιός θα σιδερώσει; Ποιός θα πάει με το τρίτο αυτοκίνητο να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ; Ποιός θα είναι σπίτι όταν έρθουν τα παιδιά; Ποιός θα πάει τον παππού στη τουαλέτα; Ποιός θα κάνει μπάνιο τη γιαγιά;
Η ΕΙΔΗΣΗ της καταστροφής από τον Τυφώνα Χαγιάν, είναι ίσως από τις τραγικότερες της χρονιάς αυτής. Απείρως τραγικότερη και από την οικονομική κρίση στη Κύπρο και στην Ελλάδα μαζί. Εμείς, χάσαμε κάποιες καταθέσεις, ή ακόμα και τις δουλειές μας. Αυτοί, έχασαν δικούς τους ανθρώπους, και τα σπίτια τους. Τουλάχιστον, όσοι στη Κύπρο έχουν βιώσει και τέτοιες απώλειες, αλλά και εμείς εδώ που οι παππούδες και προπαππούδες μας βίωσαν τον εκτοπισμό, την πείνα και άλλα δεινά, ας κάνουμε κάποτε-κάποτε μια μικρή παύση, και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε και να δούμε μερικά πράγματα στη σωστή τους διάσταση ξανά. Δηλαδή, όταν λέμε στον εαυτό μας καμιά φορά «πω-πω καταστραφήκαμε», να σκεφτόμαστε δυό δορές πριν το εκστομίσουμε…
No comments:
Post a Comment