"ME TH ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

Μετά την τελετή του Αγιασμού των Υδάτων σήμερα, στον Πειραιά, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έκανε μια λιτή δήλωση που εμπεριείχε και το νόημα της ημέρας, αλλά και την πίστη του ότι θάρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο. "Με τη δύναμη του Θεού", είπε, "θα τα καταφέρουμε".

Εμένα δεν μ' ενόχλησε αυτή η δήλωση. Μου αρέσει, αντίθετα, που ένας Πρωθυπουργός λέει αυτό που αισθάνεται, χωρίς να το έχει φιλτράρει από επικοινωνιολόγους, χωρίς να θίγει κανέναν, και χωρίς "μεγαλοστομίες".

Διάβασα, κάτω από την είδηση στο www.tanea.gr, σχόλιο ενός αναγνώστη, που λέει:

"Όταν οι πολιτικοί, οι γιατροί και γενικά όσοι κάνουν κουμάντο (με την στενότερη ή ευρύτερη ένοια) της ζωής μας, επικαλούνται το θεό, ανησυχώ πολύ."



Εγώ, δεν συμφωνώ. Δεν θέλω τη θρησκεία να μπαίνει στα πόδια της πολιτικής - έγραψα, μάλιστα, πρόσφατα στον "Φιλελεύθερο" στη Κύπρο, ένα άρθρο στο οποίο επιρίνω έντονα τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσοστόμου Β', που περισσότερο πολιτεύεται παρά θρησκεύεται.

Όμως, δεν θεωρώ ότι όταν ένας άνθρωπος (πολιτικός, γιατρός, προπονητής, ή οτιδήποτε) λέει "με τη δύναμη του Θεού θα τα καταφέρουμε" σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν καταβάλλει καμμία προσπάθεια και ότι τα εναποθέτει όλα στον Ύψιστο.

Προσωπικά δε, προτιμώ έναν άνθρωπο που να έχει πίστη (όποια πίστη και εάν θέλει), παρά έναν άλλον που δεν πιστεύει σε τίποτα. Η ιατρική είναι γεμάτη από ιστορίες ασθενών που ανταποκρίθηκαν καλύτερα σε θεραπείες επειδή είχαν πίστη μέσα τους. Οι ιστορίες αυτές δεν είναι "θαύματα", αλλά έχουν επιστημονική τεκμηρίωση, που συνδέει πιά την ψυχολογική κατάσταση ενός ασθενούς με την αποτελεσματικότητα ή όχι της θεραπείας που λαμβάνει.

Αλλά ακόμα. Όταν ένας γιατρός φτάσει στο σημείο να πεί στους συγγενείς ενός ασθενούς "κάναμε ό,τι μπορούσαμε, ο Θεός μόνο αν βοηθήσει", αυτό δεν δείχνει "επικίνδυνη αδυναμία του γιατρού", αλλά επίγνωση ότι ο άνθρωπος, μόνος του, δεν μπορεί να τα πετύχει όλα.