Νά πάμε, όμως, και λίγο παρακάτω τώρα, χωρίς νά έχουμε το μόνιμο κόμπλεξ ότι "θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα" και ότι "θα γίνουμε σαν τους άλλους";
Έβλεπα απόψε, για πολλοστή φορά μάλιστα, αυτό το βιντεάκι από την συγκλονιστική συναυλία που έδωσε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου η Adele. Μια σπουδαία Αγγλίδα συνθέτις και τραγουδίστρια, που ακούγοντάς την δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μια τόσο "μεγάλη" και "σωστή" φωνή βγαίνει από το στόμα μιας κοπέλλας μόλις 25 ετών.
Έβλεπα, λοιπόν, το βίντεο, που την δείχνει να ερμηνευει 2 τραγπούδια, στο φινάλε της συναυλίας. Η ατμόσφαιρα στο Royal Albert Hall ήταν καταπληκτική. Ο κόσμος όρθιος, συγκινημένος, τραγουδούσε μαζί της, την χειροκροτούσε συνέχεια, και χόρευε κιόλας. Ένα παραγματικό πανηγύρι κεφιού.
Και σκέφτηκα, τότε, τις δικές μας ιδιαιτερότητες. Τους ελάχιστους, ή και ανύπαρκτους σχεδόν χώρους (εάν εξαιρέσει κάποιος το Μέγαρο Μουσικής, το Ηρώδειο, τον Λυκαβηττο, το Θέατρο Βράχων, και άλλα λίγα), όπου μπορεί να πάει κανείς και να απολαύσει μια σπουδαία συναυλία, σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, χωρίς "πρώτα τραπέζια πίστα", χωρίς τσιγάρα, ποτά και άγρια ξενύχτια.
Άκουγα και την Ελενίτσα Τσαλιγοπούλου το απόγευμα στο Novasports FM, να λέει το ίδιο πράγμα. Πόσο, δηλαδή, όλες αυτές οι μεγάλες ή και μικρότερες πίστες και μουσικές σκηνές έχουν σκοτώσει τελικά το τραγούδι, μη μπορώντας να απεξαρτηθούν από την "ελληνική ιδιαιτερότητα" του "βάλτε μου να πιώ", ή του "άναψε το τσιγάρο, δώσ' μου φωτιά".
Εάν θέλουμε να μιλήσουμε για γνησια, ατόφια ελληνική διασκέδαση, αυτή είναι η λαική ταβέρνα. Εκεί, μάλιστα. Να φας, να πιείς, να τραγουδήσεις με τη ψυχή σου. Να φέρεις και τις βόλτες σου.
Όλα τα άλλα, είναι επιχειρημαικές παρεκτροπές για να έρθει σε υπερδιέγερση ο πιθηκίζων Έλληνας, να ανέβει στα τραπέζια, να σπάσει πιάτα, να πετάξει λουλούδια, να γίνει ντίρλα στο μεθύσι, να μπαφιάσει από το τσιγάρο, το πούρο και το "ζανβιόν", να καψουρευτεί το ξέκωλο, να πληρώσει όσα-όσα και, αν δεν σκοτωθεί στον δρόμο επιστρεφοντας, να πέσει στο κρεβάτι σαν κτήνος, άν πηδήξει να μην το θυμάται, να σηκωθει το άλλο μεσημέρι στις τρείς, να πάει για τσιγάρα, καφέ και εφημερίδες που δεν διαβάζει ποτέ, να συνεχίσει με κοψίδια και Κοκα-Κόλα Λάϊτ, γιατί το βράδυ ήπιε σαν πούστης, και τη Δευτερα να πάει δουλειά.
Αυτή ειναι "η ιδιαιτερότητά μας" μη χέσω;
Συγγνώμη, αλλά όπως λένε ο Τσακνής κι ο Μαχαιρίτσας σ' εκείνο το τραγούδι τους για την Μεταπολίτευση, "μας έχουν πνίξει τα σκατά".
Άς παρακολουθήσουμε, λοιπόν το βιντεάκι τώρα, να αποκαταστεθεί η ηρεμία κι ο πολιτισμός μέσα μας. Και δεν πειράζει που δεν ειναι "δικός μας Πολιτισμός". Αυτόν, πρώτοι εμείς, οι νεοέλληνες, τον ρημάξαμε.
Έβλεπα απόψε, για πολλοστή φορά μάλιστα, αυτό το βιντεάκι από την συγκλονιστική συναυλία που έδωσε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου η Adele. Μια σπουδαία Αγγλίδα συνθέτις και τραγουδίστρια, που ακούγοντάς την δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μια τόσο "μεγάλη" και "σωστή" φωνή βγαίνει από το στόμα μιας κοπέλλας μόλις 25 ετών.
Έβλεπα, λοιπόν, το βίντεο, που την δείχνει να ερμηνευει 2 τραγπούδια, στο φινάλε της συναυλίας. Η ατμόσφαιρα στο Royal Albert Hall ήταν καταπληκτική. Ο κόσμος όρθιος, συγκινημένος, τραγουδούσε μαζί της, την χειροκροτούσε συνέχεια, και χόρευε κιόλας. Ένα παραγματικό πανηγύρι κεφιού.
Και σκέφτηκα, τότε, τις δικές μας ιδιαιτερότητες. Τους ελάχιστους, ή και ανύπαρκτους σχεδόν χώρους (εάν εξαιρέσει κάποιος το Μέγαρο Μουσικής, το Ηρώδειο, τον Λυκαβηττο, το Θέατρο Βράχων, και άλλα λίγα), όπου μπορεί να πάει κανείς και να απολαύσει μια σπουδαία συναυλία, σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, χωρίς "πρώτα τραπέζια πίστα", χωρίς τσιγάρα, ποτά και άγρια ξενύχτια.
Άκουγα και την Ελενίτσα Τσαλιγοπούλου το απόγευμα στο Novasports FM, να λέει το ίδιο πράγμα. Πόσο, δηλαδή, όλες αυτές οι μεγάλες ή και μικρότερες πίστες και μουσικές σκηνές έχουν σκοτώσει τελικά το τραγούδι, μη μπορώντας να απεξαρτηθούν από την "ελληνική ιδιαιτερότητα" του "βάλτε μου να πιώ", ή του "άναψε το τσιγάρο, δώσ' μου φωτιά".
Εάν θέλουμε να μιλήσουμε για γνησια, ατόφια ελληνική διασκέδαση, αυτή είναι η λαική ταβέρνα. Εκεί, μάλιστα. Να φας, να πιείς, να τραγουδήσεις με τη ψυχή σου. Να φέρεις και τις βόλτες σου.
Όλα τα άλλα, είναι επιχειρημαικές παρεκτροπές για να έρθει σε υπερδιέγερση ο πιθηκίζων Έλληνας, να ανέβει στα τραπέζια, να σπάσει πιάτα, να πετάξει λουλούδια, να γίνει ντίρλα στο μεθύσι, να μπαφιάσει από το τσιγάρο, το πούρο και το "ζανβιόν", να καψουρευτεί το ξέκωλο, να πληρώσει όσα-όσα και, αν δεν σκοτωθεί στον δρόμο επιστρεφοντας, να πέσει στο κρεβάτι σαν κτήνος, άν πηδήξει να μην το θυμάται, να σηκωθει το άλλο μεσημέρι στις τρείς, να πάει για τσιγάρα, καφέ και εφημερίδες που δεν διαβάζει ποτέ, να συνεχίσει με κοψίδια και Κοκα-Κόλα Λάϊτ, γιατί το βράδυ ήπιε σαν πούστης, και τη Δευτερα να πάει δουλειά.
Αυτή ειναι "η ιδιαιτερότητά μας" μη χέσω;
Συγγνώμη, αλλά όπως λένε ο Τσακνής κι ο Μαχαιρίτσας σ' εκείνο το τραγούδι τους για την Μεταπολίτευση, "μας έχουν πνίξει τα σκατά".
Άς παρακολουθήσουμε, λοιπόν το βιντεάκι τώρα, να αποκαταστεθεί η ηρεμία κι ο πολιτισμός μέσα μας. Και δεν πειράζει που δεν ειναι "δικός μας Πολιτισμός". Αυτόν, πρώτοι εμείς, οι νεοέλληνες, τον ρημάξαμε.
No comments:
Post a Comment