"ΧΑΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΣΗΚΩΤΗ ΣΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑ"*

Σ΄ένα γράμμα του, από την Ρώμη στις 23 Δεκεμβρίου  1903, προς έναν άγνωστό του νέο, τον Franz Xaver Kappus, που ήθελε και αυτός να γίνει ποιητής και έγραφε "διάφορα", ο Rainer Maria Rilke, (1875-1926), ο Βοημο-Αυστριακός λυρικός ποιητής και πεζογράφος, του έγραψε συμβουλεύοντάς τον. Και έχει πολύ ενδιαφέρον ότι δεν τον συμβούλευε μόνο επί της γραφής του, αλλά και για άλλα πράγματα, ίσως και πολύ πιο ουσιαστικά. Όπως, να χαίρεται κάποιος ακόμα και την βαριά κι ασήκωτη μοναξιά του:

"Αγαπητέ μου Κύριε Kappus,

Δεν θάθελα να μείνετε χωρίς έναν χαιρετισμό από μέρους μου, τώρα πού'ρχονται τα Χριστούγεννα και που, ανάμεσα στη γιορτερή ατμόσφαιρα, η μοναξιά σας θα σας φαίνεται πιο βαριά παρά άλλοτε. Άν όμως, κείνες τις ώρες, νιώσετε πως η μοναξιά σας είναι μεγάλη, χαρείτε τότε: γιατί (αναρωτηθείτε μόνος σας) τι νόημα θά' χε μια μοναξιά που δε θάταν αληθινά μεγάλη; Μονάχα μια μοναξιά υπάρχει, κι είναι μεγάλη και βαραίνει πολύ στους ώμους μας. Για όλους, σχεδόν, έρχονται ώρες, που θα τις αντάλλαζαν πρόθυμα με οποιονδήποτε "συγχρωτισμό" - και τον πιο κοινότοπο ακόμα, και τον πιο φτηνό - ή με μιαν επιφανειακή ασήμαντη ομοφωνία με τον "πρώτο τυχόντα", τον πιο ανάξιο ...


Μπορεί όμως, τις ώρες ίσα-ίσα τούτες, ν' αξαίνει και να μεστώνει η Μοναξιά. Γιατί το μέστωμά της είναι οδυνηρό σαν το μέστωμα των παιδιών, και θλιβερό σαν τις πρώτες ανοιξιάτικες μέρες. Μη σας παραπλανάει όμως τούτο. Ένα, και μόνο, μας είναι απαραίτητο: η Μοναξιά, η μεγάλη εσώτερη Μοναξιά. Να βυθίζεσαι στον εαυτό σου και, ώρες ολόκληρες, να μην ανταμώνεις εκεί κανέναν - αυτός πρέπει νά'ναι ο ανώτερος του καθενός στόχος. Νά'σαι μοναχός - όπως ήσουν μοναχός στα παιδικά σου χρόνια, όταν οι μεγάλοι πηγαινοέρχονταν, μπερδεμένοι σε πράματα, που σου φαίνονταν σοβαρά και σπουδαία μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήταν τόσο πολύ πασχολημένοι μαζί τους, κι επειδή εσύ δεν καταλάβαινες τίποτα απ' ότι έκαναν."

* Rainer Maria Rilke. "Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή". Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη. Εκδόσεις Ίκαρος.