ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΗΓΕΤΗΣ!.....

Η YU YOUZHEN, είναι από την πόλη Wuhan σε κάποια απομακρυσμένη επαρχία της αχανούς Κίνας. Για να φτάσει γράμμα εκεί από το Πεκίνο, θέλει εβδομάδες. Από την Ελλάδα, ποιος ξέρει; Ίσως και μήνες. Οι ιστορίες, όμως, καλών ανθρώπων, ταξιδεύουν γρήγορα και βρίσκουν τον τρόπο να φτάσουν παντού. Βοηθά και το Ίντερνετ, δεν λέω. Αλλά, η Yu είναι ένας από αυτούς τους καλούς ανθρώπους, και αν δεν ερχόταν η ιστορία της μέσω Διαδικτύου, όλο και κάποιο περιστέρι θα μας την έφερνε – μην έχετε καμία αμφιβολία. Πιθανώς να την ξέρετε κιόλας την ιστορία της, να την εχετε ακούσει η διαβάσει. Αλλά την καταθέτω κι εγώ εδώ, έχοντας την ματαιοδοξία (ή και την ελπίδα) ότι μπορεί να μείνει. Στον κυβερνοχώρο, βλέπετε, όλα έρχονται εύκολα με ένα «κλικ». Αλλά εξίσου εύκολα, με το ίδιο «κλικ» σβήνονται. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα, λέω, να ξεπέσει η τρυπώσει κάποιος στο μπλογκ και να την διαβάσει…

ΕΝΑΣ ΓΟΝΙΟΣ, ας πούμε, που μεγαλώνει τα παιδιά του ώπα-ώπα, στα πούπουλα, και μια ωραία πρωία τα βλέπει να γκρεμοτσακίζονται χάμω και απορεί ποιο λάθος έκανε; Η Yu θα του πει, μέσω της ιστορίας της: Κάθε μέρα καθαρίζω τους δρόμους στη πόλη μου. Καθαρίστρια είμαι, ναι. Και δεν ντρέπομαι καθόλου. Ο μισθός μου 1,420 γουάν, αστείο ποσό θα πείτε. Καθόλου, απαντώ. Δεν υπάρχει αστείος μισθός. Αυτά τα χρήματα, δεν τα έχω ανάγκη για να ζήσω. Με τα δεδομένα της Κίνας, είμαι εκατομμυριούχος. Τα έχω ανάγκη όμως για να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά. Να τους δείξω ότι η δουλειά είναι ευλογία, και να τους πω ότι τα έτοιμα, τα εύκολα χρήματα είναι κατάρα και αρρώστια. Δεν μπορείς να κάθεσαι σπίτι σου και να τρως από τα έτοιμα. Εγώ, ξυπνάω κάθε μέρα στις 3 το πρωί για να σκουπίσω τους δρόμους της πόλης μου. Να πάνε οι άνθρωποι στη δουλειά τους και να την βρουν καθαρή.

ΑΓΡΟΤΙΣΣΑ ήταν, από μικρή. Λαχανικά καλλιεργούσε στο χωριό της, το Huojiawan. Βοηθούσε τον άνδρα της. Δύσκολα τά’φερναν βόλτα, «αλλά η δουλειά μας κρατουσε ενωμένους, και μας έφερνε χαρά», λέει. Όταν το χωριό της πήρε λίγο τα’ απάνω του, ήρθαν μετανάστες κι απ’ άλλα μέρη να βρουν εκεί δουλειά. Η Yu τους νοίκιαζε 2 δωμάτια που’χε «περισσευούμενα» στο σπίτι της. Σιγά-σιγά, τα 2 δωμάτια γίνανε 3 και, επέκταση-στην-επέκταση, έφτιαξε έναν μικρό ξενώνα. Νοικιάζοντάς τα, μάζεψε περισσότερα χρήματα απ’ ότι στα χωράφια μέρα-νύχτα. Το κομπόδεμα έγινε μεγάλο, αλλά δεν σταμάτησε να καλλιεργεί τα λάχανά της. Και, όταν ο άνδρας της πέθανε και μεταφέρθηκε στη πόλη για να πάνε τα παιδιά της σε καλύτερο σχολείο, η αγρότισσα πολύ εύκολα έγινε οδοκαθαρίστρια. Και το κομπόδεμα έμεινα εκεί. Σαν «απειλή», αλλά και σαν μάθημα προς τα παιδιά της. «Αν δεν δουλέψετε, δεν έχει φράγκο». Έτσι κι αλλιώς, ήδη τα μισά τα έδωσε στους φτωχούς. Αυτή. Η πάμπλουτη, στη ψυχή, Γυναίκα!...

Τι μας λες τώρα;

Την περιμένω την αντίδραση… «Στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, τι μας νοιάζει εμάς μια Κινέζα εκατομμυριούχος που κάνει την οδοκαθαρίστρια;», ακούω κάποιες διαμαρτυρίες. «Εχουμε τα δικά μας προβλήματα εδώ, κρίση πρωτόγνωρη», ακούω κάποιες άλλες.  Μα ακριβώς – λέω. Είναι απόλυτα συνυφασμένη και με την δική μας κρίση η ιστορία της κυρίας Yu. Άρρηκτη είναι η σχέση της με το βόλεμα πίσω από έτοιμα λεφτά. Με το «να μη λείψει τίποτα στον κανακάρη και στη κόρη μας», είτε αυτό προερχόταν από στόμα γονιού, είτε από λογοδιάρροια και πρακτική πολιτικού. Η κυρία Yu, ίσως να είναι η μαμά και ο πολιτικός που δεν έχουμε, και που χρειαζόμαστε. Που βγαίνει έξω και καθαρίζει δρόμους για να δώσει το καλό παράδειγμα στα παιδιά της, στους πολίτες. Εγώ, αυτήν θα ψηφίσω…