Όλη η μέρα σήμερα, ξέχειλη η ψυχή μου από την ανάγκη να νοιώσει και να "μεταδώσει" τις καλύτερες ευχές. Τα λόγια δεν μου έρχονται εύκολα σε τέτοιες περιστάσεις. Στα μηνύματα τα τηλεφωνικά, είμαι σχεδόν αναλαφάβητος.
Έδώ, όμως, έχοντας την ευλογία να έχω φίλους και φίλες που με κερνούν τα καλύτερά τους, προσθέτω κι εγω τα λίγα δικά μου, και απλώνω σήμερα σε όλους και για όλους το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μου.
Απ' όλα τα καλούδια, νομίζω πως το πιο εκλεκτό μου έδεσμα είναι αυτό. Ένα βιντεάκι που μας έρχεται από την πόλη της Κοίμπρα στη Πορτογαλία, όπου κάθε χρόνο οι φοιτητές και φοιτήτριες στο εκεί Πανεπιστήμιο, μαζεύονται εκεί όπου σπουδάζουν (που είναι πραγματικός χώρος μάθησης, δημιουργίας και συνύπαρξης, και όχι αρένα εκτόνωσης βαρεμένων...), και τραγουδούν αυτό το υπέροχο Φάδο που θα ακούσουμε τώρα. Το Fado Coimbra Serenata Monumental Queima. Τα λόγια του θυμίζουν στους φοιτητές και στις φοιτήτριες ότι πλησιάζει ο καιρός που θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, που θα αποφοιτήσουν, και θα πρέπει να αποχαιρετίσουν το Πανεπιστημιό τους, τους φίλους και τις φίλες τους, να θυμηθούν ό,τι όμορφο έζησαν και πήραν αό τα πρώτα χρόνια των σπουδών τους, και να πετάξουν για το επόμενο επίπεδο της ζωής τους, είτε σε άλλο πανεπιστήμιο, είτε στην αναζήτηση εργασίας.
Ζηλεύω που βλέπω τέτοιες εικόνες. Που διακρίνω μέσα από τα δακρυσμένα βλέμματα των παιδιών, την ευτυχία και την πληρότητα από την όμορφη περιπέτεια των σπουδών τους, την ζεστή αγκαλιά που απόλαυσαν μέσα σε μιά πραγματική πανεπιστημιακή κοινότητα.
Και ο λόγος που επιλέγω αυτό το βίντεο, για την αρχή της νέας μας χρονιάς εδώ, είναι για να ευχηθώ ετούτη η χρονιά να μπει το πρώτο λιθαράκι ώστε και στη δική μας χώρα (ανεξάρτητα της οικονομικής κρίσης, που ΘΑ συνεχιστεί), τα παιδιά, τα νέα παιδιά να έχουν καταφύγιο μια τέτοια αγκαλιά. Τα χρόνια των σπουδών τους. Το πανεπιστήμιό τους, στολίδι. Τις γνωσεις τους, θησαυρό. Τις φιλίες τους, πλούτο δίχως όρια. Δεν το αξίζόυν
Χρόνια Πολλά. Καλή Χρονιά. Και να ξαναβρούμε και εμείς το δικό μας Φαδο (τραγούδι ψυχής), στη δική μας Κοίμπρα.
Έδώ, όμως, έχοντας την ευλογία να έχω φίλους και φίλες που με κερνούν τα καλύτερά τους, προσθέτω κι εγω τα λίγα δικά μου, και απλώνω σήμερα σε όλους και για όλους το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι μου.
Απ' όλα τα καλούδια, νομίζω πως το πιο εκλεκτό μου έδεσμα είναι αυτό. Ένα βιντεάκι που μας έρχεται από την πόλη της Κοίμπρα στη Πορτογαλία, όπου κάθε χρόνο οι φοιτητές και φοιτήτριες στο εκεί Πανεπιστήμιο, μαζεύονται εκεί όπου σπουδάζουν (που είναι πραγματικός χώρος μάθησης, δημιουργίας και συνύπαρξης, και όχι αρένα εκτόνωσης βαρεμένων...), και τραγουδούν αυτό το υπέροχο Φάδο που θα ακούσουμε τώρα. Το Fado Coimbra Serenata Monumental Queima. Τα λόγια του θυμίζουν στους φοιτητές και στις φοιτήτριες ότι πλησιάζει ο καιρός που θα ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, που θα αποφοιτήσουν, και θα πρέπει να αποχαιρετίσουν το Πανεπιστημιό τους, τους φίλους και τις φίλες τους, να θυμηθούν ό,τι όμορφο έζησαν και πήραν αό τα πρώτα χρόνια των σπουδών τους, και να πετάξουν για το επόμενο επίπεδο της ζωής τους, είτε σε άλλο πανεπιστήμιο, είτε στην αναζήτηση εργασίας.
Ζηλεύω που βλέπω τέτοιες εικόνες. Που διακρίνω μέσα από τα δακρυσμένα βλέμματα των παιδιών, την ευτυχία και την πληρότητα από την όμορφη περιπέτεια των σπουδών τους, την ζεστή αγκαλιά που απόλαυσαν μέσα σε μιά πραγματική πανεπιστημιακή κοινότητα.
Και ο λόγος που επιλέγω αυτό το βίντεο, για την αρχή της νέας μας χρονιάς εδώ, είναι για να ευχηθώ ετούτη η χρονιά να μπει το πρώτο λιθαράκι ώστε και στη δική μας χώρα (ανεξάρτητα της οικονομικής κρίσης, που ΘΑ συνεχιστεί), τα παιδιά, τα νέα παιδιά να έχουν καταφύγιο μια τέτοια αγκαλιά. Τα χρόνια των σπουδών τους. Το πανεπιστήμιό τους, στολίδι. Τις γνωσεις τους, θησαυρό. Τις φιλίες τους, πλούτο δίχως όρια. Δεν το αξίζόυν
Χρόνια Πολλά. Καλή Χρονιά. Και να ξαναβρούμε και εμείς το δικό μας Φαδο (τραγούδι ψυχής), στη δική μας Κοίμπρα.
Πότε άραγε στην Ελλάδα μαζεύτηκε τόσος κόσμος να απολαύσει και να καμαρώσει τους φοιτητές του, όχι να αλληλοσπαράσσονται και να μετατρέπουν το Πανεπιστήμιο σε πεδίο μάχης, αλλά να τραγουδάνε με όλη τους την ψυχή και να αναπολούν τις θαυμάσιες που πέρασαν σε αυτό;
ReplyDeleteΜάλλον ποτέ!
Βλέποντας το βίντεο αυτό αισθάνομαι πως απέχουμε μίλια φωτός από την πανέμορφη Κοίμπρα.