Από την άλλη, σαν να μην φτάνουν τα συμβατικά λόγια. Προσκρούουν σε τοίχος, και δεν περνούν στην άλλη πλευρά. Θέλω τόσο πολύ να σε πάρω από το χέρι και να πάμε απέναντι, αλλά σ’ έχουν αγριέψει οι φόβοι σου και δεν μ’ αφήνεις ούτε κάν να σε πλησιάσω. Έχεις την έμμονη ιδέα ότι θα σε ληστέψουν, και θα σου πάρουν ό,τι δεν σου ανήκει. Ότι θα σου κόψουν κι άλλες από τις αχρείαστες ανέσεις σου, και πανικοβάλλεσαι μήπως σου αρέσει πιο πολύ τα λίγο. Ψελλίζεις τη λέξη «επιβίωση», χωρίς ούτε μια φορά να έχεις νοιωσει τη γεύση της πραγματικής πείνας. Η ελευθερία σου σε πνίγει. Των άλλων, δεν την γνωρίζεις κάν. Ο χώρος σου μετριέται πλέον σε τετραγωνικά εκατοστά. Σου φωνάζω «τρέχα», και δεν ξέρεις πώς να βάλεις τα πόδια σου για να το κάνεις. "Αρκεί μισό βήμα", σου ψιθυρίζω. "Αντε γαμήσου", φωνάζεις. Προσπαθώ να σε συνεπάρω μ’ ένα φιλάκι, τραβιέσαι. Σε προκαλώ να μου δώσεις ένα όμορφο παραμύθι να σου διαβάσω πριν σε πάρει ο ύπνος, μου πετάς προκήρυξη. Σ’ αγκαλιάζω, τραβιέσαι. Σου λέω «έλα», φεύγεις. Σε πείθω να μου δώσεις την διεύθυνσή σου, κλείνεις τους δρόμους να μην σε βρω. Προσεύχομαι, εξορκίζεις. Σε κοιτάω, αποστρεφεις το βλέμμα. Μου λές «μη δίνεις άλλο», σε ρωτώ "γιατί;", μου απαντάς «για να μην έχω υποχρέωση». Νυχτώνω, εκλιπαρώντας σε να ξυπνησουμε μαζί, να πάμε να συναντήσουμε στον παλιό δρόμο, την αρχή. Με εξαπατάς, παραποιώντας την φορά του χρόνου, και με στήνεις στο αδιέξοδο δρομάκι. Θα περιμένω, είπα, παρόλ' αυτα. Σε βλέπω, απομακρυνόμενο, να φωνάζεις «έρχομαι». Εγκαταλείπω. Απορώντας πως υπήρξαμε ποτέ, και πως θα υπάρξουμε και πάλι στον ίδιο τόπο. Προσποιείσαι τον έκπληκτο....
No comments:
Post a Comment