Νά'τος πάλι, ο νταβατζής!

Βγήκαν τα κομπιουτεράκια και ο κόσμος κάνει, για μία ακόμη φορά, τους υπολογισμούς του. Τόσα τετραγωνικά, επί τόσα ο συντελεστής ανά ζώνη, και ιδού το νέο χαράτσι  Η "υπέρ πατρίδος ενίσχυση", όπως μας είπε, με εμφανώς κομμένα τα φτερά του, από την Θεσσαλονίκη, ο Πρωθυπουργός, κάνοντας τον ατυχή παραλληλισμό με μια χώρα που βρίσκεται, λέει, σε πόλεμο, "και τι θα κάνουμε, δεν θα βάλουμε πλάτη όλοι;". Όχι! Όχι με αυτόν τον τρόπο, που παραβιάζει κάθε έννοια λογικής και δικαίου.


Ολες αυτές οι έκτακτες εισφορές, εκτός του ότι ειναι κραυγαλέα αντισυνταγματικές (κάτι που εύχομαι να πιστοποιηθεί σύντομα και από το Συμβούλιο της Επικρατείας), είναι και βαθυτατα ανήθικες. Σε τίποτα δεν διαφέρει η τακτική αυτή, του Κράτους, από την αντίστοιχη του γνωστού μας "προστάτη των νυχτερινών μαγαζιών", του γνωστότερου με την ονομασία "νταβατζής", ο οποίος μπαίνει με το "έτσι θέλω" στον χώρο σου, απαιτεί και παίρνει από σένα όσα εκείνος νομίζει πως πρέπει να ζητήσει, και περνάει, μετά, κάθε μήνα (μερικοί, και κάθε εβδομάδα), για να εισπράξει αυτήν την "έκτακτη εισφορά".


Ο νταβατζής των νυχτερινών μαγαζιών υπάρχει όπου απουσιάζει το Κράτος. Ο νταβατζής των έκτακτων εισφορών (4 τέτοιες έχουν ζητηθεί από τον κόσμο σε διάστημα ούτε ενός έτους) υπάρχει για τον ίδιο ακριβώς λόγο: απουσιάζει το Κράτος!


Σε καμμία άλλη χώρα του κόσμου δεν έχει γίνει ποτέ φορλόγηση επί εισοδήματος που ήδη έχει φορολογηθεί. Δεν έχει γίνει ποτέ, και πουθενά, το σπίτι που έχει αγοράσει ένας άνθρωπος (πλουσιος ή φτωχός, δεν έχει σημασία), να τους έχει κοστίσει επιπλέον τουλάχιστον το 25% της αξίας του από άμεσους, έμμεσους και έκτακτους φόρους. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος αυτός αποδημίσει εις Κύριον, θα έλθει και πάλι ο ίδιος νταβατζής, το "κοινωνικό - όπως θέλουν να το λένε οι πολιτικοί - Κράτος", για νά πάρει κι άλλα.


Εντάξει, βρισκόμαστε σε κρίση, και είναι απολύτως αποδεκτό, τουλάχιστον από τον υπογράφοντα, ότι θα πρέπει όλοι να συνεισφέρουμε. Δεν θα προσφύγω στο γνωστό κλισέ "να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες", όχι επειδή δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνει (αλλίμονο), αλλά επειδή δεν πιστευω στα κλισέ. Μόνο στις πράξεις. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στις γενναίες και αποφασιστικές. Οχι στις εύκολες. Τις έκτακτες εισφορές. Δεν ειναι πράξη αυτή. Κλεψιά είναι. Άγρια κλεψιά.


Ολη η Ελλάδα έζησε λοιπόν άλλο ένα καυτό 3ήμερο, τουτη τη φορά στην Θεσσαλονίκη, και το μόνο που έμεινε από αυτό (έπειτα από δηλώσεις και διαδηλώσεις, όλα της ίδιας, θλιβερής κοπής), είναι μία δραματική ανακοινωση, στο τέλος, ότι θα πιάσουμε τον στόχο μας, για να πάρουμε την επόμενη δόση (λές και αυτό είναι το μόνο ζητούμενο, και όχι για να βάλουμε καινούργια βάση στον τρόπο ζωής και εργασίας μας), με το να πληρώσουμε (και ) αυτήν την 'εκτακτη εισφορά.


Ούτε κουβέντα για τα κλειστά επαγγέλματα που θά έπρεπε κιόλας να είχαν ανοίξει. Ούτε κουβέντα για τις αποκρατικοποιήσεις, που έπρεπε κιόλας να είχαν γίνει. Ούτε κουβέντα για την ριζική εξυγίανση του Δημοσίου τομέα, πού θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει το άμεσο κλείσιμο υπηρεσιών και οργανισμών, καθώς και την απόλυση υπαλλήλων.


Αντ' αυτών, η κυβέρνηση κυνηγάει συνεχώς την ουρά της. Παίζει με τα λόγια, και καταφέυγει σε ανόητες ελληνικές πατέντες του τύπου "εργασιακή εφεδρεία", για να καταστείλει την αναμενόμενη "λαική καταιγίδα" των ολίγων.


Πέρασα προχθες έξω από τα κεντρικά γραφεία του ΟΣΕ στην οδό Μάρνης. Ενα θηρίο τρομακτικό. Αποκρουστικό. Αλλά, δεν ειναι αισθητικό, τώρα, το θέμα μας. Οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι, μπροστα στους οποίους ο δικός μας ΟΣΕ είναι Αλλού Φαν Πάρκ, δέν έχουν τόσο μεγάλο κτίριο. Που σημαίνει ότι δεν έχουν τόσους πολλούς διοικητικούς υπαλλήλους που να χρειαστεί να στεγαστούν σε τόσο μεγάλο χώρο. Πόσοι εργάζονται, τέλος, πάντων, μεσα σ' αυτό το θεόρατο κτίριο-θηρίο; Τι δουλειά κάνουν; Αν ανήκει στο Κράτος το κτίριο αυτό, γιατί δεν το πουλάει; Εν ανγάγκη, και εάν δεν βρεθεί κανένα θυμα να αγοράσει τον ΟΣΕ, άς κλείσει βρε αδερφέ. Θα ζήσουμε, για λίγα χρόνια, χωρίς τρένα.Που, έτσι όπως τα έχουν καταντήσει κιόλας, δεν θαναιν και καμμιά σπουδαία απώλεια. Μάλιστα, δικινδυνεύω την πρόβλεψη ότι λιγ΄ποτερο θα κοστίσει στο Κρατος (δηλαδή στον άγρια φορολογούμενο πολίτη), να βάλει πούλμαν για να μεταφέρει τους επιβάτες που δεν έχουν άλλη λύση από το τρένο, παρά να κρατηθεί εν ζωή αυτός, ο άθλιος ΟΣΕ. 

Επίσης, όποτε περνάω από την λεωφόρο Αλεξάνδρας, πέφτει το βλέμα μου επάνω σε ένα κτίριο που στεγάζει κάποια υπηρεσία του Υπουργείου Νέας Γενιάς (εάν υπάρχει ακόμα). Τι κάνει, τέλος πάντων, αυτό το Υπουργείο; Πόσες υπηρεσίες χρειάζεται; Πόσους ανθρωπους απασχολεί; Προτού προτείνω το κλείσιμο και αυτής της υπηρεσίας, θα ψάξω και θα μάθω τι ακριβώς κάνει, πόσο απαραίτητο είναι.

Εκείνο που ξέρω, πάντως, σίγουρα, είναι ότι οποιος έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και είναι χρεωμένος ως τον λαιμό, πρώτο κόβει απ' όπου μπορεί να κόψει, και δεύτερον πουλάει ό,τι μπορεί να πουλήσει. Αυτήν, μόνο, την οικονομία έμαθα. Και αυτήν, μόνο, αποδέχομαι.


Ολα τα άλλα, είναι κακα παιχνίδια, μια άλλης εποχής, που δεν υπάρχει πιά. "Η αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε", 'έλεγε πέρυσι τέτοιες μερες ο Πρωθυπουργός. Δυστυχώς, συμβαίνει μόνο το μισό της προτροπής του. Το δεύτερο.