Γιατί δεν πρέπει να πληρώσει κανένας αυτό το χαράτσι.

Ο Γκάντι έλεγε ότι ο μόνος, αποτελεσματικός τρόπος για να καταργηθεί ένας άδικος νόμος, είναι οι απλοί πολίτες της χώρας, δίχως βία, αλλά με αποφασιστικότητα, να αρνηθούν να τον εφαρμόσουν. Έχει τεθεί πολλές φορές, και απασχόλησε έντονα και τον ίδιο τον Γκάντι, το ερώτημα "ποιός νόμος είναι πραγματικά άδικος;" και, κατ' επέκταση, "ποιός αποφασίζει ότι είναι άδικος;".

Απαντήσεις υπάρχουν πολλές. Όμως, προτού τις δούμε, ας μήν ξεχάσουμε ούτε στιγμή, ότι το ερώτημα τίθεται, όχι για φιλοσοφική συζήτηση, αλλά για να παρθεί, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, μια πολιτική απόφαση για την, δια της ανυπακοής, αντίδραση του λαού.

Έτσι, λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να επισημάνει κάποιος, κατ' αρχάς, ότι βασικό κριτήριο για να αποφασισθεί ποιός νόμος είναι σε τέτοιο σημείο άδικος ώστε να δικαιολογείται η πρόσκληση-ενθάρρυνση προς όλο τον λαό να ξεσηκωθεί, μη εφαρμόζοντάς τον, είναι ο νόμος αυτός να αφορά, άν όχι όλον τον πλήθυσμό μιας χώρας, τουλάχιστον την μεγάλη πλειοψηφία του.

Ο Γκάντι, για παράδειγμα, τον καιρό που άρχιζε την πολιτική του διαδρομή ώς νεαρός δικηγόρος στην Νότια Αφρική, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τους ομοεθνείς του να μην πειθαρχήσουν στον νόμο της τότε ρατσιστικής κυβέρνησης του στρατηγού Γιαν Σματς, που έλεγε ότι για να μπορουν να κυκλοφορούν ελεύθερα οι Ινδοί πολίτες της χώρας, θα έπρεπε ανά πάσα στιγμή να είχαν επάνω τους το "ειδικό πάσο" (ταυτότητα) που θα τους έδινε η κυβέρνηση των λευκών. Το μέτρο αυτό, λοιπόν, σαφώς διαχώριζε, μαζί με τους μαύρους που είχαν ακόμα χειρότερη μεταχείρηση, και  τους ινδικής καταγωγής πολίτες της Ν. Αφρικής από τους υπόλοιπους. Ηταν, επομένως, ένας νόμος "συνολικής στόχευσης". Αφρούσε όλους τους Ινδούς της Νότιας Αφρικής. Καί, έτσι, δεν ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί αμέσως ώς άδικος και να αποφασιστεί, από τους αδικουμένους, η μη εφαρμογή του.

Ένα υπο-ερώτημα που προκύπτει αμέσως: Εάν ο νόμος του Σματς δεν αφορούσε όλους τους Ινδούς στην Νότια Αφρική, και εξαιρούσε,, άς πούμε, τους μορφωμένους ή/και τους παντρεμένους με λευκούς Νοτιοαφρικανούς, δεν θα ήταν και πάλι άδικος; Και μάλιστα, τόσο άδικος, ώστε να οδηγήσει και αυτός στην απειθαρχία όλων των πολιτών ινδικής καταγωγής; Η απάντηση, νομίζω, είναι ένα κατηγορηματικό "ναι", και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο, ακόμα και από εκείνους που θα εξαιρούσε ένας τέτοιος υποτιθέμενος νόμος, που δεν θα συμφωνούσε στη λήψη μαζικής δράσης εναντίον του - πάντοτε ειρηνικής, εννοείται.

Παρόλο που, λοιπόν, κάποιοι θα ισχυριστούν ότι "όλα στη ζωή είναι σχετικά", η κοινή λογική, που είναι λιγότερο πολύπλοκη απ' όσο νομίζουμε, οδηγεί πολλές φορές τα πράγματα, από μόνα τους, στις σωστές απαντήσεις.

Ετσι, για να έρθουμε στα δικά μας τώρα, δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο μέτρο της έκτακτης εισφοράς στην κτισμένη ακίνητη περιουσία, είναι πέρα ως πέρα άδικος για όλον τον πληθυσμό της χώρας. Επομένως, είναι από τις ελάχιστες φορές που θα συμφωνούσα με το ΚΚΕ ότι το χαράτσι αυτό δεν πρέπει να καταβληθεί από τους πολίτες. Οπως θα έλεγε, πάλι, ο μέγας Γκάντι, "δεν μπορουν 100 χιλιάδες Βρετανοί στρατιωτες να επιβάλουν τους νόμους τους, εαν 10 εκατομύρια Ινδοί αρνηθούν να τους εφαρμόσουν". Ομοίως, καμμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κόψει το ρεύμα σε 10 εκατομύρια Ελληνες, εάν αυτοί αρνηθούν να πληρώσουν το ειδικό αυτό τέλος που θα τους έρθει στον λογαριασμό της ΔΕΗ.

Μια τέτοια αντίδραση, η οποία όμως δεν πρέπει να καπελωθεί από κανένα ΚΚΕ, κανένα ΠΑΜΕ, κανέναν ΣΥΡΙΖΑ, κανένα συνδικάτο, καμμιά ΝΔ του Σαμαρά, δεν πιστευω ότι θα φέρει την Ελλάδα κοντύτερα στην χρεωκοπία, όπως διαρκώς απειλούν οι δανειστές μας, και όσοι τους ακούνε "τυφλά". (Στην χρεωκοπία, όντως, είμαστε κοντά, αλλά ο τρόπος για να απομακρυνθούμε δεν ειναι αυτός, των εκτακτων εισφορών, αλλά των έκτακτων διαρθρωτικών αλλαγών, που βεβαίως, οι υποστηρικτές, αορίστως, του "δεν πληρώνω - δεν πληρώνω", καθόλου δεν θέλουν).

Έλεγα, λοιπόν, ότι μία τέτοια, μαζική, και δίχως βία, αντίδραση σε αυτόν τον άδικο νόμο, όχι μόνο δεν θα μας φέρει κοντύτερα στην χρεωκοπία, αλλά θα αφυπνίσει, με τον πιο τρανταχτό τρόπο, και την κυβέρνηση, και τους δανειστές μας, και τους άλλους πολίτες των χωρών της δοκιμαζόμενης Ε.Ε. Θα τους κάνει να καταλάβουν την αδικία, και ίσως τους κινητοποιήσει κιόλας να αγωνιστούν και αυτοί για την εξάλειψή της.

Αυτα, δεν ειναι απλώς "ρομαντικά πράγματα", όπως ίσως πουν κάποιοι. Εχουν δοκιμαστεί κάτω από πολύ σκληρότερες συνθήκες από μια οικονομική κρίση, και έχουν φέρει θαυμαστα αποτελέσματα - όχι χωρίς κόστος, χιλιάδες ανθρωποι εχασαν τη ζωή τους αντιστεκόμενοι ειρηνικά στην βία του κράτους. Στο τέλος, έλεγε ο Γκάντι, ο τρόπος της ειρηνικής ανυπακοής σε έναν άδικο νόμο, πάντοτε επικρατεί.

Το θέμα είναι, λοιπόν, με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό (και χωρίς κομματικές ακρότητες), να αποφασίσει ο κόσμος μόνος του, και μαζικά τότε, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης η και οργανωμένων φορέων, να απορρίψει νόμους αγριους, όπως είναι εκείνοι που εφευρίσκονται υπό την ταμπέλλα "έκτακτα μετρα", και υπο την απειλή της πτωχευσης.

Μια τέτοια απειθαρχία, ειναι απολυτως δικαιολογημένη, και επιβεβλημένη. Γιατί ο νόμος είναι άδικος, και πλήττει την αξιοπρέπεια και την τσεπη όλου του λαού, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Από την άλλη, όμως, το "δεν πληρωνω" στα διόδια η στα λεωφορεία, όσο και εάν μπορεί για κάποιους να είναι και αυτό μια αντίδραση σε ένα κακό μέτρο ή μία κακή πολιτική, δεν είναι για μένα αποδεκτή. Πρωτον, διότι εφαρμόζεται με βία (δηλαδή, "αστυνομεύεται" από τους φορείς που την επιβάλουν, και εκδηλώνεται πολλές φορές με βίαιες, φραστικές και σωματικές, επιθέσεις εναντίον άλλων ανθρωπων). Και δευτερον, διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί "καθολική αδικία", και έτσι, δια της εφαρμογής της, ανοίγει τον επικίνδυνο δρόμο για γενικευμένη, αποσπασματική απειθαρχία σε κάθε τι που απλώς δεν αρέσει, ή δεν βολεύει, τον καθένα.

Στη "Σκέψη της Ημέρας", στη διπλανή στήλη, ο Γκάντι αποσαφηνίζοντας την, κατ' αυτόν, "ιδανική δημοκρατία", μιλάει για ένα σύστημα "οργανωμένο και φωτισμένο". Αυτό, ακριβώς, το σύστημα έχουμε την ανάγκη, αλλά και την υποχρέωση να ανακαλύψουμε ξανά. Γιατί  αυτό που έχουμε τώρα, άναρχο είναι, και κατασκότεινο!