Στα φοιτητικά και πρώτα επαγγελματικά μου χρόνια στην Αγγλία (τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, πηγαίναμε συχνά στην Pizza Express, που ηταν για μας, από όλες εκείνες τις καινούργιες, τότε, αλυσίδες τέτοιων εστιατορίων, μακράν η καλύτερη. Ένα από τα βασικά μυστικά της επιτυχίας της Pizza Express, εκτός του ότι ήταν «πιο εστιατόριο» (όπου μπορούσες άνετα να πας με την κοπέλα σου ή την παρέα σου και να περάσεις μία ωραία βραδιά), ήταν η εξαιρετική ζύμη, the basic dough, όπως την λένε.
Φεύγοντας το 1992 από την Αγγλία, ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία που έφερα μαζί μου, ήταν το The Pizza Express Cookbook του Peter Boizot, που είναι ο άνθρωπος που οραματίστηκε, δημιούργησε και έκτισε αυτήν την επιχείρηση.
Πριν λίγες μέρες, πήρε ξανά στα χέρια μου το βιβλίο, και άρχισε αν διαβάζω στον πρόλογο, όλη την ιστορία αυτής της «αλυσίδας», πού πλέον έχει απλωθεί σε κάθε Ήπειρο. Γράφει, λοιπόν, ο Boizot, και αυτή η παράγραφος, που δεν την είχα προσέξει παλαιότερα, είναι που με σόκαρε, και που με κάνει τώρα να γράφω αυτό το σημείωμα:
«Την φόρμουλά μας αντέγραψε, με κάθε λεπτομέρεια, και ένας πρώην σερβιτόρος μας, που ήταν Έλληνας, και πήγε και άνοιξε (σ.σ.: προφανώς χωρίς άδεια από την εταιρεία) μία ρέπλικα της Pizza Express στην Αθήνα. Αντέγραψε όλα τα σχέδια των μενού μας, τις business κάρτες μας, τα φακελάκια με τη ζάχαρη και, βεβαίως, τον τρόπο που κάναμε τις πίτσες μας. Οι Έλληνες τρώνε την Four Seasons πίτσα τους, καθισμένοι σε μαρμάρινα τραπέζια με κόκκινα πόδια, περικυκλωμένοι από σχέδια στον τοίχο που έρχονται κατευθείαν από την πιτσαρία μας στο Τσέλσι. Το κόπιραιτ είναι δύσκολο να το προστατεύσεις στην Ελλάδα, και βεβαίως ο Έλληνας «μιμητής» μας δεν λαμβάνει καμία βοήθεια από την μητρική εταιρεία, όπως απολαμβάνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη όσοι έχουν κάνει franchise μαζί μας. Ίσως μια μέρα δούμε και πίτσα με κλιματόφυλλα…»
Ο αδιόρθωτος Ελληνας, που σου λέει "έλα μωρέ, θα το κάνω μόνος μου, χωρίς να το πάρουν πρέφα, και θα το κάνω καί καλύτερα"!
No comments:
Post a Comment