Ντροπή, παιδάκι μου, να μας δεί έτσι ο ξένος!

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το μεσημέρι της Δευτέρας, 6 Δεκεμβρίου, στην οδό Μίνωος του Δήμου Αθηναίων, δίπλα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», και ακριβώς έξω από την μουσική σκηνή «Αρχιτεκτονική».

Είναι μία εικόνα γνώριμη σε κάθε κάτοικο αυτής της πόλης, πολλά χρόνια τώρα. Ζούμε με τα σκουπίδια μας. Ζούμε με αυτούς που δεν θέλουν και δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.

Ντρέπομαι και μόνο που ασχολούμαστε με το θέμα αυτό. Ντρέπομαι που είμαι κάτοικος αυτής της πόλης. Που ζω σ’ αυτήν την χώρα. Κουράστηκα να επικαλούμαι χαζοχαρούμενα επιχειρήματα, ό,τι τάχα «ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου», για να δικαιολογήσω κάθε στραβοπάτημά μας.

Ντρέπομαι που, θέλω-δεν-θέλω, είμαι και εγώ μέρος αυτού του προβλήματος. Πρώτον, γιατί έχω ψηφίσει όλους αυτούς τους άχρηστους, που δεν μπόρεσαν ούτε αυτό, το μικρό, να λύσουν. Ναι, είναι μικρό το πρόβλημα των σκουπιδιών. Καμία χώρα της Ευρώπης δεν το έχει – ούτε όταν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα απεργούν.

Ασφαλώς και οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να απεργήσουν. Έχουν και την υποχρέωση, προσθέτω εγώ, όταν αισθανθούν ότι έχουν εξαντλήσει κάθε άλλο μέσο, και δεν τους μένει τίποτα παρεκτός αυτό. Η πόλη, όμως,  δεν έχει δικαίωμα να είναι βρώμικη. Μόνο αυτοί που έχουν εξουσία πρέπει να το καταλάβουν και να το λύσουν αυτό. Εν ανάγκη, εάν θεωρούν παράλογα τα όποια αιτήματα των εργαζομένων, ας πάνε να τα μαζέψουν οι ίδιοι τα σκουπίδια, με μπροστάρηδες μάλιστα τους δημάρχους.

Αλήθεια. Χθες δεν ήταν που πήγαμε στις κάλπες, και όλοι μας υπόσχονταν καθαρές πόλεις; Χθες δεν ήταν που ο Καμίνης έλεγε στον Κακλαμάνη ότι η Αθήνα είναι η πιο βρώμικη πόλη στην Ευρώπη, και ο ανεκδιήγητος πρώην Δήμαρχος απαντούσε «αυτά είναι διαδόσεις του ανθέλληνα Τζόρτζ Σόρος»;

Πως μπορεί αυτή η χώρα να λύσει άλλα προβλήματα όταν δεν μπορεί ούτε τα σκουπίδια της να μαζέψει;

Σε περιόδους κρίσης, περιμένεις ότι «δυο-τρία» πράγματα, απλά, συνηθισμένα, καθημερινά, θα τακτοποιηθούν. Θα  τα βελτιώσουμε, βρε αδερφέ, ώστε να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο ανεκτή. Ανθρώπινη. Εδώ, έχουμε βουνό ν’ ανέβουμε, ας μην έχουμε τουλάχιστον άλλα βαρίδια στους ώμους μας.

Θάπρεπε οι δήμαρχοι να γεμίζουν τους δρόμους λουλούδια. Σε κάποιες γωνιές, να είχανε μπάντες να παίζανε λίγη ωραία μουσική. Νοικοκυρές, εθελοντικά, να έφτιαχναν «καλούδια» στο σπίτι τους και να κερνούσαν τον κόσμο, που πλέον περπατάει με σκυφτό κεφάλι στους δρόμους.

Ο άνθρωπος που ξεκινάει το πρωί για να πάει στη δουλειά του, και έχει την αγωνία αν θα πάρει τον ίδιο μισθό τον επόμενο μήνα, εάν  θα του φτάσουν αυτά που του έμειναν να λαμβάνει, έ, ας μη τον υποβάλουμε και στον βασανισμό, φεύγοντας από το σπίτι με βαριά καρδιά και σκέψεις σκοτεινές, να αντικρίζει εικόνες σαν κι αυτές – βουνά τα σκουπίδια.

Όταν είσαι σε πόνο, έχεις ανάγκη μιας μικρής παρηγοριάς. Κάποιος να σε κτυπησει φιλικά στη πλάτη και να σου πει «υπομονή, θα έρθουν καλύτερες μέρες». Πώς να πιστέψει αυτός ο κόσμος ότι θάρθουν καλύτερες μέρες σ’ αυτόν τον μαύρο τόπο, όταν δεν μπορούνε, οι άχρηστοι, να λύσουν ένα απλό πρόβλημα όπως είναι η ομαλή αποκομιδή των σκουπιδιών;

Όταν ή μάνα μου, θυμάμαι, πήγαινε στο νοσοκομείο Christie’s του Μάντσεστερ για να κάνει τις ακτινοβολίες της, έρχονταν γιαγιούλες, Εγγλέζες, εθελόντριες, και έφερναν, εκεί που περιμέναμε, σιωπηλοί, λυπημένοι, σε απόγνωση, να έρθει η σειρά του δικού μας ανθρώπου, λίγο ζεστό τσάι, τα πατροπαράδοτα αγγλικά σάντουιτς (που πολλές φορές τα κοροϊδεύαμε), στα ωραιότατα κέικς και scones, και με δυο γλυκές κουβέντες σου μαλάκωναν τη ψυχή, και σ’ έκαναν λίγο να χαμογελάσεις.

Έχουμε ανάγκη σ’ αυτόν τον τόπο από τέτοιες γιαγιούλες! Έχουμε ανάγκη, τώρα που τα πράγματα είναι άσχημα, να νοιώσουμε ότι υπάρχει ελπίδα.

Πώς να το νοιώσεις, όμως αυτό, με βουνά γύρω σου τα σκουπίδια; Με τους πολιτικούς άφαντους στα γραφεία τους, να κάνουν δηλώσεις τηλεφωνικά στα ραδιόφωνα, και να βάζουν τη γραμματέα να τους καλέσει τον μπαρμπέρη να περάσει αργότερα για να τους σουλουπώσει τις τρίχες για να βγουν το βράδυ, στο παράθυρο, στο ρεστοράν, στο σαλόνι;

(Να, τώρα, βλέπω στην τηλεόραση, διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, να καίνε ομοιώματα του Στρός Κάν στο Σύνταγμα. Καλοί είμαστε και μείς. Πού σε χάνω; Πού πάεις; Όπως λένε και στη Κύπρο!)

(Να και ο Τσίπρας! Λέει, ότι η Κοινοβουλευτική ομάδα του Συριζα δεν μπορεί να νομιμοποιήσει δια της παρουσίας της στη Βουλή, την «μια διαδικασία υποβάθμισης των βουλευτών», όπως θεωρεί το ότι ο κ. Στρός Κάν παραβρέθηκε εκεί και μίλησε).

(Μια ζωή, προσηλωμένοι σε … αντιδραστικούς συμβολισμούς. Ενώ, την ίδια στιγμή, από την άλλη πόρτα, δραπετεύει η ουσία, και μαζί με αυτήν η ίδια η ζωή).

Δεν ξέρω αν είδε τα σκουπίδια μας ο διευθυντής του ΔΝΤ. Εύχομαι όχι. Πραγματικά εύχομαι όχι. Όπως λέγανε και παλιά οι δικοί μας, «μη δει, παιδάκι μου, το σπίτι μας βρώμικο ο ξένος και μας νομίσει βάρβαρους».