Ο έλληνας καθηγητής ογκολογίας από τη Γερμανία βλέπει στα επιτεύγματα της ιατρικής ακόμα έναν λόγο για τη σημερινή κρίση
ΣΗΜΕΡΑ, με τον δόκτορα Νίκο Ζαμπόγλου, που τον είχαμε φιλοξενήσει στη σελίδα την περασμένη Κυριακή, θα μιλήσουμε για κακοήθειες στην ογκολογία αλλά και στην κοινωνία. Για μάχες που κερδίζονται καθημερινά, αλλά και για δικούς μας ανθρώπους που φεύγουν αναπάντεχα. Περπατάμε στους δρόμους της άγριας Αθήνας και φιλοσοφούμε για τα προνόμια των φτωχών, μα και τη φτώχεια των προνομιούχων. Το φακελάκι και τις πλαστές υπερωρίες. Τη Μέρκελ και τον Γκάισλερ...
Ο κ. Ζαμπόγλου δεν είναι αυτό που θα ονόμαζε κάποιος «συνηθισμένος γιατρός» και καθόλου δεν σου «φατσάρει» για αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Οταν πήγαμε να τον βρούμε στην πανεπιστημιακή κλινική του Οφενμπαχ, όπου διευθύνει το Ογκολογικό Τμήμα, μας υποδέχθηκε με παπούτσια κατακόκκινα και ρολόι ασορτί. Στους τοίχους πίνακες μοντέρνας ζωγραφικής, δικής του επιλογής, για να κυριαρχεί το χρώμα σε έναν χώρο όπου οι άνθρωποι συνήθως τα βλέπουν όλα μαύρα.
Η κωνσταντινουπολίτικη ρίζα του του έχει αφήσει βαθιά νοσταλγία για ό,τι δεν γνώρισε, παρά μόνο από αφηγήσεις, βιβλία, γεύσεις και μουσικές. Αγαπημένο του τραγούδι το «εμπρός, της ΑΕΚ παλικάρια» και το ρεπερτόριο συμπληρώνεται από Καζαντζίδη μέχρι και Μίκη, Μάνο, Σαββόπουλο, Λοΐζο, Μούτση και Τόκα. Ο πρώτος και ο τελευταίος πέθαναν στα χέρια του. «Ο Στέλιος», λέει, «ήταν μια προσωπικότητα τεράστια. Γλυκός, γενναιόδωρος και δίκαιος άνθρωπος. Οταν έφυγε, ήταν σαν να τον έβλεπα να βγαίνει από "την άλλη πόρτα της ζωής" που τόσο συνταρακτικά ερμηνεύει σε ένα από τα μεγάλα τραγούδια του». Περπατάμε στους δρόμους της πληγωμένης Αθήνας, μασουλώντας εκείνος ένα σαλονικιώτικο κουλούρι κι εγώ τα νύχια μου, τσατισμένος με όλους αυτούς τους επιτυχημένους έλληνες επισκέπτες από το εξωτερικό που έρχονται εδώ και ενθουσιάζονται ακόμα και με τις ασχήμιες μας. Σαν τον Βέγγο που, σε μια ταινία, επιστρέφει στην Αθήνα από την επαρχία και βάζει όλο το πρόσωπό του στην εξάτμιση αυτοκινήτου για να αναπνεύσει «αχ, καυσαέριο αγαπημένο»!
Ετσι που περπατάμε, όμως, και καθώς πεταγόμαστε από τη μια κουβέντα στην άλλη, η... οικολογική μας επισήμανση φέρνει στον γιατρό διάθεση φιλοσοφική και, με έναν συγκλονιστικό μονόλογο, μας μιλάει για την κακοήθεια των κυττάρων και των ανθρώπων:
«Τα κακοήθη κύτταρα δεν σέβονται τα όριά τους. Ενα καρκίνωμα του ήπατος μπορεί να εισβάλει στο νεφρό ή σε άλλο όργανο, χωρίς να λάβει υπ' όψιν καθόλου τα... σύνορα του άλλου οργάνου. Δεν σέβονται, επίσης, τους κανόνες της Φύσης. Πολλαπλασιάζονται, χωρίς να υπολογίζουν τι συμβαίνει γύρω τους. Ο,τι, δηλαδή, χρειάζονται και άλλα όργανα ουσίες για να τραφούν. Δημιουργούν μεταστάσεις, πετάγονται σε άλλα όργανα πολύ μακριά και φτιάχνουν εκεί "κοινωνικές", δικές τους, ομάδες. Παράλληλες συμπεριφορές βλέπουμε και στον άνθρωπο. Ούτε αυτός αρκείται στον δικό του χώρο και προσπαθεί να επεκταθεί σε χώρους ξένους -είτε γειτόνων, είτε εθνών άλλων. Σύνορα δεν σέβεται, σε κανόνες δεν υπακούει και προσπαθεί να πολλαπλασιάσει τα υπάρχοντά του, δηλαδή να αυξηθεί ο ίδιος, χωρίς να σκεφθεί καν εάν μένει κάποιο υπόλοιπο για άλλους. Το ανησυχητικό ποιο είναι; Τα κακοήθη κύτταρα, στο τέλος της ημέρας, αυτοκαταστρέφονται. Είναι τόσο αδηφάγα, τόσο λαίμαργα, που στο τέλος καταστρέφουν τον οργανισμό μέσα στον οποίο βρίσκονται, μαζί και με τον ίδιο τον οργανισμό. Αυτό, ακριβώς, όμως, είναι που φοβάμαι σήμερα και με την κακοήθεια του ανθρώπου. Προπαντός με την συμπεριφορά του απέναντι στη Φύση. Είναι τόσο αδηφάγος, που πολύ φοβάμαι ότι θα έχει το ίδιο τέλος με εκείνο των κακοήθων κυττάρων στο σώμα του. Δηλαδή, θα καταστρέψει τη Φύση του, το περιβάλλον του, και στο τέλος θα αυτοκαταστραφεί και ο ίδιος».
Ο κ. Ζαμπόγλου πάντα αναφέρεται σε «κακοήθειες». Δεν λέει «καρκίνος». Ούτε, βεβαίως, «επάρατος νόσος». Ποτέ δεν λέει σε ασθενείς του πόσο έχουν να ζήσουν ακόμα. Εχει δει, πολλές φορές, τις προβλέψεις ιατρών να διαψεύδονται. «Υπάρχει άλλη δύναμη;» τον ρωτώ. «Οχι, υπάρχει η ανυπέρβλητη δύναμη του ανθρώπου» απαντά. «Εχετε σκεφτεί ότι μπορεί και εσείς να νοσήσετε από καρκίνο;» «Βεβαίως. Και τον περιμένω! Δεν είμαι απροετοίμαστος, αλλά πάλι δεν ξέρω πώς θα δεχτώ μια τέτοια διάγνωση. Κανείς δεν ξέρει».
Αυτόν τον καιρό, περνάει μια σκληρή, προσωπική, περιπέτεια. Η διάγνωση ήρθε από το πουθενά, απρόβλεπτη εντελώς, ασυμπτωματική, και αφορά δικό του, αγαπημένο πρόσωπο. «Το σοκ είναι μεγάλο, αλλά μετά αρχίζεις να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα βαθύτατα προσωπικά. Περνάς ξαφνικά στην άλλη όχθη, αποκτάς μια καινούρια οπτική γωνία, καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα τους συγγενείς των άλλων σου ασθενών και βλέπεις, ακόμα πιο πλατιά, τις προεκτάσεις που έχει αυτή η διάγνωση, μέσα στην οικογένεια και στον κοινωνικό σου χώρο».
Τελευταία, έχουμε την εντύπωση ότι ο καρκίνος θερίζει. Ολο και για κάποιον γνωστό σου θα ακούσεις μαντάτο κακό. Τι γίνεται; Πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι σήμερα από καρκίνο; Εμφανίστηκαν καινούριες κακοήθειες; Παλιά, γιατί δεν ακούγαμε τόσο συχνά ότι ο τάδε πέθανε από την... καταραμένη αυτή νόσο; «Διαφορετικές εποχές, άλλες συνθήκες ζωής, άλλα δεδομένα στην ιατρική. Παλιά, λέγανε για κάποιον ότι κιτρίνισε από το κακό του, στενοχωρήθηκε, χόντρυνε η κοιλιά του και πέθανε. Σήμερα, όλα αυτά εξηγούνται πια επιστημονικά».
Κάθε μέρα, η επιστήμη κερδίζει μάχες στον αγώνα της κατά του καρκίνου. Σήμερα, στην ογκολογία, ο μέσος όρος επιβίωσης είναι υψηλότερος από ποτέ. Περίπου το 35-40% των ασθενών έχουν δυνατότητα πλήρους ίασης». Αυτές οι επιτυχίες της ιατρικής, κατά τον κ. Ζαμπόγλου, ευθύνονται και για τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, διότι «υπολόγισαν όλα τα ταμεία ότι θα πεθάνεις μέχρι τα 70 σου χρόνια το πολύ και εσύ τους ξεγέλασες και ζεις ως τα 78-80».
«Για τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, ο ιδανικότερος πελάτης είναι εκείνος που πεθαίνει δύο μέρες, έναν μήνα μετά, ή και την ίδια μέρα που είναι να πάρει τη σύνταξή του» μας λέει.
Μια νόσος που έχει μείνει στάσιμη στην Ελλάδα είναι αυτή που ακούει στο όνομα «φακελάκι». Ρωτάμε τον διαπρεπή καθηγητή ογκολογίας εάν έχει μια εξήγηση και μια θεραπεία.
«Αυτό το φακελάκι εξυπηρετούσε αφάνταστα το ελληνικό κράτος, γιατί κρατούσε χαμηλή τη μισθοδοσία των γιατρών, οι οποίοι, όπως τόσες άλλες κοινωνικές τάξεις εργαζομένων, αναγκάστηκαν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους με το επίδομα και την πλαστή υπερωρία. Εάν εξαρχής οι άνθρωποι αμείβονταν ικανοποιητικά, δεν θα υπήρχε σήμερα η νόσος. Το κράτος, όμως, όχι μόνο επέλεξε να συντηρήσει αυτήν την κακοήθεια, αλλά ενθάρρυνε τους ίδιους τους εργαζόμενους να δεχτούν παράνομο συμβιβασμό: γράψε πλαστές υπερωρίες κι εγώ θα σ' τις πληρώνω. Χρόνια κράτησε αυτή η ανωμαλία. Και τώρα, έρχεται το κράτος να την καταργήσει λες και δεν ήταν δική του ανακάλυψη».
Το κομματι δημοσιευτηκε στη Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 19.12.2010
No comments:
Post a Comment