Της κρίσης...

Σκέψεις αλλόκοτες. Αταξινόμητες. Ίσως, όμως, κάποια στιγμή, τώρα απροσδιόριστη εντελώς, μπορέσει κάποιος άλλος εαυτός μου να τις συνθέσει με ψυχραιμία, και ν αποφασίσει τότε εάν έχουν κάποια αξία, ή αν πρέπει, απλώς, να διαγραφούν δια παντός.

Είναι αργά, βράδυ Τρίτης, και μόλις ολοκληρώθηκε η συζήτηση και ψηφοφορία στη Βουλή για τα έκτακτα οικονομικά μέτρα που αφορούν τα εργασιακά και τις ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας). Το λεγόμενο «πολυνομοσχέδιο» υπερψηφίστηκε, και το ΠΑΣΟΚ έχασε έναν ακόμα βουλευτή του, τον εκ Πρεβέζης κ. Ευάγγελο Παπακώστα, που το καταψήφισε.

Οι συζητήσεις που γίνονταν όλες αυτές τις μέρες στα τηλεοπτικά κανάλια, πρόσθεσαν ελάχιστα στις γνώσεις μας, αλλά μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο τον θυμό που εδώ και καιρό έχει εγκατασταθεί μέσα μας, και δεν λέει να φύγει.

Σε κάθε «νέο κεφάλαιο» που ανοίγεται, ένα ακόμα παράλογο επίδομα, μία ακόμα πριγκηπική σύνταξη δημοσίου λειτουργού (;),  ένας ακόμα μισθός που ξεπερνάει το όριο της λογικής, ένα ακόμα πρόσωπο εμβρόντητο, ένας ακόμα φόβος που επαληθεύεται, μία ακόμα πολιτική απόφαση που γυρεύει να ταυτοποιηθεί με τον δράστη, μία ακόμα, ανάμεσα σε άπειρες άλλες, πολιτική ανωμαλία, με την οποία συμβιώναμε όλοι, αλλά δεν είχαμε αντιληφθεί, όπως τώρα αποδεικνύεται, τις θανάσιμες επιπτώσεις της.

Ο γιατρός που ξέρω, θυμάται με πολύ ξεκάθαρο τρόπο την προτροπή της πολιτείας (διά των όποιων «αρμόδιων φορέων» της) προς εκείνον και τους συναδέλφους του να παρουσιάζουν πλαστές υπερωρίες, ώστε να ενισχύσουν τον μισθό τους που παραδεχόταν το κράτος ότι δεν ήταν «στο ύψος των περιστάσεων». Αυτή η ενθάρρυνση στην παρανομία, που διατηρήθηκε επί χρόνια στον τόπο αυτόν τον σάπιο, έγινε … σύμβαση.

Σύμβαση που εξυπηρέτησε το κράτος, αφού κράτησε τους μισθούς χαμηλά, και εξασφάλισε έτσι μικρότερης κλίμακας συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις. Και παρόλ’ αυτά, χρεοκόπησε! Με όλο το μαύρο χρήμα που κυκλοφορούσε κατάφεραν, αυτοί που μας κυβέρνησαν επί 30 τόσα χρόνια, να το διαλύσουν το μαγαζί.

Κι’ είν’ ακόμα απαθείς! Οι αποψινές ομιλίες τους στη Βουλή, σε τίποτα δεν θυμισαν ομιλίες ανθρωπων που έχουν πάρει ένα μάθημα γερό, και εκφράζονται, επιτέλους, διαφορετικά. Τις ίδιες σαλαμάρες που έλεγαν τόσα χρόνια, λένε και τώρα. «Πρέπει να…». «Είναι χρέος μας να ….». «Εσείς τι κάνατε;…». «Ειμαστε αποφασισμένοι να …».

Μια ζωή τους θυμάμαι να είναι … αποφασισμένοι να.

Μια ζωή τους ακούω να λένε ότι «με ευθύνη» θα κάνουν το «άλφα» η το «βήτα».

Μια ζωή μας διαβεβαιώνουν ότι δεν θα λογαριάσουν το πολιτικό κόστος, και όμως μόνο αυτό λογάριασαν.

Εναλλάσσονταν στην εξουσία. Όταν κυβερνούσαν οι μέν, οι δε έκαναν διάλειμμα, έκαναν κριτική, έπιναν καφέδες, έραβαν κουστούμια, και περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Τα χρόνια της αντιπολίτευσης, ήταν  για αυτούς ένα ωραίο sabbatical.

Τα μοιράστηκαν όλα. «Φταίμε όλοι», λένε τώρα, αλλά δεν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας της λέξεως «φταιμε». Συνήθως, όταν ένας άνθρωπος αναγνωρίζει ότι έκανε ένα μεγάλο σφάλμα, αποσύρεται για ένα διάστημα, δεν παραμένει στην «πρώτη γραμμή της επικαιρότητος», είναι προσεκτικός πλέον ως προς το τι λέει και τι κάνει, δείχνει, εν πάση περιπτώσει, ότι είναι στενοχωρημένος, ότι έχει μετανιώσει, και ότι θα αλλάξει.

Τούτοι εδώ, όλοι τους, είναι ακόμα χαρούμενοι. Ακόμα κάνουν sabbatical. Πίνουν καφέ στο Φίλιον ή στο Da Capo, και συζητούν πως θα βγούμε από την κρίση.

Και δίπλα τους, περνούν, κάθε μέρα, τα μπλοκα των διαδηλωτών. Δικοί τους άνθρωποι, οι περισσότεροι. Συνδικαλιστές, παράγοντες, κολαούζοι. Και ακολουθούν, οι εργαζόμενοι, με τις σβησμένες, σήμερα, υπερωρίες τους, διαγραμμένα τα επιδόματα, εξαφανισμένα τα δώρα, κομμένα τα φτερά τους. Πάλι καλά που απλώς φωνάζουν οι άνθρωποι…