Ο μουσικοσυνθέτης Δήμος Μούτσης σίγουρα δεν ειναι απο τους ανθρώπους που θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν διαθέτουν επίπεδο, ήθος και εντιμότητα. Επίσης, ο λόγος του είναι πάντοτε λιτός και εμπεριστατωμένος. Μιλάει σπάνια - μόνο όταν έχει κάτι να πεί. Ακόμα και με τα sites που κατα καιρούς δημοσιεύουν κείμενά του, είναι φειδωλός και προσεκτικός. Τον εκτιμώ βαθιά. Δεν έχω συναντηθεί ποτέ μαζί του, αν και πολύ θα το ήθελα και, εξαιτίας των τραγουδιών που μας έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια (μια ολόκληρη ζωή, θα έλεγα), τον αγαπώ πολύ.
Το πρακάτω κείμενο, το οποίο αναδημοσιεύω από το protagon.gr, διηγείται δυο ιστορίες αληθινές, που έμπεριέχουν ό,τι σκάρτο και σάπιο υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο, και από το οποίο δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα απαλλαγεί. Έκπληκτος μάλιστα, συμπεραίνω από το άρθρο του Δήμου Μούτση, ότι ακόμα και στον χώρο που ζητεί τη ψήφο μας για να διαγράψει την παλιά Ελλάδα και να φτιάξει μια καινούργια, υπάρχουν στελέχη, σαν τον "πρωταγωνιστή" αυτής της ιστορίας, που εκπροσωπούν ό,τι απεχθάνονται όλοι οι άνθρωποι που θέλουν πραγματική αλλαγή. Είναι το πρόσωπο μιας Ελλάδας, που δεν ειναι μόνο εκείνο των εχόντων την εξουσία, αλλά των "γύρω" και "παρατρεχάμενων", που έχουν τρυπώσει σε κάθε υπηρεσία και οργανισμό (πιθανότατα με αριστερό-συνδικαλιστικό προσωπείο), και έχουν αλώσει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι τύποι, που έφτασαν στο σημείο να εκμεταλλευτούν, για ίδιον όφελος και με τον πιο αισχρό τρόπο, ακόμα και έναν Δήμο Μούτση, είναι ακόμα εδώ, και διεκδικούν την διατήρηση του ρόλου τους. Δεν έχουν Θεό. Δεν πιστευουν σε τίποτα, παρά μόνο στην απάτη που θα κάνουν για να βγάλουν φράγκα, και στις γνωριμίες που θα αναπτύξουν για να είναι πάντοτε "μέσα στα πράγματα". Δεν τους νοιάζει εάν στο εκάστοτε κόμμα στο οποίο θα τρυπώσουν, υπάρχουν και άνθρωποι με αγνή και αμόλυντη ιδεολογία. Θα μπουν. Θα μπουν γιατί οι χώροι που είναι, ή καταντούν ξέφραγα αμπέλια, εξυπηρετουν τέτοιες βλέψεις.
Αυτα τα πρόσωπα, και αυτούς τους χώρους, εμείς δεν θα τους ψηφίσουμε ποτέ, λέει ο Δήμος Μουτσης. Το ίδιο λέει κι εγω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και ας έχουν ψυχρανθεί μαζί μου φίλοι που δεν τα βλέπουν έτσι τα πράγματα.
Ιδού, η ιστορία του Δήμου, αφου πρωτα ακουσουμε το "Κι αν ο αγέρας φυσσά", με τον Μανώλη Μητσιά:
2012, 19 Μαΐου, Σάββατο πρωί, πήρα ένα ταξί από μια μικρή πιάτσα που 'ναι μπροστά στα Έβερεστ, ακριβώς γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Χέυδεν. Άνοιξα την μπροστινή πόρτα ως συνήθως και κάθισα δίπλα στον οδηγό, που όμως καθώς έμπαινα τον πρόσεξα, γιατί ήταν λιγο περισσότερο του δέοντος ¨σβερκάς¨ με μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα κι ενα παντελόνι χακί παραλλαγής...
Στρίψαμε μετά τον ΟΤΕ στην Δεριγνύ, για να βγούμε Πατησίων, κι απο κει θα ανεβαίναμε Αλεξάνδρας. Στη γωνία μας πέτυχε κόκκινο. Δεξιά ήταν παρκαρισμένο ένα βανάκι άσπρο και μπροστά του ακριβώς, μισός φαινόταν μισός όχι, ένας νεαρός μαυράκος, προτείνοντας τα σύνεργα με τα οποία καθάριζε τζάμια.
Ξαφνικά νοιώθω τον οδηγό να στρέφει το τιμόνι κατά πάνω του πατώντας γκάζι. Ο ανθρωπάκος έντρομος έκανε ενα δύο σάλτους προς τα πίσω ανεβαίνοντας μάλλον στο πεζοδρόμιο και πηγαίνοντας προς το πίσω μέρος του βανν, κι εγώ πανικόβλητος και πιάνοντας τη λαβή της πόρτας φώναξα στον οδηγό « Τι κάνεις εκεί Χριστιανέ μου..!» Αυτός ψιλοχαμογέλασε και μη δίνοντάς μου καμιά σημασία κοίταξε προς τα πίσω απο το καθρεφτάκι και κάνοντας όπισθεν ολοταχώς προς τον μαυράκο, ψιθύρισε « Τώρα θα δεις τι θα κάνω…!»
Πετάχτηκα έξω φοβισμένος, κάνοντας προς τα πίσω, δίπλα απο το ταξί. Ο μικρός ήδη έτρεχε κοντεύοντας να φτάσει στην 3η Σεπτεμβρίου, ο οδηγός ξανάκανε μπροστά σπινάροντας κι έστριψε δεξιά την Πατησίων με κόκκινο, ανάμεσα στα τρόλεϊ, τα λεωφορεία και τα ι.χ., που του κορνάρανε μανιωδώς. Όλα γίναν ξαφνικά μέσα σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα. Στη σύγχυση αυτή, αριθμό δεν πρόλαβα να πάρω.
1983 Αύγουστος. Κάποιοι με πλησίασαν με την πρόθεση να με πείσουν να κάνω μια συναυλία στο Λυκαβητό. Ενας απ' αυτούς είχε τον κύριο λόγο κι έλεγε όλα τα γνωστά: Θα κάνουμε διαφήμιση, θα κάνουμε τούτο θα κάνουμε τα άλλο, κι εγω τον άκουγα σοβαρά, μη γνωρίζοντας ακόμα περί τίνος ανθρώπου επρόκειτο. Μου είπε λοιπόν συν τοις άλλοις κι ότι θα αναλάβει τα πάντα αυτός, οικονομικά, διαδικαστικά κλπ. Στο μεταξύ, προσφέρθηκε η ΕΡΤ αντί 450.000 δρχ. να μαγνητοσκοπήσει τη Συναυλία με σκηνοθέτη της ΕΡΤ τη Δάφνη Τζαφέρη κι εκφωνητή τον Γιώργο Παπαστεφάνου. Να σημειωθεί, ότι ο Μητσιάς, η Γαλάνη και μια νέα τραγουδίστρια η Ροζαλία, τραγούδησαν χωρίς αμοιβή σαν προσφορά προς εμένα, μια και για πρώτη φορά βρισκόμαστε μαζί στη σκηνή, απο τον καιρό που τους ανακάλυψα. Ξαφνικά, έρχεται ο οργανωτής και μου λέει ότι τα λεφτά της ΕΡΤ θα έβαζε να τα πάρει ένας τύπος που παρίστανε τον ¨κασκαντέρ¨ κι έτσι θα γλίτωνε την Εφορία. Μετράτε τώρα: το 1983, 450.000 δρχ. της ΕΡΤ.
Ενας Λυκαβηττός τίγκα δεν έπεφτε καρφίτσα, οι τραγουδιστές απλήρωτοι κι εγώ εισέπραξα από τον οργανωτή, σαρανταοκτώ χιλιάδες δραχμές. Ακριβώς αυτό που βλέπετε, 48.000 δρχ. Κι όταν του είπα τι είναι αυτά, μου απάντησε κυνικότατα « οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δόξα κι εμείς τα λεφτά». Φαίνεται όμως πως εκνευρίστηκα γιατί γύρισε και μού είπε «μη φωνάζεις γιατί εγώ δέρνω κιόλας». Φοβήθηκα! Είδα μπροστά μου έναν άλλο άνθρωπο. Έναν τύπο ικανό για όλα.
Μετά από λίγες μέρες ήρθε και το κερασάκι. Κάθε βράδυ άκουγα κι έβλεπα τα τραγούδια μου, ανάμεσα σε τσόντες από ένα κανάλι που λεγόταν ¨ψησταριές Λεωνίδας¨ και στο οποίο είχε πουλήσει τα δικαιώματα της μαγνητοσκοπημένης συναυλίας που ως οργανωτής είχε παραλάβει απ την ΕΡΤ. Δεν το ξεπέρασα ποτέ, κι ούτε πρόκειται να το ξεπεράσω!
Πολύ πολύ αργότερα μάθαμε ότι ένα βράδυ βρέθηκε στο δρόμο διαλυμένος απ' το ξύλο, με σπασμένα σχεδόν όλα του τα κόκαλα από συναδέλφους του της νύχτας, όπως ακούστηκε, γεγονός, για το οποίο έκατσε πολλούς μήνες στο νοσοκομείο. Όταν ανάρρωσε, είχε ασπρίσει ολόκληρος. Το εκρού του νεκρού που λένε. Αυτός ο κύριος σήμερα, βρέθηκε μπροστά μου να κοσμεί ένα ψηφοδέλτιο.
Κι επειδή διαθέτει στο μάξιμουμ το μέγα προσόν να μην ντρέπεται, πήρε και τηλέφωνο να τον ψηφίσουμε λέει! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο μιας Αριστεράς που θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο και να κυβερνήσει τη χώρα. Κι αυτός μπορεί αύριο να είναι απ' τους κυβερνώντες μας, να είναι ένας εκλεγμένος απ' το λαό, βουλευτής της Αριστεράς!
Και τώρα πείτε μου εσείς σαν πιο ψύχραιμοι: Τι επιλογές μου δίνει αυτή η Δημοκρατία μας; Να είμαι με τον νεοναζί που κυνήγαγε μπρος πίσω να φάει τον μαυράκο; Ή με τον αντίστοιχο νεοπολιτικό τραμπούκο, που 'φαγε εμένα και ποιός ξέρει και πόσους άλλους…
Το πρακάτω κείμενο, το οποίο αναδημοσιεύω από το protagon.gr, διηγείται δυο ιστορίες αληθινές, που έμπεριέχουν ό,τι σκάρτο και σάπιο υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο, και από το οποίο δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα απαλλαγεί. Έκπληκτος μάλιστα, συμπεραίνω από το άρθρο του Δήμου Μούτση, ότι ακόμα και στον χώρο που ζητεί τη ψήφο μας για να διαγράψει την παλιά Ελλάδα και να φτιάξει μια καινούργια, υπάρχουν στελέχη, σαν τον "πρωταγωνιστή" αυτής της ιστορίας, που εκπροσωπούν ό,τι απεχθάνονται όλοι οι άνθρωποι που θέλουν πραγματική αλλαγή. Είναι το πρόσωπο μιας Ελλάδας, που δεν ειναι μόνο εκείνο των εχόντων την εξουσία, αλλά των "γύρω" και "παρατρεχάμενων", που έχουν τρυπώσει σε κάθε υπηρεσία και οργανισμό (πιθανότατα με αριστερό-συνδικαλιστικό προσωπείο), και έχουν αλώσει τα πάντα. Όλοι αυτοί οι τύποι, που έφτασαν στο σημείο να εκμεταλλευτούν, για ίδιον όφελος και με τον πιο αισχρό τρόπο, ακόμα και έναν Δήμο Μούτση, είναι ακόμα εδώ, και διεκδικούν την διατήρηση του ρόλου τους. Δεν έχουν Θεό. Δεν πιστευουν σε τίποτα, παρά μόνο στην απάτη που θα κάνουν για να βγάλουν φράγκα, και στις γνωριμίες που θα αναπτύξουν για να είναι πάντοτε "μέσα στα πράγματα". Δεν τους νοιάζει εάν στο εκάστοτε κόμμα στο οποίο θα τρυπώσουν, υπάρχουν και άνθρωποι με αγνή και αμόλυντη ιδεολογία. Θα μπουν. Θα μπουν γιατί οι χώροι που είναι, ή καταντούν ξέφραγα αμπέλια, εξυπηρετουν τέτοιες βλέψεις.
Αυτα τα πρόσωπα, και αυτούς τους χώρους, εμείς δεν θα τους ψηφίσουμε ποτέ, λέει ο Δήμος Μουτσης. Το ίδιο λέει κι εγω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και ας έχουν ψυχρανθεί μαζί μου φίλοι που δεν τα βλέπουν έτσι τα πράγματα.
Ιδού, η ιστορία του Δήμου, αφου πρωτα ακουσουμε το "Κι αν ο αγέρας φυσσά", με τον Μανώλη Μητσιά:
2012, 19 Μαΐου, Σάββατο πρωί, πήρα ένα ταξί από μια μικρή πιάτσα που 'ναι μπροστά στα Έβερεστ, ακριβώς γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Χέυδεν. Άνοιξα την μπροστινή πόρτα ως συνήθως και κάθισα δίπλα στον οδηγό, που όμως καθώς έμπαινα τον πρόσεξα, γιατί ήταν λιγο περισσότερο του δέοντος ¨σβερκάς¨ με μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα κι ενα παντελόνι χακί παραλλαγής...
Στρίψαμε μετά τον ΟΤΕ στην Δεριγνύ, για να βγούμε Πατησίων, κι απο κει θα ανεβαίναμε Αλεξάνδρας. Στη γωνία μας πέτυχε κόκκινο. Δεξιά ήταν παρκαρισμένο ένα βανάκι άσπρο και μπροστά του ακριβώς, μισός φαινόταν μισός όχι, ένας νεαρός μαυράκος, προτείνοντας τα σύνεργα με τα οποία καθάριζε τζάμια.
Ξαφνικά νοιώθω τον οδηγό να στρέφει το τιμόνι κατά πάνω του πατώντας γκάζι. Ο ανθρωπάκος έντρομος έκανε ενα δύο σάλτους προς τα πίσω ανεβαίνοντας μάλλον στο πεζοδρόμιο και πηγαίνοντας προς το πίσω μέρος του βανν, κι εγώ πανικόβλητος και πιάνοντας τη λαβή της πόρτας φώναξα στον οδηγό « Τι κάνεις εκεί Χριστιανέ μου..!» Αυτός ψιλοχαμογέλασε και μη δίνοντάς μου καμιά σημασία κοίταξε προς τα πίσω απο το καθρεφτάκι και κάνοντας όπισθεν ολοταχώς προς τον μαυράκο, ψιθύρισε « Τώρα θα δεις τι θα κάνω…!»
Πετάχτηκα έξω φοβισμένος, κάνοντας προς τα πίσω, δίπλα απο το ταξί. Ο μικρός ήδη έτρεχε κοντεύοντας να φτάσει στην 3η Σεπτεμβρίου, ο οδηγός ξανάκανε μπροστά σπινάροντας κι έστριψε δεξιά την Πατησίων με κόκκινο, ανάμεσα στα τρόλεϊ, τα λεωφορεία και τα ι.χ., που του κορνάρανε μανιωδώς. Όλα γίναν ξαφνικά μέσα σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα. Στη σύγχυση αυτή, αριθμό δεν πρόλαβα να πάρω.
1983 Αύγουστος. Κάποιοι με πλησίασαν με την πρόθεση να με πείσουν να κάνω μια συναυλία στο Λυκαβητό. Ενας απ' αυτούς είχε τον κύριο λόγο κι έλεγε όλα τα γνωστά: Θα κάνουμε διαφήμιση, θα κάνουμε τούτο θα κάνουμε τα άλλο, κι εγω τον άκουγα σοβαρά, μη γνωρίζοντας ακόμα περί τίνος ανθρώπου επρόκειτο. Μου είπε λοιπόν συν τοις άλλοις κι ότι θα αναλάβει τα πάντα αυτός, οικονομικά, διαδικαστικά κλπ. Στο μεταξύ, προσφέρθηκε η ΕΡΤ αντί 450.000 δρχ. να μαγνητοσκοπήσει τη Συναυλία με σκηνοθέτη της ΕΡΤ τη Δάφνη Τζαφέρη κι εκφωνητή τον Γιώργο Παπαστεφάνου. Να σημειωθεί, ότι ο Μητσιάς, η Γαλάνη και μια νέα τραγουδίστρια η Ροζαλία, τραγούδησαν χωρίς αμοιβή σαν προσφορά προς εμένα, μια και για πρώτη φορά βρισκόμαστε μαζί στη σκηνή, απο τον καιρό που τους ανακάλυψα. Ξαφνικά, έρχεται ο οργανωτής και μου λέει ότι τα λεφτά της ΕΡΤ θα έβαζε να τα πάρει ένας τύπος που παρίστανε τον ¨κασκαντέρ¨ κι έτσι θα γλίτωνε την Εφορία. Μετράτε τώρα: το 1983, 450.000 δρχ. της ΕΡΤ.
Ενας Λυκαβηττός τίγκα δεν έπεφτε καρφίτσα, οι τραγουδιστές απλήρωτοι κι εγώ εισέπραξα από τον οργανωτή, σαρανταοκτώ χιλιάδες δραχμές. Ακριβώς αυτό που βλέπετε, 48.000 δρχ. Κι όταν του είπα τι είναι αυτά, μου απάντησε κυνικότατα « οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δόξα κι εμείς τα λεφτά». Φαίνεται όμως πως εκνευρίστηκα γιατί γύρισε και μού είπε «μη φωνάζεις γιατί εγώ δέρνω κιόλας». Φοβήθηκα! Είδα μπροστά μου έναν άλλο άνθρωπο. Έναν τύπο ικανό για όλα.
Μετά από λίγες μέρες ήρθε και το κερασάκι. Κάθε βράδυ άκουγα κι έβλεπα τα τραγούδια μου, ανάμεσα σε τσόντες από ένα κανάλι που λεγόταν ¨ψησταριές Λεωνίδας¨ και στο οποίο είχε πουλήσει τα δικαιώματα της μαγνητοσκοπημένης συναυλίας που ως οργανωτής είχε παραλάβει απ την ΕΡΤ. Δεν το ξεπέρασα ποτέ, κι ούτε πρόκειται να το ξεπεράσω!
Πολύ πολύ αργότερα μάθαμε ότι ένα βράδυ βρέθηκε στο δρόμο διαλυμένος απ' το ξύλο, με σπασμένα σχεδόν όλα του τα κόκαλα από συναδέλφους του της νύχτας, όπως ακούστηκε, γεγονός, για το οποίο έκατσε πολλούς μήνες στο νοσοκομείο. Όταν ανάρρωσε, είχε ασπρίσει ολόκληρος. Το εκρού του νεκρού που λένε. Αυτός ο κύριος σήμερα, βρέθηκε μπροστά μου να κοσμεί ένα ψηφοδέλτιο.
Κι επειδή διαθέτει στο μάξιμουμ το μέγα προσόν να μην ντρέπεται, πήρε και τηλέφωνο να τον ψηφίσουμε λέει! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο μιας Αριστεράς που θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο και να κυβερνήσει τη χώρα. Κι αυτός μπορεί αύριο να είναι απ' τους κυβερνώντες μας, να είναι ένας εκλεγμένος απ' το λαό, βουλευτής της Αριστεράς!
Και τώρα πείτε μου εσείς σαν πιο ψύχραιμοι: Τι επιλογές μου δίνει αυτή η Δημοκρατία μας; Να είμαι με τον νεοναζί που κυνήγαγε μπρος πίσω να φάει τον μαυράκο; Ή με τον αντίστοιχο νεοπολιτικό τραμπούκο, που 'φαγε εμένα και ποιός ξέρει και πόσους άλλους…
Αξιότιμε Κύριε Μιχαηλίδη.
ReplyDeleteΔεν είχα σκόπο να ξανασχολίασω πλέον κανένα απο τα θέματα σας αφού έτσι καί αλλιώς ούτε καί την τελευταία μου παρέμβαση αναφορικά με την σάλτσα pesto δεν παρουσιάσατε καί προφανώς θα είχατε τους λόγους σας για ένα τόσο λεπτό ζήτημα ! αλλά μου κέντρισε την προσοχή το παρόν άρθρο του αξιότιμου Κου Μούτση και για το οποίο έχω απλά 2 απορίες : πρώτον γιατί έπρεπε να περάσουν σχεδόν 40 χρόνια ( απο τον αύγουστο του 1983 ! ) για να αναφέρει το συγκεκριμένο περιστατικό καί επίσης γιατί δεν αναφέρεται συγκεκριμένα για ποιόν πρόκειται ? τότε πράγματι θα ήταν πολύ χρήσιμη αυτή ή μομφή για να ξέρουμε καί εμείς ποιός είναι διαφορετικά καί εφ' όσον δεν υπάρχει αντίλογος ό Κος Μούτσης θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί απλά τσάμπα μάγκας !
Μετά τιμής.
Αγγελίδης Θεόδωρος
Αγαπητέ Θοδωρή.
DeleteΕχεις δίκιο και για τις 2 επισημάνσεις σου. Πρώτο, γιατί άφησε τόσα χρόνια να περάσουν? Μια πρόχειρη απάντηση που θα έδινα εγω είναι ότι δεν περίμενε ίσως ότι θα έβλεπε τον άνθρωπο αυτόν υποψήφιο σήμερα ενός αριστερού κόμματος - αλλά όπως και να έχει, ναί, έπρεποε από τότε να το είχε καταγγείθλει. Και σίγουρα περίμενα και εγω να αναφέρει το όνομα. Οσο για το σχόλιό σου για την πέστο, δεν το έλαβα ποτέ, και θα έπρεπε, διότ9ι με ξέρεις τόσα χρόνια, να αποφύγεις το άδικο και φαρμακερό σου σχόλιο. Δεν ξέρω γιατί δεν το έλαβα, πιθανώς επειδή προσεβλήθην με ιό και μου πήραν το λαπτοπ για μία μέρα να κάνουν reformatting, και πιθανώς να χάθηκε εκεί, αλλά όπως και να έχει ξαναστειλε το.
Φιλικά, πάντα.
Χρηστος
Αγαπητέ Χρήστο.
DeleteΕυχαριστώ γαι την απάντηση καί όσο για το " άδικο καί φαρμακερό " μου σχόλιο όπως λές λυπάμαι άν σε προσέβαλλα καί σίγουρα δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου , όμως απο την άλλη έλα στην θέση μου αλλά καί του οποιουδήποτε που όταν στέλνεις ένα σχόλιο για ένα τόσο αθώο θέμα να μην λαμβάνεις καμμία απάντηση καί μάλιστα απο ένα άνθρωπο που μετά απο τόσα χρόνια γνωριμίας , έστω καί απο ραδιοφώνου ή μέσω του blog , καί παρά τις αρκετές διαφωνίες σε αρκετά ζητήματα τον έχεις εκτιμήσει βαθύτατα !
Φιλικά.
Αγγελίδης θεόδωρος